Το πρωί πέρασε βιαστικά από τα ηχεία του ραδιοφώνου, μία είδηση που με συγκλόνισε, αφήνοντάς με βουβό γι' αρκετή ώρα, να συλλογιέμαι τα δυο τραγικά πρόσωπα της ιστορίας. Ένα ζευγάρι Αφγανών προσφύγων έφτασε το πρωί στο νησί μου, μέσω Τσεσμέ, κουβαλώντας μαζί του το νεκρό τους παιδί.
Το αδικοχαμένο προσφυγόπουλο κατάφερε να ζήσει σ' αυτόν τον απάνθρωπο κόσμο μόνο τέσσερα χρόνια, σβήνοντας κι αυτό στον υγρό τάφο του Αιγαίου.
Προσπάθησα μάταια να αισθανθώ τον πόνο και τη δύναμη αυτών των ανθρώπων. Τις βασανιστικές ώρες που πέρασαν, προσπαθώντας να φτάσουν στην Αγία Ερμιόνη της Χίου, έχοντας αγκαλιά το άψυχο κορμί του παιδιού τους. Δεν το άφησαν να το τραβήξει ο σιωπηλός και σκοτεινός πυθμένας της θάλασσας. Το είχαν κοντά τους μέχρι να βρουν στεριά.
Ένας κόμπος σχηματίστηκε στον λαιμό μου και μου έκοψε την αναπνοή.
Δε χρειάζονται παραπάνω λόγια.
Οι πρόσφυγες μας έχουν αποδείξει ήδη πολλές φορές πως η ψυχική δύναμη του ανθρώπου μπορεί τελικά να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Γι' αυτό το λόγο, αυτοί οι άνθρωποι δεν αξίζουν μόνο τη συμπόνια μας αλλά και τον θαυμασμό μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου