Το νερό δεν ιδιωτικοποιείται!

Παρ' όλο που διανύουμε μία μακροχρόνια οικονομική, πολιτική κι ανθρωπιστική κρίση, η περιβαλλοντική ευαισθησία των λαών παραμένει υψηλή, κάτι που έχει περιορίσει τις καταστροφικές στρατηγικές αρκετών κυβερνήσεων και πολυεθνικών εταιριών. Φυσικά στην Ελλάδα η ευαισθησία αυτή βρίσκεται σε νηπιακό ακόμη στάδιο. Παρ' όλα αυτά οφείλουμε να αντιδράσουμε και να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση του νερού, ενός σπουδαίου αγαθού για την ύπαρξη και διατήρηση της ίδιας της ζωής.
Ο νεοφιλελευθερισμός επικράτησε πατώντας πάνω στην άγνοια και στην ανοχή μας και με λάβαρο ένα μαγειρεμένο χρέος, κατάφερε να αγοράσει (με ληστρικό τρόπο) όλους τους φυσικούς μας πόρους, τις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και διάφορες υπάρχουσες επενδύσεις (λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα κτλ). Το θράσος του νεοφιλελευθερισμού όμως είναι απεριόριστο, μ' αποτέλεσμα σήμερα να απαιτεί την ιδιωτικοποίηση του νερού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που απαιτείται και ιδιωτικοποιείται το νερό. Όμως σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις απέτυχε παταγωδώς με καταστρεπτικές συνέπειες τόσο στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων όσο και στην οικονομική κατάσταση των χωρών που εφαρμόστηκε. Παρ' όλα αυτά η συνταγή την ιδιωτικοποίησης παραμένει η ίδια. Πρώτα εκδηλώνεται από την μεριά των πολυεθνικών μία ευαισθητοποίηση για την ποιότητα του νερού, διοργανώνοντας διασκέψεις οικολογικού περιεχομένου μέχρι να ακολουθήσει η δημοπρασία, από την οποία επιλέγεται αυτός που θα διαχειριστεί το πολύτιμο αυτό αγαθό.
Η αρχή έγινε με τον Πινοσέτ στην Χιλή για να ακολουθήσει η Μάργκαρετ Θάτσερ με τις ιδιωτικοποιήσεις της ύδρευσης στην Βρετανία το 1989. Φυσικά με τις ευλογίες της Παγκόσμιας Τράπεζας η οποία χρηματοδότησε αρκετές ιδιωτικές εταιρίες σε μακροχρόνιες συμβάσεις. Το παράδειγμα της Βρετανίας πέρασε σε αρκετές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου η Παγκόσμια Τράπεζα απαιτούσε να μπει υποθήκη το νερό για να χορηγήσει δάνεια στις χώρες. Από το 2000 άρχισαν και οι πρώτες διαμαρτυρίες των χωρών που αναγκάστηκαν να υπογράψουν την παραπάνω βάρβαρη συμφωνία.
Τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη ασκούνται αρκετές πιέσεις σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ιταλία για την ιδιωτικοποίηση του νερού τους. Η Ιταλία κατάφερε να απαλλαγεί από τις πιέσεις αυτές με ένα εθνικό δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2011, όπου το 95% των Ιταλών ψήφισε όχι στην ιδιωτικοποίηση. Τι έχει συμβεί όμως σε άλλες χώρες που είχε εφαρμοστεί η βαρβαρότητα των πολυεθνικών;
Γαλλία: Τον Νοέμβριο του 2008 το δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού αποφάσισε να μην ανανεώσει τη σύμβαση με τις ιδιωτικές εταιρείες Veolia και Suez, οι οποίες είναι δυο από τις γαλλικές εταιρείες που κυριαρχούν παγκοσμίως στον τομέα της διαχεί­ρισης των δικτύων ύδρευσης. Οι δύο εταιρείες είχαν τη διαχεί­ριση του συστήματος ύδρευσης του Παρισιού από το 1985, αλλά ο δή­μος αποφάσισε να δημιουργήσει τη δημοτική εταιρεία Eau de Paris και να θέσει υπό την εποπτεία του τη λειτουργία του συστήματος από το 2010.
Η επιλογή του δημάρχου Μπερτράν Ντελανοέ είχε μεγάλη σημει­ολογική σημασία, αφού δεν υπήρχε προηγούμενο τέτοιου είδους κρατι­κοποίησης στη Γαλλία και ο δήμος είχε να αντιμετωπίσει δύο μεγάλες προκλήσεις, την πολιτική τιμολόγη­σης του νερού που θα ακολουθούσε και τη σχέση με τους καταναλωτές - δημότες.
Τα αποτελέσματα δυο χρόνια με­τά είναι άκρως εντυπωσιακά. Ο Δή­μος του Παρισιού, με το να μην ανα­νεώσει τη σύμβαση με τους ιδιώτες κατάφερε μέσω της δημοτικής επι­χείρησης ύδρευσης να εξοικονομεί 35 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Το όφελος είναι μάλιστα πολλαπλό εάν υπολογίσει κανείς ότι ο δήμος προ­χώρησε σε μείωση των τιμολογίων κατά 8% σε σχέση με το 2009. Το στοίχημα για τη δημοτική επι­χείρηση ήταν να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του συστήματος που άφησαν πίσω τους οι ιδιώτες.
Τελι­κά η ενοποίηση των κατακερματισμένων τμημάτων του συστήματος ύδρευσης οδήγησε σε μια πιο αποτελεσματική, συνεκτική και βιώσιμη οργάνωση, με έμφαση σε πολιτικές προστασίας των υδάτινων πόρων, την έρευνα και την καινοτομία, κα­θώς και σε δράσεις ευαισθητοποί­ησης των πολιτών. Όπως επισημαί­νουν οι ερευνητές της CEO και της ΤNI, αν και τα αποτελέσματα θα πρέπει να εκτιμηθούν μακροπρόθε­σμα, το ντεμπούτο είναι πολλά υπο­σχόμενο.
Βρετανία:  Οι ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν κατά την περίοδο 1989-1993 είχαν σαν αποτέλεσμα την αύξηση της τι­μής του νερού σε πρώτη φάση κατά 50% και συνολικά κατά 245% μέχρι το 2006. Οι παρεχόμενες υπηρεσί­ες ύδρευσης υποβαθμίστηκαν, κα­θώς οι εταιρείες, προκειμένου να μην χάσουν από την κερδοφορία, περιόρισαν στο ελάχιστο δυνατό τις επενδύσεις σε έργα υποδομής.
Θεσπίστηκε Ρυθμιστική Αρχή Υδά­των, η οποία, όμως, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τις τιμές αλλά ούτε μπό­ρεσε να εξασφαλίσει τις ανα­γκαίες επενδύσεις από τις ιδιωτικές εταιρείες. Το αποτέλεσμα ήταν όταν οι υποδομές άρχισαν να παρουσιά­ζουν σημαντικά λειτουργικά προ­βλήματα απαιτώντας να χορηγηθούν κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Αργεντινή:  Το 1993 ιδιωτικοποιήθηκε το σύστημα ύδρευσης - αποχέτευσης του Μπουένος Άιρες. Ύστερα από 4 χρόνια διαπιστώθηκε ότι πολυ­εθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της όσον αφορά στις νέες συνδέσεις, ενώ ζητούσε αλλαγές στη σύμβαση προκειμένου να αυξήσει την τιμή του νερού. Δέκα χρόνια μετά την ανάληψη των δικτύων από ιδιωτι­κή εταιρεία, διαπιστώθηκε ότι μό­λις στο 12% των λυμάτων γινόταν επεξεργασία, ενώ η υπόλοιπη πο­σότητα διοχετευόταν χωρίς καμιά επεξεργασία στον ποταμό Ρίο Ντε Λα Πλάτα. Το δίκτυο επέστρεψε στο Δημόσιο το 2006.
Βολιβία: Το 1998 το ΔΝΤ εγκρίνει δάνειο υπό την προϋπόθεση της ιδιωτικο­ποίησης όλων των δημοσίων υπηρε­σιών. Έναν χρόνο μετά, παραχωρή­θηκε το δίκτυο ύδρευσης σε όμιλο εταιρειών με επικεφαλής την αμε­ρικανική Bechtel. Το 2000 η αύξη­ση της τιμής του νερού είχε φτάσει σε δυσθεώρητα επίπεδα, με αποτέ­λεσμα να προκληθούν ταραχές και συγκρούσεις των πολιτών με την αστυνομία και τραγικό απολογισμό 7 νεκρούς.
Τα παραπάνω είναι κάποια από τα παραδείγματα του νεοφιλελεύθερου φασισμού. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ιταλών και να πούμε επιτέλους αυτό το πολυπόθητο όχι στα καθάρματα της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών.
Το νερό δε πρέπει να περάσει ποτέ σε χέρια ιδιωτών.