του Γιώργου Τσιάρα
Τα τελευταία 24ωρα ακούγεται βαρύς από τη Ράκκα και το Ντέιρ Ες-Ζορ ο επιθανάτιος ρόγχος του Νταές – του βραχύβιου και εν τέλει θνησιγενούς «χαλιφάτου» που προέκυψε εν μία νυκτί το 2014 και προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα να σβήσει, έστω και στιγμιαία με όρους ιστορικού χρόνου, το αμαρτωλό στάτους κβο και τα νεο-αποικιακά σύνορα και προτεκτοράτα που κληροδότησε σε ολάκερη τη Μέση Ανατολή το μέγα αγγλογαλλικό ανοσιούργημα του 1916, που αποκλήθηκε συμφωνία των Σάικς - Πικό.
Στο αποκορύφωμα της επέκτασής του, το καλοκαίρι του 2014, το Νταές ήταν ένα κράτος με γεωγραφική έκταση ανάλογη με αυτήν των βρετανικών νήσων και πληθυσμό πάνω από 5 εκατομμύρια άτομα. Στη Συρία, όπου οι φανατικοί μαχητές του κατέσφαξαν ακόμη και τους «μετριοπαθείς» πρώην συμμάχους τους αντάρτες, το Νταές ήλεγχε μεγάλο τμήμα της πλούσιας σε πετρέλαιο επαρχίας Ντέιρ Ες-Ζορ, καθώς και στρατηγικά σημεία της επαρχίας του Χαλεπιού. Στο βόρειο Ιράκ, όπου είχε εξασφαλίσει την υποστήριξη «μπααθιστών» πρώην αξιωματούχων του Σαντάμ, εξτρεμιστικών ομάδων που παλαιότερα σχετίζονταν με την Αλ Κάιντα και –το σημαντικότερο– πολλών τοπικών σουνιτικών φυλών και φατριών, που ανησυχούσαν για την πολιτική επικράτηση των σιιτικών κομμάτων (φυσικά με τις πλάτες των ΗΠΑ) στη Βαγδάτη, το «Ι.Κ.» κατέκτησε εκτός από τη Μοσούλη και ένα μεγάλο τμήμα της επαρχίας της Νινευί, καθώς και τμήματα των επαρχιών Ντιγιάλα, Σαλαχεντίν και Κιρκούκ.
Ηταν ένα κράτος βάρβαρο, σκοταδιστικό, δουλοκτητικό, μισαλλόδοξο, ρατσιστικό και μισογύνικο, στηριγμένο σε μια απάνθρωπη ανάγνωση του Ισλάμ βγαλμένη απευθείας από τις πιο σκοτεινές σελίδες του Μεσαίωνα – και, από αυτή την άποψη, η πτώση του συγκεκριμένου ισλαμοφασιστικού μορφώματος είναι ένα ευτύχημα για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους ανά τον κόσμο.
Αν ρίξουμε όμως μια γρήγορη ματιά στο ετερόκλητο και, δυστυχώς, εξίσου ή και περισσότερο αιματοβαμμένο στρατόπεδο των «νικητών», γρήγορα συνειδητοποιούμε πως η ήττα του Νταές δεν αποτελεί νίκη για την ανθρωπότητα και τη... δημοκρατία, όπως προσπαθούν διάφοροι παρατρεχάμενοι δημοσιογράφοι να την παρουσιάσουν: και πάντως φέρει μέσα της τους σπόρους νέων εξεγέρσεων, πολέμων και σφαγών, που είναι γραφτό να συνεχίζονται επ’ άπειρον στην καταραμένη θαρρείς από θεούς και ανθρώπους μεσανατολική «Γόνιμη Ημισέληνο» της Μεσοποταμίας, την πραγματική κοιτίδα του πολιτισμού, έως ότου διορθωθούν οι βαθύτερες, δομικές γεωπολιτικές αντινομίες σε ολόκληρη την περιοχή.
Ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα: αμέσως μετά την αιφνιδιαστική κατάληψη της Μοσούλης και την άτακτη φυγή των ιρακινών δυνάμεων, προ τριετίας, ο αυτόκλητος «χαλίφης» (στα αραβικά «khalifa» σημαίνει «διάδοχος», εννοείται του προφήτη Μωάμεθ) του «Ι.Κ.», Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, εξέδωσε μια «φετφά» με τον οποίο ανακοίνωνε το «τέλος της Σάικς - Πικό», της συμφωνίας του 1916 για το μοίρασμα των ζωνών επιρροής στη Μέση Ανατολή μετά τη συμφωνημένη διάλυση του... προηγούμενου χαλιφάτου, δηλαδή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που τερματίστηκε οριστικά με την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας από τον Κεμάλ το 1923.
