Η πολύχρονη σχέση μου με τις κινηματογραφικές αίθουσες, μου έχει μάθει ένα μυστικό. Τα πραγματικά κινηματογραφικά διαμάντια περνάνε διακριτικά και πολλές φορές απαρατήρητα από τις σκοτεινές αίθουσες και φυσικά χωρίς να χρησιμοποιούν κανένα μάρκετινγκ. Είμαι της άποψης πως ένας αυθεντικός δημιουργός δε νοιάζεται τόσο πολύ για την εμπορευματοποίηση του έργου του μιας και νιώθει σίγουρος και γεμάτος για τη δουλειά του. Είναι βέβαιος πως το έργο που προσφέρει στο κοινό είναι τόσο ώριμο που μόνο του θα βρει το δρόμο προς τις καρδιές μας.
Ο παραπάνω πρόλογος δείχνει αρκετά φτωχός για να περιγράψω την ομορφιά που ένιωσα βλέποντας ένα υπέροχο αριστούργημα από την Χώρα των Βάσκων. Αναφέρομαι στα "Λουλούδια".
Τα "Λουλούδια" θα μπορούσε να είναι ένας ύμνος για τους ανεκπλήρωτους έρωτες κι ένα κατηγορώ προς τους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να εγκλωβιστούν στην ανούσια, στάσιμη και κενή καθημερινότητά τους. Κι ενώ η ταινία παρουσιάζεται (μέσα από το τρέιλερ) ως μία σπονδυλωτή ιστορία τριών πρωταγωνιστριών, τελικά βασίζεται κυρίως στον μικρόκοσμο που έχει πλάσει ένας άνδρας, ο Μπενιάτ (σπάνια συγκρατώ ονόματα ηρώων).
Ο Μπενιάτ είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο συμπολίτης που θα περάσει απαρατήρητος από δίπλα μας στους δημόσιους χώρους, ο μεροκαματιάρης που αθόρυβα κάνει τη δουλειά του κι επιστρέφει σπίτι του. Κι όμως, αυτός ο "αόρατος" άνθρωπος μπορεί να είναι μία από τις ελάχιστες ευαίσθητες ψυχές αυτής της πλάσης. Κάθε φορά που βρίσκεται πάνω στο γερανό (στην ταινία εργάζεται ως γερανίστας) παρατηρεί με τα κιάλια του τον κόσμο που τον περιβάλλει. Το βλέμμα του ξεγλιστράει πάνω από το εργοτάξιο και απολαμβάνει τη γαλήνια ραστώνη των προβάτων που βρίσκονται στις πλαγιές των γύρω βουνών. Όμως μέσα στο οπτικό του πεδίο τριγυρνάει και μία συνάδελφός του, η Άνες.
Η Άνες είναι μία μηχανικός που ζει σε μία σιωπηλή ρουτίνα και σε έναν βαρετό γάμο. Η ζωή της θα συνέχιζε να κυλά αδιάφορα αν δεν ξεκινούσαν οι ανώνυμες αφίξεις ανθοδεσμών στο σπίτι της. Η καθημερινότητά της αποκτά νόημα. Μέσα στο πλήθος αναζητά τον θαυμαστή της, μόλις διαπιστώνει πως ο αποστολέας των λουλουδιών δεν είναι ο σύζυγός της. Δεν της πέρασε όμως από το μυαλό πως το βλέμμα που την παρακολουθεί βρίσκεται ψηλά στον ουρανό...
Η ιστορία έχει άλλες δυο ηρωίδες, οι οποίες είναι η μάνα και η σύζυγος του Μπένιατ. Οι δυο αυτές γυναίκες αλληλοτρώγονται και ξεσπούν πάνω του, μιας και η ευαισθησία του Μπενιάτ, τον έχει μετατρέψει σε σάκο του μποξ. Γίνεται χίλια κομμάτια για να μπορέσει να ικανοποιήσει όλους όσους έχει γύρω του. Μοναδική του διέξοδος τα λουλούδια. Σε έναν διάλογό του στην ταινία αποκαλύπτεται ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος.
- Αν θες να ζήσουν παραπάνω τα λουλούδια στο βάζο, θα πρέπει να τους κόβεις την άκρη του κοτσανιού όταν αυτό μαυρίζει...
- Γιατί;
- Διότι η πληγή κλείνει κι έτσι δεν ανεβαίνει το νερό μέχρι το άνθος...
- Οπότε για να ζήσει το λουλούδι πρέπει η πληγή του να παραμένει ανοιχτή...
Κι όντως ο Μπενιάτ αφήνει μία πληγή ανοιχτή και στις τρεις γυναίκες της ιστορίας. Ο ξαφνικός του θάνατος σε τροχαίο θα ταρακουνήσει τις ζωές των τριών γυναικών. Τα λουλούδια που θα αφήνονται από τώρα και στο εξής στο σημείο του δυστυχήματος θα δημιουργήσουν νέες σχέσεις και τριβές. Η Άνες θα επιδιώξει να ανακαλύψει σιγά-σιγά τον εραστή της ενώ η μάνα του θα προσπαθήσει να τον κρατήσει ζωντανό στη μνήμη της με το να θυμάται τα παιδικά του χρόνια. Από της τρεις γυναίκες, μονάχα η μάνα γίνεται φύλακας της μνήμης, διότι φοβάται τη λήθη του θανάτου. Δεν είναι καθόλου τυχαία η τελική της κατάληξη στην ταινία.
Τέλος θέλω να αναφέρω την καταπληκτική μεταχείριση του θανάτου. Ο Μπένιατ εξακολουθεί και κρατάει ζωντανή την ευαισθησία του και μετά τον θάνατό του. Γερή γροθιά στο στομάχι, η νεκρή του όψη πάνω στο πάγκο της ανατομίας.
Η ταινία είναι πλούσια σε συμβολισμούς. Περνάει τόσο όμορφα τη θλίψη της μοναξιάς, τη δύναμη της μνήμης και τον πόνο της απώλειας. Οι ιστορίες μπλέκονται με μεγάλη μαεστρία, ξεγυμνώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την έλλειψη επικοινωνίας της σύγχρονης κοινωνίας μας. Η εξέλιξη ενός μέρους της ταινίας στο εργοτάξιο και η συχνή παρουσία του μπετόν, δείχνει το άψυχο και ψυχρό στήσιμο ενός μέλλοντος που θυσιάζει την ανθρώπινη υπόστασή μας στον βωμό της προόδου. Όμως μέσα σ' αυτή τη ζούγκλα που ορθώνεται, υπάρχει λίγος χώρος για λουλούδια.
Τα πλάνα είναι καταπληκτικά. Ο σκηνοθέτης παίζει με το φως άψογα, θυμίζοντας έντονα την αξεπέραστη κισλοφσκική σκηνοθεσία (ειδικά στην Μπλε ταινία). Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί. Λατρευτές φιγούρες και οι τέσσερις. Η μουσική προσφέρει μία γαλήνη αντίστοιχη με αυτήν των πολύχρωμων λουλουδιών σε ένα βάζο. Οι σχέσεις διακρίνονται για την ειλικρίνειά τους ενώ οι διάλογοι των ηρώων είναι ανθρώπινοι και συγκινητικοί. Σε πολλές σκηνές επικρατεί η σιωπή. Μόνο που η σιωπή αυτή είναι εκκωφαντική.
Τα "Λουλούδια" είναι η πρώτη ταινία της χρονιάς που με εντυπωσίασε τόσο πολύ. Η κινηματογραφική Ισπανία στα καλύτερά της για μία ακόμη φορά. Άνετα διεκδικεί τον τίτλο της καλύτερης ταινίας για φέτος. Γι' αυτό και την συνιστώ σε όλους!
Βαθμολογία: 9/10
Υ.Γ.: Αριστουργηματική και η αφίσα της ταινίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου