Μία βόλτα στην ηλιόλουστη Αθήνα.

Οι πρόγονοί μας λέγανε πως ο Φλεβάρης αν φλεβήσει καλοκαίρι θα μυρίσει. Έτσι σήμερα μόλις τελείωσα κάποιες υποχρεώσεις που είχα στο κέντρο είπα να περπατήσω λίγο και να απολαύσω την μέρα. Ήμουν στην Ερμού όταν αποφάσισα να αλλάξω κατεύθυνση και να πάω προς Αγίου Μάρκου να δω και μία άλλη εικόνα της πόλης που πολλές φορές αποφεύγουμε να δούμε. Κάποτ στην οδό αυτή γινόταν πανικός. Δεν είχε τις μάρκες ή τα προϊόντα που περήφανα δείχνουνε στις βιτρίνες τους τα μαγαζιά της Ερμού αλλά έχει είδη που ο μέσος πολίτης μπορεί να τα αγοράσει για να έχει μία πιο άνετη ζωή. Σήμερα καθώς περπατούσα εκεί παρατήρησα πως και σ' αυτόν τον δρόμο η κίνηση έχει πέσει. Στη μέση του δρόμου στεκόταν ένας Πακιστανός που έπαιζε με ένα ελικοπτεράκι το οποίο προσπαθούσε να προωθήσει. Την ώρα που τον προσπερνούσα περνούσε ένας γεροντάκος δίπλα του από τον οποίο άκουσα να του λέει "γύρνα στην πατρίδα σου άνθρωπέ μου". Δεν γύρισα να τον κοιτάξω τον γεροντάκο όμως αμέσως το μυαλό μου πήγε σε έναν βασιλόφρων εθνικιστή της παλιάς σχολής ο οποίος ψηφίζει ΛΑ.Ο.Σ. και είναι υπέρ του δημοψηφίσματος για τους μετανάστες. Όμως από την άλλη καθώς το ανέλυα στο μυαλό διαπίστωσα πως ήταν διακριτικός. Δε του το φώναξε αλλά το ψυθίρισε. Δε του έδειξε απέχθεια αλλά φόβο. Φόβο όχι μόνο προς τον ξένο αλλά και την στάση των Ελλήνων απέναντι σ' αυτόν και σε όλους τους ομοεθνής του. Πιο πολύ μου φάνηκε η φράση του ως συμβουλή παρά ως απειλή. Κρίμα που ο ξένος άνθρωπος δεν τον άκουσε, αλλά και να τον άκουγε σίγουρα δε θα τον καταλάβαινε. Και πες ότι τον καταλάβαινε τι θα μπορούσε να κάνει όταν ξέρει πως γυρνώντας στην πατρίδα του δεν τον περιμένει τίποτα καλύτερο; Οπότε μένει εδώ και περιμένει, ρισκάρει και ελπίζει. Όμως δυστυχώς τα πράγματα ξεφεύγουν. Μπορεί η μέρα να ναι ηλιόλουστη και να σου φτιάχνει την διάθεση όμως η ελληνική κοινωνία είναι ένα καζάνι που βράζει... Τώρα είναι οι ψίθυροι, σε λίγο θα ακολουθήσουν οι φωνές, σύντομα θα έχουμε τις πρώτες διενέξεις. Δε θα αργήσει να κυλήσει και το πρώτο αίμα. Αμέσως άλλαξα την πορεία μου και σκεπτικός έφτασα στον πιο κοντινό σταθμό του μετρό για να γυρίσω σπίτι μου...