Ηταν, προφανώς, μια πρόωρη και υπερβολικά φιλόδοξη διακήρυξη: όχι μόνον οι... ορίτζιναλ ιμπεριαλιστές Αγγλογάλλοι και οι κληρονόμοι τους Αμερικανοί, παρέα με πολλούς ακόμη «πρόθυμους» Ευρωπαίους και όχι μόνον συμμάχους, αλλά και ένα πλήθος από φαινομενικά εχθρικούς μεταξύ τους «παίκτες» (από τη Ρωσία και τους σιίτες του Ιράν και της λιβανέζικης Χεζμπολάχ μέχρι τις «κοσμικές» κυβερνήσεις της Βαγδάτης και της Δαμασκού, τους εξεγερμένους Κούρδους που «μυρίζονται» πρώτη φορά τη δυνατότητα ίδρυσης ενός δικού τους κράτους, αλλά και τους Σαουδάραβες και τα άλλα βασίλεια του Κόλπου, που για χρόνια στήριζαν παντοιοτρόπως τους σουνίτες εξτρεμιστές και τώρα άλλαξαν προσωπείο) σύντομα συνασπίστηκαν για να εξαφανίσουν το ενοχλητικό «Ι.Κ.» από προσώπου γης και να επαναφέρουν το «στάτους κβο αντε», δηλαδή την πρότερη κατάσταση – την πραγματική πηγή του κακού.
Και το κατάφεραν, έστω και με βαρύτατο ανθρώπινο τίμημα: οι δυο πολυάνθρωπες «πρωτεύουσες» του Χαλιφάτου, η Ράκκα και η Μοσούλη σχεδόν ισοπεδώθηκαν από ατέλειωτα μπαράζ βομβαρδισμών, που σκότωσαν εκτός από τους τζιχαντιστές και δεκάδες χιλιάδες αμάχους, δημιουργώντας παράλληλα ένα νέο κύμα ενός εκατομμυρίου και πλέον προσφύγων, ενώ η Χεζμπολάχ και ο λιβανέζικος στρατός «καθάρισαν» τη συρο-λιβανική μεθόριο, και οι δυνάμεις του Ασαντ μετά την στρατηγικής σημασίας νίκη τους στο Χαλέπι έσπασαν οριστικά προχτές και το μέτωπο της Ντέιρ Ες-Ζορ κοντά στα σύνορα του Ιράκ με τη Συρία. Σε λίγες μέρες όλα θα έχουν τελειώσει – και το βασικό ερώτημα που θα απασχολεί τους περισπούδαστους αναλυτές θα είναι τι θα απογίνουν οι μερικές χιλιάδες επιζήσαντες φανατικοί εξτρεμιστές του «Ι.Κ.», και ιδιαίτερα οι ξένοι, πολλοί από τους οποίους σίγουρα θα προσπαθήσουν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και να μεταφέρουν εκεί τη φλόγα της τζιχάντ.
Ομως το πραγματικό διακύβευμα, μετά την κατάρρευση του χαλιφάτου, δεν είναι πόσοι ακόμη αθώοι Παριζιάνοι ή Λονδρέζοι θα πληρώσουν με τη ζωή τους τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα του 1916, αλλά για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχίσουν οι αδηφάγοι Δυνατοί της Δύσης να αντιμετωπίζουν τον αραβικό κόσμο σαν δικό τους οικόπεδο ή σωστότερα... βενζινάδικο, καλλιεργώντας πάσης φύσεως έριδες και διχόνοιες και συνεχίζοντας να εξοπλίζουν και να χρηματοδοτούν τα τρομερότερα τέρατα, στο όνομα της ανατροπής ενοχλητικών καθεστώτων στη Δαμασκό, την Τεχεράνη, τη Σαναά ή τη Βηρυτό – ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουν να κάνουν τα στραβά μάτια και να βάζουν πλάτη σε σκοταδιστικά μοναρχικά καθεστώτα και χούντες της περιοχής, για να κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους οι μεγάλες πετρελαϊκές και πολεμικές βιομηχανίες τους... Ο Μαρκ Σάικς και ο Φρανσουά-Ζορζ Πικό έχουν πεθάνει εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά στρατιές ιμπεριαλιστών ομοίων τους συνεχίζουν να βυσσοδομούν ασταμάτητα σε βάρος των μικρότερων «προκάτ» κρατών και των αμέτρητων «αλύτρωτων» εθνοθρησκευτικών ομάδων που τα απαρτίζουν, πιστοί στο βρικολακιασμένο αυτοκρατορικό πνεύμα των διδασκάλων του Divide and Conquer, του καθ’ ημάς «διαίρει και βασίλευε».
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου