Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

Πως μπορούμε να κοιμόμαστε ήρεμα;...


Με ξύπνησε η δυνατή ριπή του αέρα που στροβιλίστηκε θορυβωδώς στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας μου. Χωμένος κάτω από τα σκεπάσματα, ένιωσα ενοχή για την μικρή μου πολυτέλεια γνωρίζοντας πως ο αέρας αυτός σηκώνει μεγάλα κύματα στο στενό μεταξύ των νησιών μας και των ακτών της Μικράς Ασίας και εισέρχεται βίαια σε κάθε χαραμάδα των σκηνών που έχουν στηθεί στις πλατείες των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Κι αμέσως σκέφτηκα πόσους ανθρώπους θα πάρουν τα κύματα για μία ακόμη μία φορά στο βυθό και πόσες μανάδες θα σφίγγουν ολονυχτίς στην αγκαλιά τους τα μικρά τους παιδιά για να τα προστατεύσουν από το κρύο...
Πόσες βάρκες θα αναποδογυρίσουν ακόμα για να συγκινηθούν κι άλλοι;
Πόσους θανάτους πρέπει να μετρήσουμε σε θάλασσα και στεριά για να κινητοποιηθούμε όλοι σαν μία γροθιά απέναντι στο δράμα των προσφύγων;
Πότε θα συνειδητοποιήσουμε πως έχουμε μία ακόμη κυβέρνηση μαριονέτα των μεγάλων κεφαλαίων που όχι μόνο αδιαφορεί για τις ζωές των προσφύγων αλλά δε νοιάζεται και για τις δικές μας ψυχές. Είναι γελοίοι κι επικίνδυνοι!
Καιρός να γυρίσουμε τη πλάτη στο κράτος και να στραφούμε προς τους πρόσφυγες. 
Είναι δικοί μας άνθρωποι. 
Ο καθένας μπορεί να το καταλάβει μόνο όταν κοιταχτεί μαζί τους στα μάτια. 
Μόνο όταν καταφέρουμε να σπάσουμε το καβούκι της ξενοφοβίας θα δούμε πόσα κοινά στοιχεία έχουμε μαζί τους. Εκείνων η χώρα διαλύθηκε και η δικιά μας ξεπουλήθηκε. Είμαστε όλοι ορφανοί και ξεριζωμένοι. Αλλά όλοι μαζί μπορούμε να χτίσουμε ξανά κάτι νέο, αγνό κι όμορφο.
Όλοι μαζί αλλά μόνοι μας.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Ανοίξτε τα σύνορα τώρα!



Όταν ανατρέχω στα εφηβικά μου χρόνια, τα ντύνω πάντα με τα υπέροχα μουσικά κομμάτια των Pink Floyd. Θυμάμαι την ανατριχίλα που μου προκαλούσε το τραγούδι The Trial στο εκρηκτικό φινάλε του The Wall, όταν ο δικαστής αποφάσιζε να γκρεμιστεί το Τείχος. "Tear down the wall!" κι αμέσως ακολουθούν χιλιάδες φωνές από κάτω να το επαναλαμβάνουν μέχρι το αποκορύφωμα της οριστικής ισοπέδωσης.
Εκείνα τα χρόνια ερχόταν στο μυαλό μου το Τείχος του Βερολίνου. Από το 1990 και μετά ζούσαμε στη ψευδαίσθηση πως δε θα υψωθούν ξανά αντίστοιχα τείχη ντροπής και μίσους. Να όμως που νέα συρματοπλέγματα άρχισαν ξανά να υψώνονται στους ουρανούς της Γηραιάς Ηπείρου.
Απεριόριστη οργή μου προκάλεσε πριν από λίγα χρόνια, το τείχος που ύψωσε η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά στον Έβρο ενώ σήμερα ο εκνευρισμός μου διογκώνεται όσο δε γκρεμίζεται από τη νέα κυβέρνηση που κριτίκαρε σφοδρά την απάνθρωπη πολιτική των προκατόχων της όσον αφορά τη στάση τους απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Να όμως που οι μάσκες πέφτουν αμέσως...
Συνέπεια αυτού του τείχους είναι οι εκατοντάδες πνιγμοί προσφύγων και κυρίως παιδιών στα νερά του Αιγαίου. Ένας αριθμός που θα αυξηθεί ραγδαία τις επόμενες μέρες που τα μποφόρ θα κάνουν τις θάλασσες μας επικίνδυνες κι αφιλόξενες για κάθε καταραμένη ψυχή που θα αναζητήσει τη σωτηρία της στα χώματα της πολιτισμένης Δύσης. Μάλλον αγνοούν πως η Δύση είναι ο κύριος υπεύθυνος των πολέμων που τους μαστίζουν και η ίδια είναι που προτιμά τα κλειστά σύνορα, ευελπιστώντας σε μεγάλες απώλειες ζωών, με απώτερο σκοπό τη μείωση των προσφύγων που επιθυμούν να εγκατασταθούν στις αναπτυγμένες και "πολιτισμένες" χώρες. 
Είναι φανερές οι προσδοκίες τους από τις ανούσιες και πολυδάπανες διασκέψεις που δεν βγάζουν καμία ουσιαστική απόφαση. Είναι εξοργιστικό όταν τους βλέπουμε να χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες ως μοχλούς διπλωματικών πιέσεων και συμφωνιών. Είναι ειρωνικό όταν τους παρακολουθούμε να ρίχνουν ο ένας κατηγορίες κι ευθύνες στον άλλον. 
Αυτός είναι ο καπιταλισμός. 
Αυτός είναι ο φασιστικός νεοφιλελευθερισμός που έχει καταστρέψει το ανθρωπιστικό πρόσωπο μιας υποτιθέμενης Ευρώπης των λαών.
Ευτυχώς μία μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού έχει γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη σε όλους αυτούς τους κουστουμαρισμένους τσαρλατάνους και ξεπερνώντας κάθε όριο, καταφέρνει να σώσει και να περιθάλψει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί, περισυλλέγοντας ναυαγούς από την θάλασσα και περιθάλποντας τους πρόσφυγες στα νησιά αλλά και στην ενδοχώρα. Κι όλα αυτά με τις Τοπικές Αρχές, το Κράτος και την Εκκλησία απόντες!
Αυτοί οι άνθρωποι κρατάνε τον ανθρωπισμό ακόμα ζωντανό.
Οι κάτοικοι του Μολύβου που άνοιξαν τα εκκλησάκια για να ζεσταθούν οι πρόσφυγες εκεί μέσα.
Ο Καπετάν Ζανίκος που έσωσε με την τράτα του εκατό πρόσφυγες στην Νότια Χίο.
Είναι οι κάτοικοι της Καλύμνου που έβγαζαν τις κάλτσες τους και τις έδιναν στους πρόσφυγες που ξέβραζε η θάλασσα για να ζεσταθούν.
Είναι οι Έλληνες και οι Τούρκοι ψαράδες που έχουν αφήσει τα παραγάδια στην άκρη για να διασώσουν όσο περισσότερους ανθρώπους μπορούν.
Πέρα από τους Έλληνες είναι και οι Ισπανοί εθελοντές που έχουν έρθει στα νησιά μας για να βοηθήσουν την κατάσταση. 
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προτιμούν να ξοδέψουν ένα τμήμα από το υστέρημά τους σε προϊόντα πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες. 
Είμαστε όλοι εμείς που θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.
Το μόνο που ζητάμε από το άχρηστο κι ανεύθυνο κράτος είναι να γκρεμίσει τον γαμημένο ακροδεξιό φράχτη για να μη θρηνήσουμε κι άλλα "συμπαθητικά" νεκρά παιδιά. Δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό το έγκλημα. Δε γίνεται να μείνουμε κι άλλο αμέτοχοι στην ένοχη πολιτική στάση τόσο της Ελλάδος όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης. 
Το μόνο που ζητάμε από την κυβέρνηση είναι να ανοίξει τα σύνορα και να δείξει τα ασφαλή μονοπάτια για να μη περάσουν οι άνθρωποι μέσα από ναρκοθετημένες περιοχές. Τίποτα παραπάνω. 
Όσο ο καιρός θα χειροτερεύει τόσο πιο δυνατή πρέπει να γίνεται η φωνή μας σε ένα δίκαιο αίτημα.
Γκρεμίστε το φράχτη τώρα!

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Αρκαδία Χαίρε


Δεκαπέντε χρόνια μετά την αριστουργηματική "Αγέλαστος Πέτρα, ο Φίλιππος Κουτσάφτης μας μάγεψε για μία ακόμη φορά με το νέο του έργο "Αρκαδία Χαίρε". Όπως και στην Αγέλαστος Πέτρα, έτσι και στη νέα ταινία έχεις τόσα πολλά να πεις αλλά δε ξέρεις από που να αρχίσεις. Βγαίνεις από τον κινηματογράφο φορτωμένος συναισθήματα, εικόνες, γνώσεις, μαρτυρίες, συγκίνηση και σιωπηλός επιστρέφεις με τα πόδια σπίτι, προσπαθώντας να ταξινομήσεις την εσωτερική σου σύγχυση.
Η νέα ταινία του Φίλιππου Κουτσάφτη είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, στην Ιστορία, στις εποχές, στην ανθρωπιά, στην παράδοση, στους μύθους και στην μαγική ύπαιθρο της Αρκαδίας. Τα τοπία είναι μαγευτικά. Πραγματικά ξαφνιάζεσαι με την ομορφιά της περιοχής, προκαλώντας σου την επιθυμία να επισκεφθείς την Τεγέα και τα γύρω χωριά, μα πάνω απ' όλα να συναντήσεις τους καλοσυνάτους ανθρώπους που μίλησαν με τον σκηνοθέτη. 
Δύσκολα κατάφερα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου στο παράπονο της γιαγιάς αγρότισσας που μιλούσε για την ερήμωση του τόπου της. "Αν πάθεις κάτι δε θα υπάρχει ψυχή να σε βοηθήσει". Περισσότερο όμως δάκρυσα με τον παππούλη που διάβαζε τα ονόματα των εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς στην εκκλησία του χωριού του. Η συγκεκριμένη λίστα είχε μία ξεχωριστή αξία γι' αυτόν. Το πρώτο όνομα άνηκε σε έναν γείτονά του. Το δεύτερο όνομα σε έναν άλλον που το σπίτι του είναι σύριζα με το δικό του. Το τρίτο όνομα ήταν ξάδελφός του. Είχε σκύψει ευλαβικά μπροστά στη στήλη και με το δάχτυλό του συλλάβιζε με σεβασμό ένα ένα τους νεκρούς. Έκλαψα μαζί με την αλλοδαπή γυναίκα που εμφανώς συγκινημένη έδειχνε την αγάπη της για τον νέο της τόπο επειδή της θυμίζει πολύ την πατρίδα της και τα παιδικά της χρόνια. Προσπαθούσε με τα σπαστά ελληνικά της να ερμηνεύσει τα συναισθήματα που της προσφέρει απλόχερα η Αρκαδία. Κρίμα που δεν άκουσα από τα χείλη της τις λέξεις "νόστος" κι "άλγος" αν και τα διάβαζα πεντακάθαρα μέσα από τα μεγάλα της μάτια. 
Το "Αρκαδία Χαίρε" είναι ένα δυνατό όπλο κατά της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Τόποι που ερήμωσαν από τους Έλληνες, κατάφεραν να μείνουν ζωντανοί από τους ξένους, οι οποίοι με μεράκι κι όρεξη για δημιουργία κράτησαν ζωντανές τις ψυχές των αγρών. Άνθρωποι αγνοί που προτίμησαν να βγάλουν ρίζες σε νέα εύφορα χώματα. Μαζί με τους ξένους, οι τελευταίοι εναπομείναντες Έλληνες γητευτές των αγρών μιλούν για μία παράδοση που χάνεται. Με προσήλωση γίναμε μάρτυρες εικόνων που θα εξαφανιστούν σε λίγα χρόνια. Όπως η μορφή μιας γριούλας που αλέθει με τα χέρια της το σιτάρι, δείχνοντας με καμάρι τους καρπούς που φανερώνονται μέσα στις ροζιασμένες της παλάμες. 
Ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι μεγάλος γνώστης της Ιστορίας. Ξέρει να παίζει μαζί της και να την αναδεικνύει όχι για να εξυψώσει το ένδοξο παρελθόν αλλά για να μας δείξει ξεκάθαρα το πόσο ασεβείς κι ανάξιοι είμαστε για έναν τόπο που κάποτε ονομαζόταν Ελλάδα, Ελευσίνα, Αρκαδία, Τεγέα..


Από την άλλη όμως μέσα από τα υπέροχα πλάνα ανακαλύπτεις πως η αληθινή ομορφιά και η αρμονική ζωή, βρίσκονται πολύ μακριά από το τσιμέντο και τους θορύβους. Πόσο όμορφο είναι να ανοίγεις τα παράθυρα του σπιτιού σου και να απολαμβάνεις την παραπάνω θέα, τα απομεινάρια ενός μεγάλου δωρικού ναού και μία γριούλα ανάμεσα στα διάσπαρτα μάρμαρα να μαζεύει με ένα μαχαίρι χόρτα. Πόσο συγκινητικό είναι να ανακαλύπτεις την ταύτιση των ντόπιων εργόχειρων υφασμάτων με τα τετράγωνα μοτίβα με το μοίρασμα των χωραφιών στην ύπαιθρο. Πόσο σεβαστή είναι η συνύπαρξη των χωραφιών που εκπροσωπούν τη ζωή ενός τόπου με το νεκροταφείο της περιοχής. Υπέροχη αρμονία ανθρώπου, φύσης, παράδοσης και πολιτισμού.
Η ύπαιθρος είναι ένας τόπος έμπνευσης, ενέργειας και ζωής. Το διαπιστώνεις εύκολα μέσα από το έργο του Φίλιππου Κουτσάφτη. Το βλέπεις στα πρόσωπα των ανθρώπων που είναι μεν σημαδεμένα από τη δύσκολη ζωή των αγρών αλλά φωτεινά από ένα υπέροχο και ζεστό χαμόγελο. Αυτό που λείπει στα αστικά κέντρα. Το ανθρώπινο χαμόγελο. Η ανθρώπινη υπόστασή μας. Οι δεσμοί μας με την παράδοση και την Ιστορία. Μέσα από την ματιά του δημιουργού βιώνουμε την σταδιακή μας μετάλλαξη σε απάνθρωπα όντα.
Θέλω τόσα να πω αλλά μου φαίνονται λίγα για το συγκεκριμένο έργο. Η λυρικότητά του και η αυθεντικότητά του, το καθιστούν ως μία ταινία σταθμός στον ελληνικό και ευρωπαϊκό κινηματογράφο. Ένα έργο-μάρτυρας του παρόντος (αν κι αναφέρεται σε μία εποχή λίγο πριν μπούμε στην οικονομική κι ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε πέντε χρόνια τώρα) που σίγουρα θα βοηθήσει τους ιστορικούς κι ευσυνείδητους ανθρώπους του μέλλοντος. Ένα έργο που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους πετυχαίνοντας έτσι το ρόλο της τέχνης και της έκφρασης.
Επίσης θα ήθελα να αναφερθώ στον υπέροχο ανακαινισμένο χώρο του κινηματογράφου Άστορ και στην ευγενική εξυπηρέτηση του προσωπικού του. Μάλιστα ένιωσα μια σπάνια χημεία με το υπόλοιπο κοινό (η αίθουσα ήταν γεμάτη). Αναφέρομαι στην ταυτόχρονη συγκίνηση και στο βουβό δέσιμο με άγνωστα πρόσωπα που γνωρίζαμε το λόγο που μαζευτήκαμε στον κινηματογράφο για να δούμε τη συγκεκριμένη ταινία και αντιληφθήκαμε ταυτόχρονα όλα τα ερεθίσματα που μας έκαναν να συγκινηθούμε. Μία κινηματογραφική εμπειρία που σπάνια συναντάει κανείς στις σκοτεινές αίθουσες, κι αυτό επειδή λίγοι δημιουργοί μπορούν να το πετύχουν μιας και σπανίζει πια στο χώρο της τέχνης η ειλικρίνεια, η ουσία και η αυθεντικότητα. Τρία στοιχεία που είναι εμφανή τόσο στη δουλειά όσο και στην προσωπικότητα του κύριου Φίλιππου Κουτσάφτη. Ήταν η γλυκύτητα της φωνής του που μας περιέγραφε ένα ένδοξο παρελθόν και μας προειδοποιεί για το αβέβαιο μέλλον που έρχεται. Όπως η γη της Αρκαδίας, πλούσια σε αμυγδαλιές, μηλιές και χωράφια στην αρχαιότητα αλλά έρημη κι ακαλλιέργητη σήμερα...
Φυσικά δε πρέπει να παραλήψουμε την καταπληκτική μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα που δένει όμορφα με την γλυκιά φωνή του κ.Φίλιππου Κουτσάφτη και των τοπίων της Αρκαδίας.


Αν δει κανείς την Αγέλαστος Πέτρα και το Αρκαδία Χαίρε και διαβάσει ή ακούσει συνεντεύξεις του σκηνοθέτη, τότε μόνο θα καταλάβει για ποιο λόγο πιστεύω ακράδαντα πως ο Φίλιππος Κουτσάφτης είναι ένας σύγχρονος άγιος άνθρωπος...
Το Αρκαδία Χαίρε μίλησε τόσο βαθιά στη ψυχή μου που δε μου άφησε το περιθώριο να το βαθμολογήσω χαμηλότερα από το δέκα.
Δείτε το οπωσδήποτε.

Βαθμολογία 10/10

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015

28η Οκτωβρίου 2015


Η παραπάνω φωτογραφία θα μου μείνει από τις φετινές παρελάσεις. Μία μητέρα με το προσφυγόπουλό της, μπροστά από την εξέδρα των επισήμων.
Ένας αόρατος ήρωας των ημερών μας, ανάμεσά μας... 

Ταπεινό ρέκβιεμ μιας χαμένης αξιοπρέπειας...



Μία ακόμη εθνική επέτειος...
Μία ακόμη μέρα με μπαλκόνια σημαιοστόλιστα και παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια κι αμαλίες. Όπως στολισμένη ήταν πριν από μια βδομάδα η οδός μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου για να υποδεχτεί έναν ακόμα Ευρωπαίο πολιτικό, που ήρθε στη χώρα μας με μοναδικό σκοπό να αγοράσει όσα φιλέτα άφησε γι' αυτόν η Γερμανία. Κι ενώ τα γαλλικά κρατικά κανάλια έπαιζαν την υποτιμητική λεζάντα, ότι ο Ολάντ έρχεται για "ψώνια" στην Αθήνα, εμείς εδώ τον υποδεχόμασταν ως σωτήρα και ισχυρό σύμμαχο. Η αξιοπρέπεια στο ναδίρ...
Η 28η Οκτωβρίου, χρόνο με το χρόνο, μετατρέπεται σε μία μέρα σιωπηλής συνείδησης για την αξιοπρέπεια που χάνεται σε έναν τόπο με αβέβαιο μέλλον και για την ένδοξη τότε αντίσταση του λαού μας, η οποία παίρνει όλο και περισσότερο μυθικές διαστάσεις όσο εμείς γινόμαστε πειθήνια κι άβουλα όντα της νέας κατοχής.
Από το σχολείο και την οικογένεια έχουμε μάθει να συσχετίζουμε το "Όχι" με τον Ι.Μεταξά, αγνοώντας το φόβο του δικτάτορα απέναντι στον ενθουσιασμό του ελληνικού λαού μόλις άκουσε από τα επίσημα χείλη του καθεστώτος για την αντίσταση ενάντια στην επέλαση του φασισμού. Ο ξεσηκωμός του ελληνικού λαού ενάντια στον ιταλικό φασισμό ήταν κι ένα υπόγειο μήνυμα ενάντια στον εγχώριο μεταξικό φασισμό.
Η συναισθηματική αντίθεση του δικτάτορα με τον ελληνικό λαό είναι πλέον τόσο κοινή με το φετινό μας καλοκαίρι που βροντοφωνάξαμε ένα αόριστο "όχι" ενάντια στην νεοφιλελεύθερη φασιστική επέλαση, κάνοντας τον πρωθυπουργό όχι μόνο να τρομάξει με το θάρρος μας αλλά και να υποκύψει στο τέλος στους νέους κατακτητές, προδίδοντας τόσο τις ιδέες του όσο και μας...
Αυτή είναι λοιπόν η διαφορά μας με τον Οκτώβριο του 1940, στο ότι δεν πολεμήσαμε όπως οι παππούδες μας. Στο ότι δεν αντισταθήκαμε όπως αντιστάθηκαν οι άνθρωποι τότε. Στο ότι η σημερινή "Αριστερά" δεν έλυσε την Ελλάδα από τα δεσμά του κατακτητή όπως έκανε η πραγματική Αριστερά του βουνού εκείνα τα χρόνια, που απελευθέρωσε τα 2/3 της χώρας μας και μετά προδόθηκε από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, τους Άγγλους.
Υπάρχει μία λογική εξήγηση σ' αυτήν την αντίθεση αλλά και στην αδράνειά μας. Η άγνοια για την πραγματική Ιστορία, η οποία μας αποκόπτει από τα ιδανικά για τα οποίο πρέπει να μαχόμαστε.
Αν δεν γνωρίσουμε τους πραγματικούς ήρωες τους οποίους θα μπορούσαμε να έχουμε ως πρότυπα, θα παραδειγματιζόμαστε από τους άχρηστους που μας πλασάρει το σύστημα.
Αν δεν μάθουμε ποτέ τα λάθη του παρελθόντος, θα αναγκαζόμαστε να τα ζούμε ξανά και ξανά...
Γι' αυτό σε κάθε εθνική επέτειο, συλλογίζομαι και βρίσκω καλύτερους τρόπους για να τιμήσω τους πεσόντες και τους ήρωες αυτού του τόπου...

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2015

«Μερικά βήματα πριν από τον πόλεμο»



του Γιάννη Βαρούχα

Με αφορμή την 75η επέτειο του «ΟΧΙ», θεωρώ ότι θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ορισμένα από τα «βήματα» που μας οδήγησαν στο να εγκαταλείψουμε την ουδετερότητα και να ενταχθούμε στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και στο πλευρό των δυνάμεων της «Συνεννόησης» ή της «Αντάντ» όπως καθιερώθηκε να λέγεται από τη γαλλική γλώσσα(Entente).
Το πρωινό της 14ης Αυγούστου του 1940, ο υποπλοίαρχος Τζουζέπε Αϊκάρντι αποπλέει απ’ την ιταλοκρατούμενη Λέρο ως κυβερνήτης του υποβρυχίου «Delfino». Η αποστολή αυτής της επιθετικής περιπολίας ήταν διττή καθώς περιελάμβανε αφενός την καταστροφή αξιόμαχων μονάδων του ελληνικού στόλου, και αφετέρου να θέσει σε δοκιμασία τη στάση της ουδετερότητας της Ελλάδας έναντι των διελεύσεων των βρετανικών πλοίων απ’ το Αιγαίο. Οι ιταλικές τορπίλες θα βρουν το πρωί της 15ης Αυγούστου το γηραιό και ελαφρύ καταδρομικό «Έλλη» το οποίο συμμετείχε στον εορτασμό της Παναγίας στο νησί της Τήνου. Ο Μεταξάς στις δηλώσεις του θα κάνει λόγο για πυρά άγνωστου υποβρυχίου παρότι γνώριζε πολύ καλά ότι οι τορπίλες ήταν ιταλικές σύμφωνα με τα θραύσματα που είχαν αφήσει πίσω τους. Μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τη στάση αυτή θεωρώντας ότι δεν ήθελε να προκαλέσει το Μουσολίνι προκειμένου να μην του δώσει αφορμή για να επιτεθεί στην Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου του 1940 θα υπάρξει ύφεση στις προκλήσεις των Ιταλών και, μάλλον, μετά από παρέμβαση των Γερμανών οι οποίοι δεν επιθυμούσαν να ανοιχτεί νέο μέτωπο στην ΝΑ Ευρώπη. Ωστόσο, απ’ τα τέλη του Σεπτέμβρη μέχρι τις 28 Οκτωβρίου, οι φραστικές προκλήσεις μέσω του ιταλικού τύπου αλλά και ορισμένες επιθέσεις της ιταλικής αεροπορίας εναντίον ελληνικών πλοίων, έδειχναν ότι ο Μουσολίνι ετοιμαζόταν για πόλεμο ερήμην του Χίτλερ. Όταν στις 11 Οκτωβρίου οι Γερμανοί εισέβαλλαν στη Ρουμανία, ο Μουσολίνι εξοργίστηκε και φέρεται να είπε πως ο Χίτλερ θα έπαιρνε την απάντησή του καθώς θα μάθαινε απ’ τις εφημερίδες για την κατάληψη της Ελλάδας απ’ τον εταίρο του. Ασφαλώς, και όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, ο Ιταλός δικτάτορας λογάριαζε χωρίς τον «ξενοδόχο»...
Στις 15 Οκτωβρίου η ανώτατη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της Ιταλίας συνεδριάζει στο Παλάτσο Βενέτσια της Ρώμης. Το θέμα της σύσκεψης είναι ένα : Η εισβολή στην Ελλάδα. Ο Ντούτσε ζήτησε απ’ το στρατηγό Βισκόντι Πράσκα μία εκτίμηση της κατάστασης. Ο Ιταλός στρατηγός τοποθετήθηκε υπέρ της εισβολής εκτιμώντας μία άνετη επικράτηση, καθώς έβρισκε ότι οι αριθμοί του ελληνικού στρατεύματος ήταν σαφώς υποδεέστεροι του ιταλικού(αναλογία επιτιθέμενων και αμυνόμενων στην Ήπειρο : δύο προς ένα). Παράλληλα υπολόγισε την εξόντωση των ελληνικών δυνάμεων εντός δύο εβδομάδων, αγνοώντας τις επιφυλάξεις του στρατάρχη Πιέτρο Μπαντόλιο ο οποίος θεωρούσε ότι οι διατιθέμενες δυνάμεις ήταν ανεπαρκείς για το σχεδιαζόμενο εγχείρημα. Η ιστορία δικαίωσε τις ανησυχίες του Μπαντόλιο.
Το χάραμα (στις 2:45) της 28ης οκτωβρίου, ημέρα Δευτέρα, ο κόμης και πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, Εμμανουέλε Γκράτσι, καταφτάνει στην Κηφισιά και στην οικία όπου διέμενε ο γεννημένος στην Ιθάκη Ιωάννης Μεταξάς. Ο τελευταίος τον υποδέχεται με τη ρόμπα του και ακολουθεί ένας τόσο σύντομος όσο και περιεκτικός διάλογος. Ο Ιταλός πρεσβευτής καταθέτει τελεσίγραφο εκ μέρους της ιταλικής κυβέρνησης στο οποίο η απάντηση που δίνει ο Μεταξάς είναι το γνωστό «ΌΧΙ». Η Ελλάδα είχε περάσει το Ρουβίκωνα. Στις 5 και 30 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, το ιταλικό πυροβολικό παίρνει διαταγή για την έναρξη του πυρός με όλες του τις δυνάμεις ενάντια στο ελληνικό μέτωπο. Ο πόλεμος για τη χώρα μας, ήταν πλέον γεγονός.
ΥΓ1 : Η άλογη και απρόκλητη βία που δέχθηκε η πατρίδα μας με τη βύθιση του «Έλλη» τελικά λειτούργησε ως μπούμερανγκ για τους Ιταλούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν μεγάλη ζημιά στο στόλο μας ενώ παράλληλα μας ένωσαν με τη φασιστική συμπεριφορά τους.
ΥΓ2 : Ο συνδυασμός της υπερτίμησης των ιταλικών δυνάμεων με την υποτίμηση των ελληνικών, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που τους οδήγησε τελικά στην οδυνηρή ήττα.
ΥΓ3 : Αξίζει και πρέπει ακόμη να σημειωθεί πως η απάντηση του Ι.Μ. απέναντι στο ιταλικό τελεσίγραφο ήταν μία απόφαση αντικειμενικά πατριωτική, μα και προσωπική. Στο προσωπικό του ημερολόγιο έγραφε στις 30 Οκτωβρίου : «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη», ενώ στους δημοσιογράφους δήλωνε ότι η Ελλάδα θα πολεμήσει για τη δόξα και όχι για τη νίκη. Παράλληλα, στη συνάντησή του με τον Ιταλό πρέσβη έλεγε ότι αν δεχόταν το τελεσίγραφο, θα έχανε την επικοινωνία με το Βασιλιά, τους Υπουργούς και το Γ.Ε.Σ. μέσα σε τρεις ώρες. Με λίγα λόγια, θα έχανε τη διοίκηση. Υπάρχουν λοιπόν ιστορικά στοιχεία που συνηγορούν στ’ ότι ο Ι.Μ. δεν πίστεψε στο «Όχι» – σε αντίθεση με τον ελληνικό λαό που και το πίστεψε και το υλοποίησε – αλλά οδηγήθηκε σε αυτό προς υπεράσπιση του καθεστώτος του. Γνωρίζοντας πλέον αυτά τα στοιχεία, μπορούμε να εκτιμήσουμε με έναν τέλεια διαφορετικό τρόπο τη φράση «Ώστε έχουμε πόλεμο», που φέρεται να είπε δις ο Ι.Μ. εκείνο το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου στο σπίτι του στην Κηφισιά...

Πηγή: left.gr

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Δωσιλογισμός: η υπέρβαση ενός ταμπού

Ο κατοχικός πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης και το ευζωνικό σύνταγμα Αθηνών τιμούν στον Αγνωστο Στρατιώτη τη χιτλερική «Ημέρα των Ηρώων» (12.3.1944) | ΦΩΤ.: ΤΑΚΗΣ ΨΑΡΑΚΗΣ, «ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ» (1980)


του Τάσου Κωστόπουλου

"Είμεθα ελεύθεροι να διοικήσωμεν τα εσωτερικά μας κατά την ιδίαν ημών θέλησιν"

Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος, κατοχικός πρωθυπουργός (διάγγελμα για την ανάληψη των καθηκόντων του, 2.12.1942) 

Eκ των πραγμάτων, οι εθνικές επέτειοι δεν προσφέρονται συνήθως για ιδιαίτερα αυτοκριτικές αναγνώσεις του παρελθόντος.
Οχι μόνο οι πανηγυρικοί αλλά και τα επετειακά αφιερώματα των ΜΜΕ δύσκολα αποφασίζουν να θίξουν πτυχές αυτού του παρελθόντος που αντιφάσκουν με ό,τι έχει παραδοσιακά αναγορευτεί σε «νόημα της ημέρας».
Η 28η Οκτωβρίου δεν αποτελεί εξαίρεση σ’ αυτό τον κανόνα. Επέτειος που πρωτοτιμήθηκε μαχητικά –ως αντιστασιακή πράξη– στη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής, για να θεσπιστεί αμέσως μετά τον πόλεμο ως δεύτερη εθνική εορτή, υπήρξε μεν εξαρχής αντικείμενο διεκδίκησης μεταξύ των αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων της εποχής, δίχως όμως ν’ αμφισβητηθεί η «παλλαϊκή» διάσταση της αντίστασης του ελληνικού λαού στους εισβολείς.
Πλευρές του ελληνοϊταλικού κι ελληνογερμανικού πολέμου του 1940-41 όπως η προληπτική καταστολή του (πραγματικού ή εικαζόμενου) «εσωτερικού εχθρού» από τις μεταξικές αρχές, οι κοινωνικές ή άλλες αντιθέσεις στο εσωτερικό του ελληνικού στρατού, οι λιποταξίες και παρεμφερείς αντιηρωικές πρακτικές (αυτοτραυματισμοί, αυτομολήσεις, αισχροκέρδεια, εκτελέσεις αιχμαλώτων) ή η σχέση του ελληνικού στρατού –ως δύναμης κατοχής– με τον ντόπιο αλβανικό πληθυσμό παραμένουν μέχρι σήμερα ταμπού για την ελληνική ιστοριογραφία.
Οπως ταμπού παρέμενε μέχρι πριν από λίγα χρόνια ένα ακόμη κεντρικότερο ζήτημα της ευρύτερης περιόδου: η ανοιχτή συνεργασία μιας μερίδας του ελληνικού πληθυσμού με τον κατακτητή.

Οι λόγοι της σιωπής

Η σιωπή που κάλυπτε μέχρι πρόσφατα το δωσιλογικό φαινόμενο δεν είναι καθόλου δύσκολο να ερμηνευθεί. Η ενσωμάτωση της πλειονότητας των δωσιλόγων στο μεταπολεμικό κράτος των εθνικοφρόνων (είτε μέσω της υπηρεσιακής επανεκτίμησης της συμβολής τους στον κατοχικό αντικομμουνιστικό αγώνα είτε ως απόρροια της οικονομικής ισχύος που απέκτησαν -ή διατήρησαν- στη διάρκεια της Κατοχής) συνιστούσε από μόνη της ισχυρό αντικίνητρο για ν’ ασχοληθεί κανείς μ’ αυτή τη σκοτεινή πτυχή της πρόσφατης ιστορίας.
Στη διάρκεια μάλιστα της δικτατορίας, όσοι συνεργάστηκαν ένοπλα με τους ναζί επιβραβεύθηκαν από την πολιτεία με την επίσημη αναγνώρισή τους (Ν.Δ. 179/1969) ως «αντιστασιακών» –όχι βέβαια εναντίον του Αξονα, αλλά κατά του «αντεθνικώς δράσαντος» ΕΑΜικού κινήματος που, εν μέσω εχθρικής κατοχής, «αποσκοπούσε εις την επιβολήν καθεστώτος διαφορετικού του νομίμου τοιούτου»!
Από την άλλη, το γεγονός ότι το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος δεν αντλούσε τη νομιμότητά του από τις δωσιλογικές αλλά από τις εξόριστες βασιλικές κυβερνήσεις και τις εγχώριες δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις υποχρέωσε τους πάλαι ποτέ συνεργάτες του κατακτητή σε μια ιδιότυπη αυτολογοκρισία για τα κατοχικά τους πεπραγμένα.
Ακόμη και στο αποκορύφωμα της χούντας, τον Ιούνιο του 1970, οι νεκρολογίες του β΄ αντιπροέδρου της Δημητρίου Πατίλη απέφυγαν κάθε μνεία στη δράση του εκλιπόντος ως αξιωματικού των Ταγμάτων Ασφαλείας, υμνώντας αντ’ αυτού κάποιες απροσδιόριστες «αντιστασιακές» δάφνες του επί Κατοχής.
Στην αντίπερα όχθη, το αίτημα για νομοθετική αναγνώριση (και) της ΕΑΜικής αντίστασης, εκκρεμές επί δεκαετίες, σε συνδυασμό με τη δαμόκλειο σπάθη της εμφυλιοπολεμικής νομοθεσίας που απαγόρευε κάθε «κομμουνιστική προπαγάνδα» και ποινικοποιούσε την «αναμόχλευση παθών» από τους ηττημένους, λειτουργούσε εξίσου αποτρεπτικά για την αμφισβήτηση του ιδεολογήματος της πάνδημης αντίστασης στον κατακτητή.
Οταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Ν. 1285/82 περιορίστηκε έτσι στην απαρίθμηση των όντως αντιστασιακών οργανώσεων και την κατάργηση της αντίστοιχης χουντικής νομοθεσίας, για λόγους όμως σκοπιμότητας δεν έθιξε καθόλου τις παροχές και τα υλικά ωφελήματα που είχαν απονεμηθεί βάσει αυτής της τελευταίας.
Με αποτέλεσμα κάποιες γκροτέσκες σκηνές –όπως όταν, εν έτει 1991, η Δικαιοσύνη κλήθηκε ν’ αποφανθεί σε ποιαν από τις δυο χήρες ενός δίγαμου ταγματασφαλίτη, εξαφανισμένου μετά την απελευθέρωση, ανήκε η σύνταξη «αντιστασιακού» που είχε εκδοθεί στο όνομά του.

Η αφύπνιση του ενδιαφέροντος

Η φάση της σιωπής τερματίστηκε ουσιαστικά μέσα στο πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας, με την εμφάνιση ενός κύκλου ερευνητών, αυτοπροσδιοριζόμενου ως «το νέο κύμα» της ελληνικής πολιτικής επιστήμης και ιστοριογραφίας, που εισήγαγαν και στη χώρα μας την υφιστάμενη προ πολλού στη Δυτική Ευρώπη σχολή (Ερικ Νόλτε, Φρανσουά Φιρέ κ.λπ.) μιας φαινομενικά ουδέτερης προσέγγισης του «ευρωπαϊκού εμφυλίου πολέμου», όπου ο φασισμός και ο ένοπλος δωσιλογισμός νομιμοποιούνται σαν μια «αμυντική» πρωτίστως βία απέναντι στην κομμουνιστική (κι αντιφασιστική) «τρομοκρατία».
Επίσημη ιδρυτική πράξη του «κύματος» αποτέλεσε μια δισέλιδη προγραμματική διακήρυξη που δημοσιεύθηκε στα «Νέα» με την υπογραφή των πανεπιστημιακών καθηγητών πολιτικής επιστήμης Στάθη Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη (20.3.2004), πυροδοτώντας έναν έντονο επιστημονικό διάλογο που κράτησε αρκετούς μήνες.
Οπως επιβεβαιώνεται από μεταγενέστερο ισπανόγλωσσο απολογιστικό κείμενο του Καλύβα, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πώς μετατράπηκα σε αναθεωρητή, δίχως να ξέρω τι σήμαινε αυτό» (περ. «Alcores», 4 [2007], σ.125-42), η εν λόγω διακήρυξη προέκυψε ως εσπευσμένη –και γι’ αυτό πολιτικά ανεπιτυχής– απάντηση σε πρόσφατο άρθρο του «Ιού» που επισήμανε τις σχετικές τάσεις («Η νέα δεξιά ιστοριογραφία. Οι ταγματασφαλίτες δικαιώνονται», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 26.10.2003).
Ακολούθησαν η διενέργεια ειδικού συνεδρίου στη Σαμοθράκη (Ιούλιος 2004) και η αναθέρμανση του σχετικού ενδιαφέροντος, με την έκδοση βιβλίων και τη δημοσίευση επιστημονικών άρθρων που είτε αναφέρονταν ειδικά στον δωσιλογισμό είτε τον περιλάμβαναν ως ουσιαστική πτυχή της αφήγησης.
Με το χρονικό βάθος μιας δεκαετίας να επιτρέπει πια την εξαγωγή συμπερασμάτων, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως η θορυβώδης εμφάνιση του «νέου κύματος» τελικά «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν».
Οι θιασώτες του περιορίστηκαν λίγο-πολύ στην προσπάθεια αποκαθήλωσης της αντιφασιστικής αντίστασης, αναθερμαίνοντας τη μετεμφυλιακή αντικομμουνιστική επιχειρηματολογία περί «ερυθρού τρόμου» και ΕΑΜικών φρικαλεοτήτων αλλά αποφεύγοντας ν’ ασχοληθούν με την ουσιαστική μελέτη του δωσιλογικού φαινομένου –την οικονομική του βάση, τις κοινωνικές συμμαχίες που αυτό οικοδόμησε ή προσπάθησε να οικοδομήσει, τις ιδεολογικές επεξεργασίες που επένδυσαν τις πρακτικές του.
Απεναντίας, η προσφυγή στην «προφορική ιστορία» χρησιμοποιήθηκε συχνά για να προσδώσει αυξημένη φερεγγυότητα στις τωρινές αφηγήσεις (και δικαιολογίες) πάλαι ποτέ δωσιλόγων, με συνειδητό παραγκωνισμό των αυθεντικών τεκμηρίων της εποχής. 

Πριν και μετά τα μνημόνια

Σημαντικότερη αποδεικνύεται η κοινωνική λειτουργία που κλήθηκε να εκπληρώσει η πολιτική αυτή αποκατάσταση του δωσιλογισμού.
Εμπειρικά διαπιστώνουμε ότι, σε μια πρώτη φάση, το «νέο κύμα» έγινε ενθουσιωδώς δεκτό από δυο κυρίως πολιτικοϊδεολογικούς χώρους.
Ο πρώτος ήταν φυσικά η ακροδεξιά, που την ίδια ακριβώς εποχή έβγαινε από το μεταπολιτευτικό περιθώριο διεκδικώντας μια θέση στο πολιτικό σκηνικό˙ το έργο του Μαραντζίδη διαφημίστηκε έτσι την περασμένη δεκαετία από τα έντυπα της Χρυσής Αυγής ως βασικό συστατικό στοιχείο μιας «αντικομμουνιστικής βιβλιοθήκης».
Ο δεύτερος χώρος που αγκάλιασε το εγχείρημα ήταν το «εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ»: μια μεσοαστική γενιά, αριστερών συχνά καταβολών, που ένιωθε πλέον την ανάγκη ν’ αποκαθηλώσει οριστικά τις νεανικές της αναφορές στον Αρη Βελουχιώτη, αντικαθιστώντας τις με ιδεολογήματα συμβατότερα προς την πραγματικότητα της τότε «ισχυρής Ελλάδας».
Η κεντροδεξιά, αντίθετα, άργησε κάπως να καβαλήσει το κύμα, αφοσιωμένη καθώς ήταν στην κάρπωση της προσόδου από την «εθνική συμφιλίωση» των προηγούμενων χρόνων.
Η τομή θα σημειωθεί εδώ με την επιβολή των μνημονίων και τη διαμόρφωση ενός ενιαίου «φιλομνημονιακού» χώρου που αναζητούσε –κι αυτός– ιδεολογική νομιμοποίηση της πολιτικής στάσης του μέσω των κατάλληλων αναδρομών στο ιστορικό παρελθόν.
Υπαρκτό από καιρό στους χώρους της εκλαϊκευτικής «δημόσιας ιστορίας» (και παραϊστορίας), ένα άλλο ρεύμα που αναβαθμίστηκε επικοινωνιακά στην τρέχουσα συγκυρία αξίζει επίσης να σημειωθεί. Ο λόγος για τη σκανδαλοθηρική διεύρυνση και διάχυση της έννοιας του «δωσιλογισμού», ώστε αυτή να περιλαμβάνει σχεδόν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα σε συνθήκες ξένης κατοχής, αλλά και τη διαπλοκή αυτού του φαινομένου με τις προσπάθειες των γόνων επιφανών συνεργατών του κατακτητή (Σωτήριος Γκοτζαμάνης, Ιωάννης Βουλπιώτης) ν’ αποκαταστήσουν τη μνήμη των γονιών τους.
Καθόλου ευκαταφρόνητο, το φαινόμενο αυτό θα μας απασχολήσει αναλυτικά σε κάποιο άλλο αφιέρωμα.
Από την άλλη, πρέπει κανείς να ομολογήσει πως ο θόρυβος της περασμένης δεκαετίας γύρω από το «νέο κύμα» είχε τελικά ορισμένες πολύ θετικές παρενέργειες.
Πρόσφερε κατ’ αρχάς το ερέθισμα για τη συγγραφή ή την έκδοση πολύτιμων μαρτυριών, που για πρώτη φορά επικεντρώθηκαν τόσο αναλυτικά σε ζητήματα όπως ο δωσιλογισμός και η εαμική βία. 
Ιδίως ο «Κόκκινος επιτάφιος» της Γιόνας Μικέ-Παϊδούση (Αθήνα 2008, εκδ. Βιβλιόραμα), μια εκπληκτικά ζωντανή και πλούσια σε πληροφορίες σκιαγράφηση της κατοχικής πραγματικότητας στην αρβανίτικη ενδοχώρα της Αργολίδας, αξίζει πολύ να διαβαστεί σε αντιπαραβολή με τις επεξεργασίες του Καλύβα για την ίδια περιοχή.
Σε μια δεύτερη φάση, η όλη συζήτηση προσέλκυσε το ενδιαφέρον μιας πλειάδας αξιόλογων νέων επιστημόνων, η ουσιαστική μελέτη του δωσιλογισμού από τους οποίους έχει ήδη αρχίσει ν’ αποδίδει καρπούς. Ιδιαίτερη θέση μεταξύ όσων έχουν ήδη εκδοθεί κατέχει η διδακτορική διατριβή του Δημήτρη Κουσουρή («Δίκες των δοσιλόγων, 1944-1949. Δικαιοσύνη, συνέχεια του κράτους και εθνική μνήμη», Αθήνα 2014, εκδ. Πόλις).

Επ’ αυτού, αρμοδιότεροι να μιλήσουν είναι ωστόσο οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που ασχολούνται επαγγελματικά με το ζήτημα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Η παντοδυναμία του μύθου



του Περικλή Κοροβέση

Τα ανθρωποειδή (το γένος Homo) έχουν μια ιστορία χιλιετιών. Από όλα τα είδη, ξεχωρίζει κάποιο που από το 70000, για λόγους που αγνοούμε, αποκτά μια άλλη συμπεριφορά που ευνοεί την ανάπτυξή του. Τα άλλα είδη υπάρχουν παράλληλα, αλλά κανένα δεν είχε την τύχη του Homo Sapiens.
Υστερα από κάποιο διάστημα συγκατοίκησης, εξαφανίστηκαν, χωρίς ακόμα να έχουμε μάθει το γιατί με ακρίβεια. Γύρω στο 11000 π.Χ. ο άνθρωπος ανακαλύπτει την καλλιέργεια της γης. Και το 3500 π.Χ. έχουμε την πρώτη ανθρώπινη γραφή, που εμφανίζεται στο σημερινό Ιράκ σε πλάκες (πολλές από αυτές καταστράφηκαν από τους αγγλο-αμερικανικούς βομβαρδισμούς).
Πότε όμως εμφανίζεται η ομιλία στον άνθρωπο; Γοητευτικό ερώτημα, αλλά αδιάφορο για τους γλωσσολόγους. Ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στη γλώσσα και αυτήν εξετάζουμε.
Τα πρώτα κείμενα που έχουμε είναι μυθολογικο-θρησκευτικά. Προφανώς καταγραφή προφορικών παραδόσεων, που είναι αδύνατον να προσδιοριστεί η αρχή τους. Είναι γνωστό πως η προφορική παράδοση μπορεί να κρατήσει μια ιστορία ζωντανή για πολλούς αιώνες, ανεξάρτητα από το μέγεθός της.
Οι πρόγονοί μας επινόησαν μύθους και θρησκείες και είχαν δυνατότητα μνήμης που δεν είχαν τα άλλα ανθρωποειδή. Ηταν μια πρώτη προσπάθεια του ανθρώπου να ενταχθεί σε ένα απέραντο σύμπαν, να συμφιλιωθεί μαζί του και να το θεοποιήσει.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε κόπιραϊτ, οπότε η μια θεότητα μπορούσε να ταξιδέψει από τον έναν τόπο στον άλλον, όπου και προσαρμοζόταν σε μια νέα δοξασία. Ακόμα και ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που παρουσιάζεται ως μοναδικό, π.χ. ο κατακλυσμός, στις Γραφές εμφανίζεται σαν να είχε συμβεί δύο φορές. Μία στο έπος του Γκιλγκαμές και μία στην Παλαιά Διαθήκη. 
Ο μυθικός-θρησκευτικός λόγος δεν χρειάζεται απόδειξη. Δεν χρειάζεται διάλογο, απαιτεί μόνο πίστη στη δεδομένη αλήθεια, που είναι θεϊκή και μόνο οι εκπρόσωποί του επί γης και οι «ελέω θεού μονάρχες» μπορούν να τον χειριστούν υπεύθυνα. Οι υπόλοιποι είναι αιρετικοί και παραβάτες της θεϊκής τάξης. Δηλαδή εξουσία και μυθικός λόγος είναι ταυτόσημα και το ένα δεν πάει χωρίς το άλλο. Κανόνας που ισχύει μέχρι σήμερα σε διάφορες μορφές.
Και έπρεπε να περιμένουμε κάποιους αιώνες για να έρθει η Αθηναϊκή Δημοκρατία (5ος-4ος αι. π.Χ.) για να αντικατασταθεί ο μυθικός ρόλος με το επιχείρημα και την απόδειξη. Αυτό ήταν μια επανάσταση για την ανθρωπότητα, που ανακάλυπτε τον ορθό λόγο. Δείγμα αυτής της γραφής είναι οι σωζόμενες αρχαίες τραγωδίες, που είναι ο απόηχος του πολιτικού λόγου στην Αγορά του Δήμου. 
Οποιο πρόσωπο της αρχαίας τραγωδίας μιλάει έχει τα επιχειρήματά του που μας πείθουν, μέχρι να μιλήσει ο άλλος πρωταγωνιστής, που και αυτός μας πείθει. Δηλαδή δεν έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε ένα δίκαιο και σ’ ένα άδικο, αλλά στη σύγκρουση δύο δικαίων. Και εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε πλευρά. Και ο ορθός λόγος προϋποθέτει ισότητα, δημοκρατία και πολίτη που μπορεί να κρίνει ελεύθερα.
Εντούτοις στη διαμάχη του μυθικού και του ορθού λόγου, ανά τους αιώνες, ο μυθικός λόγος που συνδέθηκε με την εξουσία, πολιτική ή θρησκευτική, επικράτησε. Ο Διαφωτισμός, η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση, η Παρισινή Κομμούνα και η Οκτωβριανή Επανάσταση, άσχετα από την κατάληξή τους, ήταν όλα προϊόντα του ορθού λόγου.
Παρ’ όλα αυτά, και αν υπολογίσει κανείς και τις απηνείς διώξεις του ορθού λόγου όταν εκφραζόταν μέσα από εξεγέρσεις και επαναστάσεις ή ανακαλύψεις, παραμένει ακόμα και σήμερα η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας για τη σωτηρία του πλανήτη. Και αυτό αποδεικνύεται μέσα από τα κινήματα αντίστασης, την πρόοδο των επιστημών και τη δημιουργία μιας πλούσιας σκέψης σε διεθνές επίπεδο, που ακόμα δεν έχει βρει την πολιτική της έκφραση στα κινήματα.
Εκεί που ο μυθικός λόγος έχει βρει το βασίλειό του είναι στην τρέχουσα πολιτική. Ή πιο επίσημα στην αντιπροσωπευτική ή δυτική δημοκρατία. Αρχή της είναι η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Σωστό κατ’ αρχήν, όπως και η ισότητα και τα δικαιώματα για όλους. Πώς κερδίζεται όμως μια πλειοψηφία, όταν όλα τα κόμματα δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες;
Στις ΗΠΑ τα έξοδα για τις προεδρικές εκλογές του 2016 υπολογίζονται σε 7 δισ. δολάρια. Πώς να κατέβει ισότιμα μια περιβαλλοντική οργάνωση που, όσο δραστήρια κι αν είναι, έχει χάσει το παιχνίδι από χέρι; Το χρήμα έχει δικαίωμα να ομιλεί, αποφάνθηκε το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Και οι εκλογές γίνονται πλειοδοτικός διαγωνισμός.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με τις υλικές δεσμεύσεις του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Και αυτό αποδείχθηκε μύθος. Και κατάργησε το πρόγραμμά του. Η κυβέρνηση της Αριστεράς ανανέωσε το δικομματικό σύστημα καταλαμβάνοντας το κενό που άφησε πίσω του το εκλιπόν ΠΑΣΟΚ. Για ποια πλειοψηφία μιλάμε, όταν ο ένας περίπου στους δύο δεν ψήφισε;
Αρα μιλάμε για κυβερνήσεις μειοψηφίας που βαφτίζονται κατ’ ευφημισμόν πλειοψηφίας. Για ισότητα και δικαιώματα, ρωτήστε γυναίκες, μειονότητες κάθε μορφής, ανέργους και αστέγους. Θα σας ορίσουν καλύτερα από μένα το πολιτικό σύστημα που ζούμε. Και το συμπέρασμα είναι απλό. Αυτό το πολιτικό σύστημα των ελίτ αναπαράγεται μέσα από τη φτώχεια των πολλών που πιστεύουν σε μύθους.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Φύλακας άγγελος...

Φωτογραφία: Γιάννης Μπεχράκης

Για τον βασιλιά της θάλασσας έχουν γραφτεί αρκετές ιστορίες, οι οποίες δείχνουν την καλοσύνη αυτού του πλάσματος. Το δελφίνι, ον με ανεπτυγμένη νοημοσύνη έχει τιμηθεί στην μυθολογία για τις σωτήριες επεμβάσεις του σε περιπτώσεις όπως αυτές του Κοίρανου, του Αρίωνα, του Φάλανθου, του Τηλέμαχου αλλά και στο σεβασμό που έδειξαν στο άψυχο σώμα του Ησίοδου. 
Μάλιστα ο Πλούταρχος είχε γράψει για τα δελφίνια το εξής, «στο δελφίνι έχει δοθεί η ιδιότητα που αναζητούν όλοι οι φιλόσοφοι: η ανιδιοτελής συμπαράσταση και φιλία». 
Το υπέροχο αυτό πλάσμα εμφανίζεται και συμπαραστέκεται σε ανθρώπους άξιους, όμορφους, αδικημένους αλλά κυρίως σε πρόσωπα που έχουν καλή ψυχή. Οπότε η παραπάνω φωτογραφία του Reuters όπου δείχνει ένα δελφίνι να περιτριγυρίζει μία βάρκα προσφύγων καθώς εκείνοι προσεγγίζουν τις ελληνικές ακτές, μου πρόσφερε ένα όμορφο πρωινό χαμόγελο. Πόσο ανθρώπινο και ζεστό μου φάνηκε το καλωσόρισμα ενός βασιλιά στη θάλασσα σε αντίθεση με τη στεριά όπου οι πρόσφυγες αντιμετωπίζουν την απάνθρωπη συμπεριφορά αποβρασμάτων που τους εκμεταλλεύονται, τους κλέβουν και τους χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης σε διπλωματικές διαδικασίες (π.χ. όπως η Γερμανία προτείνει να πάρει πίσω κάποια μέτρα λιτότητας αρκεί η Ελλάδα να κρατήσει έναν αριθμό προσφύγων).
Την ώρα που η Κεντρική Ευρώπη υψώνει συρματοπλέγματα αφήνοντας χιλιάδες ψυχές εγκλωβισμένες στη μέση του πουθενά κι εκτεθειμένες σε άσχημες καιρικές συνθήκες, τα δελφίνια κατάφεραν να δείξουν το καλύτερο παράδειγμα αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και φιλοξενίας.
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που είναι τόσο δεμένη ιστορικά και πολιτισμικά με τα δελφίνια. Ας δείξουμε άξιοι φίλοι αυτών των υπέροχων πλασμάτων. Τώρα που η βροχή μας κρατάει κλεισμένους στα σπίτια, κάποιες ψυχές περιπλανιούνται σε δρόμους, πάρκα, λιμάνια και υπαίθρους, απροστάτευτες στις καιρικές συνθήκες. 
Προχθές έμαθα πως ο δήμος Χίου πρόσφερε το κλειστό του μπάσκετ για τους πρόσφυγες. Ανέστειλε μάλιστα όλες τις αθλητικές εκδηλώσεις που ήταν προγραμματισμένες για να μπορούν οι άνθρωποι να περάσουν τον δύσκολο χειμώνα εκεί μέσα. Εξαιρετική κίνηση αλλά δεν μπορεί να τους εξυπηρετήσει όλους. Ήρθε η στιγμή να πάρει πρωτοβουλία και η εκκλησία η οποία έχει αρκετούς χώρους φιλοξενίας αναξιοποίητους μέχρι σήμερα...
Ο λαός μας, παρόλο που είναι πληγωμένος και γονατισμένος από την νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ευρώπης, προσφέρει καθημερινά στους πρόσφυγες, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους "πολιτισμένους" Ευρωπαίους. Ήρθε ο καιρός να δράσουν και οι αρχές. 
Αφού δεν έχουν επηρεαστεί από την συνεχή αλληλεγγύη των Ελλήνων, ας παραδειγματιστούν από τα δελφίνια... 

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Αναζητώντας τον Μάνο στη Ξάνθη...



Δε θα μπορούσε να συνδυαστεί η σημερινή μέρα με κάτι άλλο πέρα από τη βροχή. Κι αυτό διότι η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι κρύβει μέσα της τη μαγεία της βροχής. Οι νότες που εμπνεύστηκε και τον ενέπνευσαν μοιάζουν να πέφτουν στον ίδιο ρυθμό που οι στάλες των φορτωμένων σύννεφων προσγειώνονται ευλαβικά στις αυλές και στα μπαλκόνια μας κάθε φορά που βρέχει. Φταίει επίσης που η πόλη του, η Ξάνθη είναι μία πόλη βροχερή.
Οχτώ χρόνια πριν βρισκόμουν στην γενέτειρα πόλη του Μάνου Χατζιδάκι για να υπηρετήσω ένα μέρος της στρατιωτικής μου θητείας. Σε κάθε μου έξοδο, ανηφόριζα στα υπέροχα σοκάκια της παλιάς πόλης. Σε αυτές τις περιπλανήσεις αναζητούσα το σπίτι του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη. Δεν ήθελα να ρωτήσω κανέναν από τους κατοίκους της περιοχής να μου δείξει που είναι. Ήθελα να το βρω μόνος μου. Προτιμούσα να με τραβήξει η ενέργεια που πιθανότατα να εξέπεμπε η οικεία στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο σπουδαίος Έλληνας συνθέτης. Δυστυχώς όμως στο λίγο καιρό που έμεινα στην Ξάνθη, δε κατάφερα να βρω το πατρικό του.
Παρ' όλα αυτά αφουγκράστηκα όλα τα στοιχεία που επηρέασαν την προσωπικότητα του Μάνου Χατζιδάκι. Η αρχοντιά των κτιρίων και το όμορφο δέσιμο της βαλκανικής αρχιτεκτονικής με το νεοκλασικό ύφος, δημιουργούσαν ένα όμορφο σύμπλεγμα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, παράδοσης και προόδου, ιστορίας και μύθου, ουσίας κι επιφανειακής ομορφιάς, ενώ η θέα από την πλαγιά που εδρεύει η παλιά πόλη, ίσως στάθηκε αφορμή για τους διευρυμένους του ορίζοντες.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ένας προοδευτικός άνθρωπος με παραδοσιακές αρχές. Αγαπούσε τον τόπο του αλλά σχολίαζε αυστηρά τα ελαττώματά του και κατηγορούσε όλους όσους τον κατέστρεφαν με τις αποφάσεις και τις πράξεις τους. Ήταν ουμανιστής κι αυτό τον έστρεφε ενάντια στον φασισμό και την αδικία. Ήταν πατριώτης αλλά γνώριζε άριστα την πραγματική Ιστορία της Ελλάδος. Δεν υπερηφανευόταν για το παρελθόν. Προτιμούσε να τον διδάσκει. Γι' αυτό τα κείμενά του έχουν μία διαχρονικότητα. Οι γνώσεις του πρόσφεραν μία στέρεη βάση ενώ ο απελευθερωμένος του νους τον βοηθούσαν να ατενίζει καθαρά το μέλλον της χώρας μας.
Η Ξάνθη είναι μία πόλη που παντρεύει με ένα λιτό τρόπο το παλιό με το σύγχρονο. Τα δυο αυτά στοιχεία συνδυάζονται πολύ όμορφα σ' αυτή τη περιοχή της Θράκης. Το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Οι μελωδίες του έχουν το άρωμα τη νοσταλγίας μιας Ελλάδας που χάθηκε, και μιας κοινωνίας που έσβησε κάτω από φώτα νέον και τόνους καυσαερίων.  Αντιθέτως οι στίχοι του έχουν ένα μοντέρνο ύφος. Λόγια απλά αλλά πλούσια σε νόημα και συναισθήματα. Η συνεργασία του μάλιστα με τον Γκάτσο τον βοήθησε να ανέβει γρηγορότερα στο πάνθεον της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας. Το έργο του απέκτησε πολιτικό ύφος το οποίο σκοπό δεν είχε να προκαλέσει αλλά να αφυπνίσει με ένα τρόπο που μόνο ο ίδιος ήξερε.
Πόσοι δεν έχουμε συγκινηθεί με τον "Εφιάλτη της Περσεφόνης". Κι όμως η πολιτική χροιά αυτού του τραγουδιού κρύβονται επιτυχώς κάτω από την υπέροχη μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι και τους καταπληκτικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου. Τότε ο "εφιάλτης" περιπλανιόταν πάνω από τους ελαιώνες της Ελευσίνας. Σήμερα έχει επεκταθεί σε όλη σχεδόν την Ελλάδα...
Ο Μάνος Χατζιδάκις αντιπροσωπεύει άξια το πετυχημένο μοντέλο της Ξάνθης, το οποίο δυστυχώς δεν ευδοκίμησε σε ένα μεγάλο τμήμα της υπόλοιπης Ελλάδας. Γι' αυτό και η μουσική του κρύβει το άλγος για όλα αυτά που χάθηκαν. Έμειναν όμως ζωντανά χάρη στον ίδιο μέσα από το έργο του.
Στις περιπλανήσεις μου στα στενά της παλιάς πόλης της Ξάνθης, προσπαθούσα να φανταστώ τον Μάνο Χατζιδάκι, να τρέχει όπως κάθε τρελό παιδί και την μάνα του να το φωνάζει από το παράθυρο. Έζησε και μεγάλωσε μέσα σ' αυτήν την αρμονία αρχιτεκτονικής, παράδοσης, καλαισθησίας και φύσης. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αυτός ο τόπος γέννησε έναν όμορφο Έλληνα, πριν από ενενήντα ακριβώς χρόνια.
Μπορεί να απουσιάζει από τη ζωή από το καλοκαίρι του 1994 αλλά η μοίρα του επιφύλαξε άλλη τύχη, εκείνη της αθανασίας.
Γι' αυτό μέχρι σήμερα, η καθημερινότητά μας ντύνεται με μελωδίες ενός τρελού παιδιού, ετών ενενήντα...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Ο νόμος της ζούγκλας...



Μία ακόμη γαλλική ταινία με θέμα την οικονομική κρίση, την ανεργία και την αβεβαιότητα έκανε την εμφάνισή τις στις σκοτεινές αίθουσες για να μας προβληματίσει. Εξοικειωμένοι στη ζούγκλα του καπιταλιστικού συστήματος, δε ξαφνιαζόμαστε ιδιαίτερα με τη θεματολογία του έργου. Παρ' όλα αυτά απορούμε πως οι Γάλλοι, οι οποίοι βρίσκονται στα πρόθυρα μίας παρόμοιας κρίσης, έχουν συνείδηση για το κακό που έρχεται να χτυπήσει και τη δικιά τους πόρτα, μ' αποτέλεσμα να προσπαθούν να αφυπνίσουν το λαό τους μέσα από κινηματογραφικές δουλειές, όπως το περσινό "Δύο μέρες, μία νύχτα" με την Μαριόν Κοτιγιάρ και το φετινό "Ο Νόμος της Αγοράς".
Με την Μαριόν Κοτιγιάρ είδαμε τη κρίση μέσα από τα μάτια μιας νέας γυναίκας που έχασε ξαφνικά τη δουλειά της και προσπαθεί να την ξανακερδίσει αξιοπρεπώς. Στη ταινία του Στεφάν Μπριζέ παρατηρούμε τον φόβο της ανεργίας μέσα από το εξαιρετικό βλέμμα ενός μεσήλικα οικογενειάρχη που προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να πετύχει ένα μηνιάτικο οικονομικό μαξιλαράκι που θα εξασφαλίζει μία ικανοποιητική ζωή στην οικογένειά του. 
Η ταινία είναι αρκετά λιτή. Μικρά πλάνα με τις περισσότερες μορφές να έχουν προφίλ απέναντι στη κάμερα, αναζητώντας μέσα από συζητήσεις το δίκιο τους και μέσα από κυνηγητά μία θέση εργασίας. Η ταινία παρουσιάζει ωμά τη σημερινή κατάσταση με τις ψυχρές συνεντεύξεις μέσω skype και τις εκνευριστικές σχέσεις τράπεζας-πολιτών, μα πάνω απ' όλα την απάνθρωπη συμπεριφορά των προϊσταμένων απέναντι στους υφισταμένους τους. Μόνη διαφυγή του ήρωα είναι τα μαθήματα χορού. Μετά από πολύμηνες αναζητήσεις, ο ήρωας βρίσκει δουλειά σε ένα πολυκατάστημα. Η ζωή του επιστρέφει σε ήπιους κι ασφαλείς ρυθμούς. Σέβεται την εμπιστοσύνη του νέου του αφεντικού και προσπαθεί να δείξει τον καλύτερό του εαυτό. Όμως, όσο καλύτερα εκείνος αποδίδει στη δουλειά τόσο περισσότερο κινδυνεύουν κάποιοι υπάλληλοι να χάσουν το πόστο τους. Η εργασιακή υπευθυνότητα έρχεται αντιμέτωπη με την χαμένη ανθρωπιά...
Ο Βενσάν Λιντόν παίζει σιωπηλά έναν εξαιρετικό ρόλο. Το παχύ μουστάκι καλύπτει επιτυχώς τα θλιμμένα του χείλη αλλά τα μάτια δε μπορούν να κρύψουν το φόβο για το αύριο. Μπορεί να αποφεύγει να κοιτάξει κατάματα στη κάμερα αλλά το βλέμμα του διαβάζεται εύκολα απ' όλες τις πλευρές. Χαμηλών τόνων κι αξιοπρεπής μέσα σε μία ζούγκλα που δε σέβεται κανέναν πόνο και δε φροντίζει καμία ψυχική υγεία.
Οι άνθρωποι, μαριονέτες ενός συστήματος που τους θέλουν παγιδευμένους στη λιτότητα και την ανέχεια. Η σωστή δουλειά και η χρόνια υπηρεσία δε μετρούν μπροστά σε ασήμαντα λάθη που ίσως κάνουν κάποια στιγμή στη καριέρας τους. Η πόρτα εξόδου θα είναι πάντα εκεί για να τους τρομάζει και να τους μετατρέπει σε πειθήνια όντα, έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών. 
Πολύ έξυπνη η παρουσίαση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης στους δημόσιους αλλά και στους εργασιακούς χώρους. Η ελευθερία ανύπαρκτη απέναντι στο κυνήγι του κέρδους. 
Η ζούγκλα βρίσκεται γύρω μας αλλά εμείς δεν τη βλέπουμε.
Μοναδικό μου παράπονο για μία ακόμη φορά είναι πως ενώ ζούμε πέντε συνεχόμενα έτη οικονομικής κι ανθρωπιστικής κρίσης, δεν έχουμε αξιωθεί να προβάλλουμε την κοινωνική μας εξαθλίωση σε καμία ταινία. 
Έλλειψη ιδεών και διορατικών μυαλών μέσα σε ένα περιβάλλον που δίνει απεριόριστη τροφή για σκέψη και δημιουργία. Ας αρκεστούμε σε αστακούς και κυνόδοντες...
Βαθμολογία: 7/10

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2015

"Και η μάνα μου τα ίδια τράβηξε..."


Λιμάνι Χίου, αρχές περασμένου αιώνα. Πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, στοιβαγμένοι στην προκυμαία της πόλης, αποδυναμωμένοι μετά από ένα σφοδρό χτύπημα της μοίρας, προσμένουν ένα καλύτερο αύριο. Άνθρωποι που ξεκινούν τη ζωή τους ξανά από το μηδέν. Χωρίς στέγη, χωρίς περιουσία, χωρίς πατρίδα. Μοναδική τους πηγή δύναμης είναι η μνήμη και η ιωνική τους φύση για δημιουργία και παραγωγή. 
Πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να αφομοιωθούν στη νέα κοινωνία και να γίνουν ζωτικό κομμάτι της νέας τους πατρίδας. Τόσα πολλά χρόνια χρειάστηκαν που πρόλαβαν και τη δικιά μου γενιά καθώς θυμάμαι έντονα στα παιδικά μου χρόνια, το πόσο πολύ ξεχώριζαν οι διαφοροποιήσεις των κοινωνικών στρωμάτων στις φτωχές και λαϊκές προσφυγικές συνοικίες σε σχέση με την υπόλοιπη αστική τάξη της Χίου. 
Γόνος οικογένειας με προσφυγικές ρίζες, προβληματίστηκα με την εντύπωση που άφησαν οι πρόσφυγες στη γιαγιά μου όταν επισκέφθηκε φέτος το καλοκαίρι την Μυτιλήνη. "Γιε μου είχα να πάω χρόνια στη Λέσβο. Δε περίμενα να συναντήσω αυτό το χάλι στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Όλοι οι άνθρωποι ήταν ένα κουβάρι, κατάχαμα στις βρωμιές. Όσο τους έβλεπα τόσο η καρδιά μου σφιγγόταν. Και η μάνα μου τα ίδια τράβηξε..."
Οι προσφυγικές ρίζες και οι ζωντανές μνήμες κρατάνε ακόμη τον ανθρωπισμό μας απέναντι στο δράμα των προσφύγων. Στα πρόσωπά τους καθρεφτίζονται μορφές γνώριμες κι ασπρόμαυρες, που έχουμε κορνιζαρισμένες στα σπίτια μας. Είναι οι ρίζες μας που ακόμα μένουν ζωντανές μέσα στις ψυχές μας κι αυτές μας παρακινούν να δώσουμε ένα χέρι βοήθειας στους συνανθρώπους μας. Ίσως να καταφέρουμε έτσι να σβήσουμε τη ντροπή παλαιότερων γενεών που φέρθηκαν απαίσια στους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Όχι πως δεν υπάρχουν και σήμερα αποβράσματα που πλουτίζουν κλέβοντας τους Σύριους. Είναι όμως μειοψηφία κι έχουν αρχίσει ήδη να γεύονται την χλεύη των συμπολιτών τους. Η ανιδιοτελής αλληλεγγύη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Το χαμόγελο ενός μικρού παιδιού είναι η καλύτερη ανταμοιβή. 
Στο νησί έτυχε πολλές φορές να κοιταχτώ με τους πρόσφυγες. Το βλέμμα μου αμέσως στρεφόταν προς την άσφαλτο. Όχι για να τους αποφύγω. Ούτε κι από ντροπή. Είναι ότι ένιωθα τόσο λίγος και μικρός απέναντι στη δίψα τους για ζωή. Χαμήλωνα το βλέμμα μου για να δείξω την εκτίμησή μου στον αγώνα τους και το σεβασμό μου στα όσα τράβηξαν κι έχουν να τραβήξουν από δω και πέρα αντιμέτωποι με την απάνθρωπη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 
Είμαι κομμάτι αυτής της Ευρώπης κι αυτό με θλίβει. 
Η παραπάνω ασπρόμαυρη φωτογραφία δε διαφέρει με τη σημερινή εικόνα του λιμανιού της Χίου. Η Ιστορία μας διδάσκει και μας συμβουλεύει στο πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος. 
Εξάλλου σε τι διαφέρουν οι δυο εικόνες. 
Ίδιες ψυχές...
Ίδιες μοίρες...

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Για έναν οικουμενικό ανθρωπισμό



του Περικλή Κοροβέση

Στις 21 Αυγούστου ένα μη επανδρωμένο αεροπλάνο (drone) της Αγγλίας έβαλε στόχο δύο νεαρούς Βρετανούς πολίτες, που από το 2013 είχαν εγκαταλείψει τη χώρα τους για να πολεμήσουν ως εθελοντές στις γραμμές του ISIS στη Συρία.
Το αυτοκίνητό τους εξαερώθηκε μαζί με τους επιβάτες τους. Είναι γνωστό πως το Ηνωμένο Βασίλειο, εκτός από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, δεν έχει διεθνές ένταλμα να κάνει πολεμικές επιχειρήσεις όπου θέλει, γιατί αυτό παραβιάζει τις Συνθήκες της Γενεύης. Ψιλά γράμματα.
Η επιχείρηση δικαιολογήθηκε με το πρόσχημα πως οι δύο νεαροί σχεδίαζαν να δολοφονήσουν τη βασίλισσα της Αγγλίας με μια χύτρα ταχύτητας.
Εκδοχή που μόνο η «Daily Mail» υιοθέτησε, η οποία είναι ίσως η πιο μεγάλη βεντέτα του κίτρινου Τύπου διεθνώς.
Η πραγματικότητα είναι αλλού. Πρόσφατα το Ηνωμένο Βασίλειο αγόρασε δέκα υπερσύγχρονα drones που μπορούν και μεταφέρουν δεκαπέντε φορές παραπάνω πυραύλους από ό,τι η προηγούμενη γενιά και πετούν σε ύψος πενήντα χιλιάδων ποδιών.
Στην ουσία είναι αόρατα από τα ραντάρ και η παρουσία τους γίνεται αισθητή μόνο από την καταστροφή που προκαλούν. Και κάπου έπρεπε να δοκιμαστούν. Ποιος θα ενδιαφερόταν για δύο υποψήφιους τρομοκράτες της κατσαρόλας;
Και η νέα μορφή πολέμου είναι εδώ. Τα πάντα θα γίνονται από τον αέρα, άσχετα αν αυτό σημαίνει και απώλειες αμάχων, όπως έγινε πρόσφατα σε έναν γάμο στην Υεμένη. Μια συγγνώμη ενός στρατηγού και η σφαγή διορθώνεται.
Γιατί όλα αυτά τα υπερόπλα που στοιχίζουν πανάκριβα; Αυτά τα drones που αγόρασε η Αγγλία στοιχίζουν 11 δισ. στερλίνες έκαστο.
Και αν πάρουμε υπόψη τους εξοπλισμούς που γίνονται στις ΗΠΑ, Κίνα, Ινδία, Ρωσία κ.λπ. μήπως αυτό σημαίνει σε βάθος χρόνου πόλεμο ως λύση της κρίσης του καπιταλισμού;
Το παρελθόν δεν μας εγγυάται και πολλές ελπίδες για το μέλλον. Από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που η ανθρωπότητα πίστεψε πως το μέλλον της θα είναι ειρηνικό, έχουμε 248 πολέμους σε όλο τον πλανήτη.
Η πρώτη Συνθήκη της Γενεύης υπογράφτηκε το 1864. Αλλά στην ουσία παρέμεινε νεκρή σχεδόν για έναν αιώνα. Μόλις το 1949 υπεγράφησαν οι τέσσερις συνθήκες από 167 κράτη η πρώτη και η 174 η δεύτερη.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, που είναι επιφορτισμένο για τα εγκλήματα πολέμου και τις παραβιάσεις των Συνθηκών της Γενεύης, βρίσκεται υπό αμφισβήτηση. Και δεν αναγνωρίζεται από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και φυσικά το Ισραήλ. Και αυτό σημαίνει πως για αυτές τις χώρες ο πόλεμος είναι μέσα στην πολιτική τους.
Οι ανθρώπινες απώλειες δεν έχουν καμία σημασία. Στον έναν νεκρό μάχιμο αντιστοιχούν δέκα νεκροί άμαχοι. Πόσοι πρόσφυγες αντιστοιχούν;
Ας δούμε τη Συρία. Υπάρχουν περισσότεροι από 4 εκατ. πρόσφυγες που ζουν εκτός συνόρων και 7,6 εκατ. που έχουν μετακινηθεί εντός των συνόρων. Σχεδόν ένας ολόκληρος λαός σε φυγή. Και είναι μύθος πως όλοι αυτοί κατευθύνονται στην Ευρώπη. Ελάχιστοι φτάνουν.
Κυρίως καταφεύγουν σε γειτονικές χώρες. Περίπου 2 εκατ. βρίσκονται στην Τουρκία. Με έναν νόμο του 2013, η Τουρκία απαγορεύει την απέλαση Σύρων, τους διευκολύνει για άδεια παραμονής και εργασίας και χορηγεί την τουρκική υπηκοότητα σε όσους έχουν τουρκική καταγωγή. Και εδώ εκπίπτει ο μύθος πως η Τουρκία μάς στέλνει πρόσφυγες.
Ο μικρός Λίβανος έχει δεχτεί 1,1 εκατ. Σύρους, περίπου το ένα τέταρτο του πληθυσμού του.
Και η Ιορδανία ποτέ δεν έπαψε να φιλοξενεί πρόσφυγες. Το πρώτο κύμα ήρθε από το Ιράκ το 2003, μετά την επέμβαση των Αγγλο-Αμερικανών. Σήμερα φιλοξενεί περίπου 650.000 πρόσφυγες.
Η έξοδος των Σύρων είναι μεγαλύτερη από την έξοδο των Παλαιστινίων το 1948. Και μόνο μ’ αυτά τα παραδείγματα, γιατί υπάρχουν και άλλα, η Ευρώπη κατατάσσεται στους πιο απηνείς διώκτες των μεταναστών.
Ο μέσος Ευρωπαίος μπορεί να βελτίωσε το βιοτικό του επίπεδο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως άλλαξε η συνείδησή του και θα δει τον ξένο, τον άλλο, ως αδελφό σύμφωνα με τις αρχές του Διαφωτισμού. 
Και εδώ πρέπει να πάμε στα βαθιά. Από τη βιβλική ρήση «κατακτήστε τη φύση» (και κατ’ επέκταση και τους άλλους) να πάμε στο «σεβαστείτε τη φύση και τους άλλους». Και εδώ θα μας χρειαστεί λίγη κινεζική σοφία.
Ο Ζανγκ Ζάι ήδη από τον 11ο αιώνα υποστήριζε: Ο ουρανός, η γη και ό,τι υπάρχει στον κόσμο είναι ένας ενιαίος οργανισμός. Ο ουρανός είναι ο πατέρας μου και η μάνα μου είναι η γη. Και εγώ που είμαι ασήμαντος πρέπει να βρω τη θέση μου σ’ αυτό το Σύμπαν. Κάθε άνθρωπος είναι αδερφός μου και ό,τι υπάρχει είναι ο σύντροφός μου.
Μήπως εδώ βρίσκεται και το νόημα κάθε θρησκείας, σ’ έναν οικουμενικό ανθρωπισμό; Και αντί οι θρησκείες να γίνονται πολεμικά δόγματα, θα μπορούσαν να συνυπάρχουν χωρίς να χάνουν την ταυτότητά τους; Ουτοπικό; Ισως.
Αλλά προτιμότερο από τον ρεαλισμό του πολέμου.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Μια Παναγιά...


Μέσα στους περίεργους καιρούς που διανύουμε και στα επικίνδυνα μονοπάτια που ξεκινήσαμε πάλι να διασχίζουμε, θα σταθώ μπροστά στο υπέροχο χαμόγελο και στο ελπιδοφόρο βλέμμα αυτής της μάνας.
Την ώρα που συνάνθρωποί μας πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, ας αρκεστούμε στην παραπάνω φωτογραφία κι ας αναλογιστούμε πως κι εκείνη η γυναίκα μαζί με το βρέφος της θα μπορούσαν να ήταν δυο ακόμα άψυχα σώματα στις ακρογιαλιές των νησιών μας. Μιας κι έχουμε συνηθίσει τον θάνατο, ας σοκαριστούμε με την ομορφιά της ζωής κι ας ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο στον Γολγοθά των προσφύγων. 
Οι πολιτικοί έδειξαν για μία ακόμη φορά το γελοίο πρόσωπό τους. Άδειασε η Λέσβος από τους πρόσφυγες για να υποδεχτεί τον πρωθυπουργό με τους Ευρωπαίους απεσταλμένους. Μέχρι εκεί φθάνει η ευαισθησία τους. Ας πάμε τη δικιά μας χιλιάδες βήματα πιο πέρα από την δική τους...
Μπορούμε να προσφέρουμε. 
Μπορούμε για γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσα σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς.
Εξάλλου, τι πιο συγκινητικός λόγος στο να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο αύριο όταν γνωρίζουμε πως μέσα σ' αυτούς τους ανθρώπους περιφέρεται μία σύγχρονη Παναγιά...

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Κράτος δεν ήμασταν ποτέ



Του Καρτέσιου

Δεν εννοώ ότι δεν είχαμε ποτέ κράτος, απλώς εμείς δεν ήμασταν ποτέ το κράτος. Κράτος ήταν τα κόμματα που έπαιρναν δάνεια αγύριστα. Κράτος ήταν κάποιοι χρυσοπληρωμένοι προσληφθέντες στην ΕΡΤ που ποτέ δεν εμφανίστηκαν στη δουλειά τους. Κράτος ήταν κάποιοι πανεπιστημιακοί γιατροί που είχαν θέση σε δημόσια νοσοκομεία, μετοχές σε ιδιωτικά νοσοκομεία και τα ιδιωτικά τους ιατρεία. Κράτος ήταν οι τηλεοπτικοί σταθμοί των αφορολόγητων κερδών από τις διαφημίσεις και τις ρευματοκλοπές.
Κράτος ήταν οι εφοπλιστές με τις φοροαπαλλαγές. Κράτος ήταν οι υπουργοί των μιζών και των προμηθειών. Κράτος ήταν κάποιοι εφοριακοί με βίλες που όταν τους έπιαναν να παίρνουν φακελάκι τους τιμωρούσαν με… προαγωγή. Κράτος ήταν κάποιοι ανθρωποφύλακες με Mercedes. Κράτος ήταν οι τραπεζίτες που τους έκαναν δώρο τα κερδοφόρα μέρη άλλων τραπεζών. Κράτος ήταν η Hochtief που αφέθηκε ατιμώρητη να κερδίσει 500.000.000 ευρώ από απλήρωτο ΦΠΑ.
Κράτος ήταν οι εργολήπτες δημοσίων έργων που πληρώνονταν για έργα που δεν έκαναν ποτέ. Κράτος ήταν κάποιοι διευθυντές ΕΣΥ που είχαν σκαφάρες πληρωμένες από εταιρείες ορθοπεδικών υλικών. Κράτος ήταν όλοι αυτοί που είχαν off shore και πουλούσαν μούρη και ήθος. Κράτος ήταν πάντα τα λαμόγια, οι ανεξέλεγκτοι ελεγκτές τους και οι προστάτες τους.
Ως εκ τούτου θεωρώ περίσσεια θράσους να βγαίνουν τώρα χέρι – χέρι «αριστεροί» και δεξιοί να μας κουνήσουν το δάχτυλο λέγοντας ότι κράτος είμαστε όλοι μας κι ότι αν δεν πληρώσει κάποιος από εμάς φόρους θα υποχρεωθούμε να τον πληρώσουμε οι υπόλοιποι.
Να θυμίσω, λοιπόν, ότι για τα εισοδήματα του 2010, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι φορτώθηκαν το 70% του συνολικού εισοδήματος που προέκυψε από τις φορολογικές δηλώσεις και πλήρωσαν το 55% του συνολικού φόρου που έλαβε το κράτος. Ως εκ τούτου, εμείς δεν ήμασταν ποτέ το κράτος. Εμείς ήμασταν οι φοροδότες και το κράτος ήταν ένας εσμός αφορολόγητων και φοροφυγάδων φοροεισπρακτόρων.
Εμείς και το κράτος, λοιπόν, καμία σχέση. Έτσι το ήθελε το κράτος. Τώρα βγάζει εμάς ενόχους το κράτος. Δε μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο, για ποιο έγκλημα. Το κράτος, το σημερινό «αριστερό» κράτος συνεχίζει την ίδια πρακτική. Διατηρεί τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, επιτρέπει στο πανεπιστημιακό ιατρικό κατεστημένο να απολαμβάνει προκλητικά προνόμια και παίζει το επικοινωνιακό παιχνίδι των προστίμων. Για παράδειγμα αναφέρω ότι το 2011 βεβαιώθηκαν πρόστιμα ύψους 1,572 δισ. ευρώ για να εισπραχθούν τελικά 29 εκατ. ευρώ. Το 2015, ο Λ. Μπόμπολας πλήρωσε για φοροδιαφυγή 1,8 εκατ. και την ίδια ημέρα η εταιρεία του υπέγραψε σύμβαση με την ΕΓΝΑΤΙΑ ΑΕ περίπου 60 εκατ. ευρώ για λειτουργία και συντήρηση. Το ποιος βγήκε κερδισμένος από την … ποινή δε χρειάζεται και μεγάλη σκέψη.
Στα περί ήθους, λοιπόν, καλό είναι να μη μας κουνάει κανείς το δάχτυλο. Ειδικά όταν ο κ. Φλαμπουράρης στις 15 Σεπτεμβρίου του 2015 δήλωνε για τη σχέση του με την τεχνική εταιρεία ΔΙΑΤΜΗΣΗ: «Κάθε Έλληνας μπορεί να έχει μετοχές σε διάφορες εταιρίες. Δεν απαγορεύεται να έχει μετοχές σε εταιρίες ούτε ο υπουργός» και στις 13 Οκτωβρίου του 2015 δήλωνε: «Όταν ορκίστηκα υπουργός στις 26 Ιανουαρίου 2015 οι μετοχές μου είχαν μεταβιβαστεί». Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και οι μετοχές ξεπουλήθηκαν και πουλήθηκαν και άρμεγε και κούρευε κι από την πόλη έρχομαι… Θα μου πείτε, τυπικό το ζήτημα, αλλά όλα τυπικά δεν είναι πια;
Δεν αρκούν αυτά, όμως. Δεν μας έφταναν οι φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, των καναλαρχών, των βουλευτών και της Hochtief, αλλά έρχεται τώρα η «αριστερή» κυβέρνηση να παραχωρήσει νέες απαλλαγές καθώς με το άρθρο 10 στο κεφάλαιο «διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Εσωτερικών» του πολυνομοσχεδίου, απαλλάσσονται από δημοτικά τέλη τα φυσικά ή νομικά πρόσωπα που αναπτύσσουν ή πρόκειται να αναπτύξουν εμπορική δραστηριότητα σε ακίνητα που έχουν παραχωρήσει το δημόσιο, το ΤΑΙΠΕΔ και οι δήμοι.
Η πριμοδότηση αυτή έρχεται την ώρα που είναι σε εξέλιξη η ιδιωτικοποίηση 14 αεροδρομίων, ενώ θα επωφεληθούν και οι μελλοντικοί επενδυτές των λιμανιών και όσοι αποκτήσουν μακροχρόνιες συμβάσεις για την αξιοποίηση «φιλέτων» γης. Είναι πολύ απλό. Πριμοδοτούνται περιέργως και εις βάρος των μη προνομιούχων καταργώντας κάθε έννοια ανταγωνισμού οι επίδοξοι αγοραστές δημόσιας περιουσίας. Κι αυτό δεν το βρίσκουν προκλητικό. Κι αυτό δεν το λένε ξεπούλημα, αλλά ταυτόχρονα κλείνουν όποιο μαγαζάκι δεν έχει να πληρώσει φόρο και μάλιστα προκαταβολικά.
Και θέλουν να μας πείσουν ότι το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Ότι όλοι είμαστε ίδιοι κι ότι έχουμε ίσες ευθύνες, δικαιώματα και προνόμια. Κι ότι δεν είμαστε μαλάκες που δε δαγκώνουμε όποιο δάχτυλο κουνιέται στα μούτρα μας κάνοντάς μας μαθήματα καλού πολίτη και φορολογούμενου. Τώρα εγώ φταίω που δε μπορώ πάλι να πω κάτι άλλο εκτός από ένα "Ε ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ";

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=28

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015

Ποιους θα συλλαμβάνετε ρε;



Το σλόγκαν "Πρώτη Φορά Αριστερά" από γελοίο, έχει γίνει πλέον εξοργιστικό. Δε περνάει πια μία μέρα που να μη μας εκνευρίζει μία πράξη ή μία απόφαση ή μία ακόμη ηλίθια ατάκα από τους εκπροσώπους της σημερινής κυβέρνησης.
Πόσο ανθρωπάκια φαίνονται κάποιοι που κάποτε φώναζαν μπροστά στις κάμερες για κυκλώματα παράνομου εμπόριου πετρελαίου και τώρα φιλούν ευλαβικά το χέρι του Αρχιεπίσκοπου κάνοντας κωλοτούμπες στο θέμα της σχολικής κατήχησης.
Πόσο ηλίθιοι δείχνουν άλλοι που δήθεν ανήκουν στον αριστερό χώρο αλλά πιστεύουν στη δράση των ιερών λειψάνων και κράζουν τους ψηφοφόρους που όφειλαν να ξέρουν ποιους ψήφιζαν στις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Πόσο αντιπαθητικοί είναι αυτοί που υπόσχονταν την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ ενώ τώρα όχι μόνο τον διατηρούν αλλά προστατεύουν την περιουσία της εκκλησίας των παιδεραστών από φόρους και λοιπές οικονομικές επιβαρύνσεις.
Πόσο γελοίοι είναι όσοι ντύνονται στις μέρες μας στα χακί για να το παίξουν πατριώτες...
Τεντώνουν επικίνδυνα τα νεύρα μας και την ανοχή μας. Έχουν την εντύπωση πως έχουν περιθώρια να επιβαρύνουν κι άλλο την ψυχική μας υγεία και να θίξουν περισσότερο την αξιοπρέπειά μας. Αυτό δείχνει η νέα απόφαση που πάρθηκε σχετικά με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην αύξηση του εισιτηρίου αλλά στη σύλληψη όποιου πιάνεται μέσα στα μέσα συγκοινωνίας χωρίς το πολυπόθητο αυτό απόκομμα.
Να συλλάβετε ποιον ρε;
Τον μεροκαματιάρη που χρησιμοποιεί τα μέσα για να πάει στη δουλειά του, τη στιγμή που αρκετοί είναι απλήρωτοι για μήνες;
Τον φοιτητή που προσπαθεί να σώσει κάτι από το πενιχρό χαρτζιλίκι που του προσφέρουν οι γονείς του;
Τον άνεργο που ντρέπεται να ζητήσει από τους δικούς του λεφτά;
Ποιοι νομίζετε πως χρησιμοποιούν συνήθως τα μέσα μαζικής μεταφοράς; Οι πλούσιοι;...
Και για να μη παρεξηγούμαι, δεν είμαι ενάντια στην τήρηση των κανόνων. Οι πολίτες οφείλουν να κόβουν εισιτήριο στα μέσα κι όσοι το παραβιάζουν υποχρεούνται να πληρώνουν το πρόστιμο. Η ιδέα όμως της σύλληψης και της μετατροπής του πταίσματος σε πλημμέλημα είναι όχι μόνο εξοργιστική αλλά παίρνει τη μορφή μίας επικίνδυνης φιτιλιάς στην επιτάχυνση της επερχόμενης κοινωνικής έκρηξης.
Την ώρα που κάποιοι μεγαλοαπατεώνες, κλέφτες δημόσιου χρήματος πολλών εκατομμυρίων, βγαίνουν από τις φυλακές με ανόητες δικαιολογίες ή κρύβονται στη Γερμανία και την Κύπρο, τη στιγμή που οι νεοναζί δολοφόνοι αναβάλλουν τη δίκη ξανά και ξανά, και σε μία περίοδο που η κυβέρνηση προστατεύει τα συμφέροντα της εκκλησίας που προστατεύει τους παιδεραστές της, τότε ναι, η απειλή για σύλληψη συμπολιτών μου που δε χτύπησαν εισιτήριο, θα δώσει την αφορμή για βίαια επεισόδια στους δημόσιους χώρους των μέσων μαζικής μεταφοράς.
Δυστυχώς, οι ύπουλες αποφάσεις της κυβέρνησης, πέρα από τους επιβάτες, ορίζει κι ως θύματα τους ελεγκτές. Αρκετοί απ' αυτούς θα βιώσουν την οργή του κόσμου πάνω τους. Δε νομίζω πως ο κόσμος έχει ξεχάσει το περιστατικό του Περιστερίου με τον θάνατο του πιτσιρικά που δεν είχε εισιτήριο. Σε μία βέβαιη διένεξη μεταξύ ελεγκτών κι επιβατών, θα ρθουν άμεσα οι εικόνες με την αιματοβαμμένη άσφαλτο...
Εξάλλου τι πιο ανακουφιστικό για έναν αδύναμο ηγέτη, στο να βλέπει το ποίμνιό του να αλληλοσφάζεται...
Και εις ανώτερα λοιπόν...

Το επικίνδυνο παιχνίδι της Τουρκίας με το Ισλαμικό Κράτος




Νιγιαζί Νταλυαντζί

«Έχετε δει ποτέ έναν υποστηρικτή του Ισλαμικού Κράτους (IS) να συλλαμβάνεται με χειροπέδες;» ρώτησε ένας Τούρκος δημοσιογράφος κατά τη διάρκεια ενός τηλεοπτικού talk show. «Όχι» απάντησε ο παρουσιαστής της εκπομπής. Το ερώτημα ήταν άκρως δικαιολογημένο και υπογράμμιζε την επιείκεια, για να πούμε το λιγότερο, με την οποία οι τουρκικές αρχές αντιμετωπίζουν ως τώρα τους υποστηρικτές του ριζοσπαστικού Ισλάμ εδώ στην Τουρκία.
Η αγριότητα και η βιαιότητα που επιδεικνύει η αστυνομία για την καταστολή κάθε αντικυβερνητικής έκφρασης ξαφνικά εξαφανίζεται, όταν οι πρωταγωνιστές συμβαίνει να είναι ισλαμιστές. Η ιδεολογική συγγένεια ανάμεσα στην κυβέρνηση και το ριζοσπαστικό Ισλάμ εκφράζεται και σε άλλες πρακτικές της τουρκικής κυβέρνησης. Για παράδειγμα, από την ψήφιση του νόμου για τον έλεγχο των κοινωνικών μέσων δικτύωσης το 2007, ο αριθμός των ιστοσελίδων στις οποίες απαγορεύεται η πρόσβαση έφθασε στο εντυπωσιακό αριθμό των 70.000. Ωστόσο, μπορείτε ακόμα να κατεβάσετε σε μορφή pdf το περιοδικό "Konstantiniyye" στην τουρκική του έκδοση που εκδίδεται από το IS χωρίς κανένα πρόβλημα. Στο πρώτο τεύχος του που κυκλοφόρησε τον Μάιο του τρέχοντος έτους, το 46-σελίδο, μηνιαίο περιοδικό εξηγεί γιατί οι εκδότες επέλεξαν ως όνομα το «Konstantiniyye». «Ευχόμαστε η Κωνσταντινούπολη να μας ανοίξει τις πύλες της για να την κατακτήσουμε, χωρίς αιματοχυσία. Προσευχόμαστε στον Αλλάχ να μας χαρίσει την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, όπως είχε αναφέρει ο Προφήτης. Αμήν». Το περιοδικό διατίθεται επίσης στα αραβικά και τα ρωσικά! Παρ 'όλη την επιεική μεταχείριση από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης, δεκάδες ιστοσελίδες καθώς και αυτό το συγκεκριμένο περιοδικό δεν επιδεικνύουν καμία φιλική στάση απέναντι στην Άγκυρα. Δεδομένου ότι η Σαρία δεν εφαρμόζεται πλήρως στην Τουρκία, εξηγούν ότι η Τουρκία θα πρέπει να θεωρείται ως Dar-ul harb (τόπος πολέμου) που πρέπει να κατακτηθεί από τους τζιχαντιστές. Περιττό να πούμε ότι όλοι αυτοί οι ιστότοποι όπως το Tevhid_Ekip, Tevhid_Dersleri, και πολλοί άλλοι που διαδίδουν ακραία ισλαμιστική προπαγάνδα είναι προσβάσιμοι.

Η επίθεση στην Άγκυρα θέτει επί τάπητος το ζήτημα των σχέσεων με το IS

Tο λουτρό αίματος στην Άγκυρα στις 10 Οκτωβρίου που άφησε περισσότερους από 100 νεκρούς - ακόμα δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό - και περίπου 500 τραυματίες έθεσε και πάλι επί τάπητος το ζήτημα των σχέσεων της τουρκικής κυβέρνησης με το IS. Οι αρχές ανακοίνωσαν ότι έχουν ταυτοποιήσει τους δύο βομβιστές αυτοκτονίας, αλλά δεν δίνει στη δημοσιότητα τις πληροφορίες εν αναμονή της ολοκλήρωσης της έρευνας που διεξάγεται για να εντοπιστούν εκείνοι που μπορεί να έχουν παράσχει υλικοτεχνική βοήθεια και εκείνοι που μπορεί να προγραμμάτισαν την επίθεση. Η εφημερίδα Cumhuriyet γράφει σήμερα ότι αν και είναι αρκετά σίγουρο ότι η επίθεση σχεδιάστηκε από το IS, οι αρχές αποφεύγουν να ανακοινώσουν το όνομα της οργάνωσης από το φόβο ότι «μπορεί να αφυπνίσουν τους εν υπνώσει πυρήνες του IS στην Τουρκία».
Τον Μάιο η Cumhuriyet δημοσίευσε εικόνες φορτηγών TIR που είχαν σταματήσει κοντά στα σύνορα με τη Συρία η τοπική χωροφυλακή και εισαγγελείς πέρυσι τον Οκτώβριο διαπιστώνοντας ότι μετέφεραν όπλα και πυρομαχικά. Αρκετοί πράκτορες της ΜΙΤ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών της Τουρκίας) συνόδευαν το φορτίο. Τέσσερις εισαγγελείς και ένας συνταγματάρχης συνελήφθησαν αργότερα επειδή διέταξαν την έρευνα και επιβλήθηκε απαγόρευση μετάδοσης ειδήσεων για το περιστατικό. Όταν η Cumhuriyet δημοσίευσε φωτογραφίες με τις μαρτυρίες των συλληφθέντων εισαγγελέων, ο πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξαγριώθηκε και απείλησε έξαλλος τον Can Dundar, το διευθυντή της εφημερίδας λέγοντας: «Εγώ δεν θα τον αφήσω να πάει ατιμώρητος, θα πληρώσει για όσα έχει κάνει» Αμέσως κινήθηκε δικαστική διαδικασία κατά του Dundar με την κατηγορία της υποβοήθησης και υποκίνησης τρομοκρατίας. Η υπόθεση συνεχίζεται, ενώ ο δημοσιογράφος δεν συνελήφθη κατά πάσα πιθανότητα για να αποφευχθεί η έντονη αντίδραση από το εξωτερικό.
Ο Ozcan Sisman, έναν από τους συλληφθέντες εισαγγελείς ανέφερε στην κατάθεσή του ότι βρήκαν κεφαλές πυραύλων στα φορτηγά και ότι το φορτίο εκφορτώθηκε στο στρατόπεδο των ακραίων Ισλαμιστών, το Ahrar esh-Sham απέναντι ​​από τα τουρκικά σύνορα στο έδαφος της Συρίας.
Δεν είναι μυστικό ότι η τουρκική κυβέρνηση έλαβε ενεργά μέρος στη δημιουργία του βαλτωμένου αδιέξοδου της Συρίας από τη στιγμή που ο Ερντογάν ανακοίνωσε, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2012: «Θα πάμε και θα προσευχηθούμε στα τζαμιά των Ομμεϋάδων στη Δαμασκό το συντομότερο δυνατό». Στα τρία χρόνια που ακολούθησαν, η πολιτική της Τουρκίας απέναντι στη Συρία αποδείχθηκε μια ολοκληρωτική καταστροφή. Η Τουρκία χορήγησε στην λεγόμενη αντιπολίτευση εναντίον του Μπασάρ Άσαντ διευκολύνσεις στο έδαφός της, άνοιξε τα σύνορά της για να περάσουν φονταμενταλιστές ισλαμιστές τρομοκράτες, περιέθαλψε τους τραυματίες στα νοσοκομεία της, επέτρεψε στους ηγέτες των ομάδων της αντιπολίτευσης κατά του Άσαντ να συναντώνται ελεύθερα στην Κωνσταντινούπολη και σε άλλες μεγάλες πόλεις και ως αποτέλεσμα έφερε τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή στην πρωτεύουσά της με την αιματηρή επίθεση σε με πορεία ειρήνης το περασμένο Σάββατο. Προηγουμένως η βομβιστική επίθεση σε προεκλογική συγκέντρωση του HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών) δύο ημέρες πριν από τις εκλογές της 7ης Ιουνίου και η βομβιστική επίθεση στο Σουρούτς τον περασμένο Ιούλιο που σκότωσε 33 νέους άνδρες και γυναίκες που βρίσκονταν σε αποστολή για να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του Κομπάνι και να μεταφέρουν παιχνίδια για τα παιδιά της πόλης-σύμβολο, ήταν προάγγελοι της σφαγής της Άγκυρας, όμως οι αρχές έκαναν τα στραβά μάτια τότε αποφεύγοντας να αποκαλύψουν τους πραγματικούς δράστες.
Με περισσότερα από δύο εκατομμύρια πρόσφυγες από τη Συρία, ως επί το πλείστον στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Τουρκίας, που πετάχτηκαν έξω από το παιχνίδι μετά τη συμφωνία ΗΠΑ και Ιράν και εμπλεκόμενη σε μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία όταν η τελευταία μπήκε στο παιχνίδι αρχίζοντας να βομβαρδίζει το IS, η Άγκυρα φαίνεται να έχει θέσει τον εαυτό της κάτω από ένα υπερβολικά μεγάλο βάρος και να έχει δημιουργήσει ένα πρόβλημα που είναι τελικά πολύ πέρα ​​από τις δυνατότητές της να επιλύσει.

Πηγή: http://tvxs.gr/news/kosmos/epikindyno-paignidi-tis-toyrkias-me-islamiko-kratos

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2015

Η μοναξιά ενός παράφρονα βασιλιά



Μπορεί η φιλοδοξία να σε τυφλώσει και ο φόβος να σε τρελάνει; Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ έδωσε μία πολύ καλή απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μέσα από το αιματοβαμμένο αριστούργημα "Μάκβεθ". 
Η ταινία βάζει κατευθείαν τον θεατή στην υπόθεση της ιστορίας. Ο Σκωτσέζος πολέμαρχος Μάκβεθ βλέπει ένα όραμα μετά από μία σημαντική του νίκη. Τρεις γυναικείες μορφές, οι Αλλόκοτες Κόρες, αναγγέλλουν στον Μάκβεθ πως θα γίνει ο νέος βασιλιάς, ο οποίος όμως δεν θα αφήσει απογόνους, ενώ στον εγκάρδιο φίλο του ανακοινώνουν πως δε θα έχει την ίδια τύχη αλλά η μοίρα του τον όρισε ως γόνο μελλοντικών βασιλιάδων. Η προφητεία αυτή διογκώνει την φιλοδοξία του Μάκβεθ. Με ύπουλο τρόπο καταφέρνει να πάρει το θρόνο. Η εξουσία όμως τον τρελαίνει. Η δολοπλοκία με την οποία στέφθηκε βασιλιάς τον κάνει να βλέπει γύρω του εχθρούς τους οποίους πρέπει να εξοντώσει για να διατηρήσει το στέμμα του. Όλα αυτά τον σπρώχνουν στην παράνοια. Σε μία παράνοιά που δεν έχει όρια, οδηγώντας τον ίδιο και τον λαό του στο χάος...
Η νέα κινηματογραφική προσπάθεια αναπαράστασης ενός σαιξπηρικού έργου ήταν αρκετά πετυχημένη, προσφέροντάς μας μία ιδιαίτερη βραδιά. Η ζοφερή ατμόσφαιρα του έργου έδεσε αρμονικά με το περιβάλλον και τα τοπία, το σενάριο σεβάστηκε απόλυτα το σαιξπηρικό έργο, οι διάλογοι ήταν εξαιρετικοί αλλά κουραστικοί σε όσους δεν είναι συνηθισμένοι στη γραφή του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, τα πλάνα μαγευτικά και οι ερμηνείες συγκλονιστικές. 
Ο Μάικλ Φασμπέντερ κατάφερε μέσα από το ψυχρό του βλέμμα να δημιουργήσει μία απόσταση από τον θεατή. Μία απόσταση που κι ο ίδιος θέτει με τους υπόλοιπους ηθοποιούς καθώς φοβάται πως όλοι θα συνωμοτήσουν εναντίον του. Η απόλυτη μοναξιά του ηγέτη γίνεται εμφανής καθώς περιφέρεται μόνος του στο υπνοδωμάτιο αλλά και στην κενότητα μιας άδειας παγωμένης αίθουσας θρόνου. Πόσο εύκολο είναι τελικά να μεταλλαχτεί κάποιος από δίκαιος σε παράφρων... 
Από την άλλη, η Μαριόν Κοντιγιάρ παίζει έξυπνα τον ρόλο της ύπουλης συζύγου που δηλητηριάζει το μυαλό του άνδρα της, θέλοντας να τον δει να κάθεται στο βασιλικό θρόνο. Όμως η συνενοχή της στα εγκλήματα θα την οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή. 
Η ταινία είναι πλούσια σε δυνατές σκηνές. Οι αργοί διάλογοι με τις βαριές προτάσεις καθηλώνουν το θεατή στη καρέκλα, μέχρι το επιβλητικό φινάλε που σε αφήνει μουδιασμένο στην καρέκλα. 
Το κλείσιμο του έργου συνοδεύεται με κόκκινα τοπία κάτι που δε βοηθάει στον κατευνασμό της έντασης που σου έχει προκαλέσει η ιστορία. Προβληματισμένος φεύγεις από τη σκοτεινή αίθουσα σκεπτόμενος την παράνοια ενός ανθρώπου που η φιλοδοξία του τον οδήγησε σε δολοπλοκίες, προδοσίες και φόνους...
Υπέροχη ταινία. 
Υπέροχος συνδυασμός κινηματογράφου, θεάτρου και λογοτεχνίας.

Βαθμολογία: 9/10

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015

Το πάθος των γειτόνων μας!


Ποιος φοβάται περισσότερο, ένας παρανοϊκός πρόεδρος που δίνει εντολές να ανατινάζεται ο λαός του ή ο λαός που παρ' όλο το τρόμο που σπέρνει το παρακράτος, επιμένει να κατεβαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει το δίκιο του;
Επίσης πόσο επικίνδυνος δείχνει πλέον ο Ερντογάν όταν ρίχνει τις ευθύνες στο Ισλαμικό Κράτος οδηγώντας τη χώρα του σε επικίνδυνες καταστάσεις. Η γελοιότητά του ξεχειλίζει μέσα από το παλάτι του. Το ίδιο και η παράνοιά του...
Παρ' όλα αυτά, οι Τούρκοι δείχνουν χρόνια τώρα το δρόμο. Το πάθος τους είναι έντονο μέσα σε ένα καθεστώς αυστηρό κι απάνθρωπο. Δεν πτοούνται. Δεν τρομάζουν. Κατεβαίνουν στους δρόμους και φωνάζουν για το δίκαιο και για το κοινό καλό. Χορεύουν για την ειρήνη και τραγουδούν για την αγάπη. Στοιχεία που λείπουν καιρό τώρα από μας, αφήνοντας το κενό τους να το καλύψουν η μιζέρια, το μίσος και η οργή. Όσο για το δίκαιο, απλά αδιαφορούμε. Και το χειρότερο είναι πως έχουμε ξεχάσει να το διεκδικούμε. Πέντε χρόνια απουσιάζει από την Ελλάδα.
Καιρός να σπάσουμε τα σύνορα και να γίνουμε όλοι ένα!
Λίγο πριν κατέβω στο Σύνταγμα, θα ήθελα να μοιραστώ τους στίχους από το ποίημα Μπολιβάρ του Νίκου Εγγονόπουλου,

Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους 
για τους γενναίους, τους δυνατούς 
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, 
τα ελεύθερα τα γενναία, τα δυνατά 
Γι' αυτούς η απόλυτη υποταγη 
κάθε στοιχείου, η σιγή 
γι' αυτούς τα δάκρυα, γι' αυτούς οι φάροι 
κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια [...]

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Ερωτας διά αντιπροσώπου



του Περικλή Κοροβέση

Αν κάποιος αρχαίος Αθηναίος ξυπνούσε και ερχόταν στη γενέτειρά του ύστερα από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, θα πίστευε πως βρισκόταν σε άλλο πλανήτη.
Ευτυχώς θα υπήρχε η Ακρόπολη, που θα τον έπειθε πως κάποτε εδώ ήταν η Αθήνα. Και φυσικά η περιέργειά του θα ήταν μεγάλη για να μάθει τι έχει απογίνει η μεγάλη κληρονομιά που άφησαν και πώς τη χειρίζονται οι Νεοέλληνες.
Και το πρώτο πράγμα που θα τον ενδιέφερε θα ήταν το θέμα της Δημοκρατίας. Περίμενε να δει συνελεύσεις, οι άνθρωποι να αποφασίζουν συλλογικά για τα πάντα και να ψηφίζουν νόμους για το καλό του συνόλου και είδε ανθρώπους να ρίχνουν ένα χαρτί σε ένα διαφανές κουτί - του έκανε εντύπωση, τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε στην εποχή του.
Με αυτό το χαρτάκι παραχωρούσαν τα δικαιώματά τους σε κάποιον άλλο να αποφασίζει και να νομοθετεί για λογαριασμό τους για τέσσερα χρόνια. Του ήρθε μια άσχημη σκέψη.
Αυτό το πολίτευμα είναι σαν να κάνεις έρωτα διά αντιπροσώπου. Δηλαδή να είσαι μονίμως κερατάς. 
Και βαθύτατα απογοητευμένος λέει να πάει στον 18ο αιώνα, μην τυχόν εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα.
Και πέφτει σε ένα κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού: «Αδελφοί μου, έμαθα πως με την χάριν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθε Ελληνες, δεν είσθε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθε ορθόδοξοι χριστιανοί».
Σοκαρισμένος τα μαζεύει και φεύγει και λέει να πάει προς Μεσαίωνα να δει αν τα πράγματα ήταν καλύτερα. Και διαπιστώνει πως κάθε συνειδητός δεσμός ανάμεσα στον ελληνικό λαό και στην αρχαία Ελλάδα ήταν ανύπαρκτος.
Ετσι αποφασίζει να γυρίσει στον τάφο του. Στον δρόμο συναντάει έναν γέρο με ωραία άσπρα γένια και στοχαστικό ύφος.
Και ο επισκέπτης μας σκέφτηκε πως είναι κάποιος δικός του και τον ρωτάει αν είναι Ελληνας. Ο γέρος γέλασε και του λέει πώς θα μπορούσε να είναι Ελληνας, αφού αυτοί ζούσαν πριν από τον Αδάμ και την Εύα, ήταν γίγαντες και ήθελαν να κάνουν ένα κάστρο να φτάσουν στον Θεό. Αλλά τιμωρήθηκαν για την ασέβειά τους. Ο Θεός τούς έστειλε κουνούπια με σιδερένια μύτη και τους ξεπάστρεψε όλους.
Ο φίλος μας τρέχει βιαστικά στην αρχαία Αθήνα, τον περίμεναν με ανυπομονησία οι φίλοι του για να μάθουν τα νέα.
Αυτός δεν είπε τίποτα και κλείστηκε πικραμένος στον τάφο του.
Κρίμα γιατί μια που έκανε τόσο κόπο, θα μπορούσε να έκανε μια βόλτα στην ισλαμική Κόρδοβα για να δει πως οι Αραβες είχαν μεταφράσει όλη την αρχαία ελληνική γραμματεία και από κει πέρασε σε όλη την Ευρώπη και ολόκληρο τον κόσμο και ακόμα τη μελετούν.
Και επιτέλους το απαγορευμένο όνομα «Ελληνας» έγινε κράτος με την Επανάσταση του ΄21, άσχετα αν το όνομα προήλθε από τον ευρωπαϊκό και ελληνικό Διαφωτισμό και όχι από τη συνείδηση των κατοίκων αυτής της χώρας.
Με άλλα λόγια, καμιά Ελλάδα δεν επαναστάτησε εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γιατί απλά δεν υπήρχε. Δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση.
Να δούμε κι εμείς τον κοινοβουλευτισμό με σύγχρονα μάτια. Αυτό το σύστημα που μας κληροδότησε το αγγλικό Κοινοβούλιο, η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση, που αντικατέστησε την ελέω Θεού μοναρχία και το κληρονομικό δίκαιο των αυτοκρατόρων, ήταν αναμφισβήτητα μια επανάσταση.
Αλλά όχι για τον λαό. Ηταν για την αστική τάξη που είδε πως μπορούσε έτσι να αναπαράγεται στο διηνεκές.
Ο Ρουσό έκανε δριμύτατη κριτική και τον ακολούθησε ο Μαρξ. Και έκτοτε υπάρχει μια πλούσια προβληματική κατά πόσο καθολική ψήφος σημαίνει αυτομάτως και δημοκρατία.
Μην ξεχνάμε πως ο Χίτλερ εκλέχτηκε. Και πολλές ψηφοφορίες έγιναν από δικτάτορες που κέρδισαν το 99% των ψήφων.
Το ίδιο ποσοστό περίπου που κέρδιζαν και τα Κ.K. στις ανατολικές χώρες. Αλλά να πάμε στις χώρες όπου η καθολική ψήφος είναι σεβαστή και απαραβίαστη. Πρέπει να τη δούμε σε συνδυασμό με τον εκλογικό νόμο.
Κατά κανόνα είναι ένα μαθηματικό παιχνίδι για να ενισχυθούν οι μεγάλοι και να αποκλειστούν οι μικροί.
Στην Ελλάδα ισχύει το φράγμα του 3%. Οι ψηφοφόροι τού κάτω του 3% μπορεί να ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες, αλλά οι ψήφοι τους δεν μετρούν.
Το πρώτο κόμμα παίρνει μπόνους πενήντα βουλευτές που δεν τους έχει εκλέξει κανείς. Το ίδιο ισχύει και για τους βουλευτές Επικρατείας.
Δηλαδή έχουμε βουλευτές που εκλέγονται και βουλευτές που διορίζονται από το εκλογικό σύστημα. 
Τελευταία καταργήθηκε και ο σταυρός. Που αυτό σημαίνει για τον πολίτη πως δεν έχει δικαίωμα να επιλέξει αυτόν που θέλει. Το κόμμα επιβάλλει τους δικούς του εγκάθετους.
Και φυσικά δεν μετριέται η αποχή. Αποσιωπάται και ξεχνιέται αμέσως. 45% ήταν στις τελευταίες εκλογές.
Δηλαδή τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων που είναι στη Βουλή, σε σχέση με το εκλογικό σώμα είναι περίπου τα μισά.
Αλλά πού φιλότιμο; Πού ειλικρίνεια; Μειοψηφίες κυβερνούν και λέγονται πλειοψηφίες.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2015

Ανατινάζοντας τις ισορροπίες...


Ένα μήνα πριν τις τουρκικές εκλογές και λίγες μέρες αφότου ο ΡΚΚ αποφάσισε για κατάπαυση πυρός εντός της Τουρκίας, ήρθε το βαθύ κράτος των γειτόνων μας να σπείρει τον πανικό. Το θράσος μάλιστα ήταν τόσο μεγάλο, που αποφάσισε να εφαρμόσει το σχέδιό του κατά τη διάρκεια μιας ειρηνικής διαδήλωσης στην Άγκυρα.
Η αλαζονεία του Ερντογάν έχει γίνει πλέον επικίνδυνη τόσο για την χώρα του όσο και για τον ίδιο. Η μανία του για την εξουσία τον έχουν μετατρέψει σε έναν ανεξέλεγκτο δυνάστη, ο οποίος δε θα διστάσει να σύρει τη χώρα του σε επικίνδυνα μονοπάτια αρκεί να μη χάσει τη θέση του και το... παλάτι του. 
Μπορεί να σχηματιστεί μια απορία, για ποιο λόγο κατηγορώ τον Ερντογάν για τη σημερινή σφαγή. Κι ο πιο ανόητος μπορεί να καταλάβει ποιος είναι ο φονιάς και μόνο στο άκουσμα πως η αστυνομία άρχισε μετά το μακελειό να κυνηγάει όλους όσους γλίτωσαν από τις εκρήξεις. 
Μία δεύτερη απορία που μπορεί να σχηματιστεί είναι γιατί να με απασχολεί το τι γίνεται στην Τουρκία. Από τη δικιά μου τη μεριά δε μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι από μας πανηγυρίζουν βλέποντας το σπίτι του γείτονα να καίγεται, ειδικά όταν το δικό μας σπίτι εκτός από ετοιμόρροπο είναι και γεμάτο από εύφλεκτα υλικά. Ο Ερντογάν σύντομα θα γίνει ο νέος Ασάντ της Μέσης Ανατολής. Από τη στιγμή που η Ρωσία προσπαθεί να "ανακαταλάβει" την Συρία, η Αμερική δε θα μείνει απαθής απέναντι στην "κακομαθημένη" στάση του Ερντογάν. Για να βελτιώσει τις σχέσεις της με την Τουρκία, θα προσπαθήσει να ρίξει τον Τούρκο Πρόεδρο. Το θέμα είναι κατά πόσο είναι πρόθυμος ο Ερντογάν να αφήσει τη θέση του. Κι εκεί έρχομαι να απαντήσω στη δεύτερη απορία που θέτω. Αν μας ταρακούνησαν τα απόνερα του πολέμου της Συρίας, φανταστείτε τι έχει να συμβεί αν τα πράγματα εξελιχθούν το ίδιο και στην Τουρκία. 
Είναι γεγονός πως οι σημερινές εκρήξεις στην Άγκυρα ταρακούνησαν τη γειτονιά μας.
Άραγε πόσες ακόμα δονήσεις έχουμε να νιώσουμε μέχρι τον Νοέμβρη;...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

Πατριωτικός σουρεαλισμός



Μία ακόμη ανούσια και δαπανηρή άσκηση λαμβάνει χώρα στη πατρίδα μας αυτές τις μέρες. Ο γνωστός "Παρμενίων" κάνει την εμφάνισή του με τις παμπάλαιες σειρήνες των πόλεων. Κάθε Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη (ανάλογα με το πότε γίνονται οι "επιχειρήσεις") που ακούγεται ο ανατριχιαστικός τους ήχος πάνω από τις ταράτσες των πολυκατοικιών, μου έρχονται στο μυαλό ασπρόμαυρες εικόνες από την Κατοχή με τους βομβαρδισμούς των ελληνικών πόλεων από τη ναζιστική και την συμμαχική αεροπορία.
Ο Παρμενίων είναι μία στρατιωτική άσκηση ανούσια για μένα. Ίσως να είμαι λάθος αλλά θεωρώ πως οι τακτικές που εφαρμόζονται είναι ξεπερασμένες, εκτός κι αν θεωρούμε μοναδικός μας εχθρό τα Σκόπια.
Οι σύγχρονοι πόλεμοι έχουν άλλη μορφή. Από τα πεδία μάχης έχουν περάσει στα πεδία αγορών. Γίνονται μέσα από τράπεζες ή με πατήματα κουμπιών. Εξάλλου ο δυτικός κόσμος έχει μία ενοχική αποστροφή όσον αφορά σε σφαγές και βομβαρδισμούς μέσα στο δικό του γεωγραφικό χώρο, με ελάχιστες εξαιρέσεις στη σύγχρονη ιστορία της (π.χ. Γιουγκοσλαβία).
Από την άλλη, η άσκοπη χρήση παλιών πολεμικών συστημάτων και τακτικών δεν έχει καμία ουσία πέρα από το ξεσκούριασμα μονάδων που βρίσκονται σε μία μόνιμη μαλθακότητα. Όσοι έχουμε πάει φαντάροι, γνωρίζουμε τα κενά της άμυνάς μας και τις αδυναμίες του στρατού μας. Τα ζούμε κατά τη διάρκεια της θητείας μας. Διαπιστώνουμε τη γύμνια μας απέναντι στους γείτονές μας (αν και οι πραγματικοί εχθροί μας βρίσκονται πιο βόρεια) και το μόνο που παρακαλάμε είναι να είναι και οι απέναντι το ίδιο μπάχαλο με μας.
Πέρα όμως από αυτήν την σουρεαλιστική στρατιωτική άσκηση, μου φάνηκε κακόγουστη η εμφάνιση του πρωθυπουργού με την στρατιωτική στολή. Μπορεί τον πρόεδρο των Αν.Ελ. να τον έχουμε συνηθίσει σ' αυτές τις μεταμφιέσεις αλλά η παρόμοια εμφάνιση του πρωθυπουργού τον οδηγεί σε μία πιο λαϊκιστική πολιτική στάση.
Η εικόνα του πρωθυπουργού στην Καισαριανή με την σημερινή του όψη, έχουν μία απόκλιση 180 μοιρών.
Κι αυτό είναι αρκετά απογοητευτικό.
Η μορφή που εξέφραζε κάποτε την ελπίδα ενός γονατισμένου λαού, ντυμένη σήμερα στα χακί...

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Καλά νέα από τη Γερμανία!



του Τάσου Παππά

Ευχάριστα νέα μας έρχονται από την Γερμανία. Αντιγράφω από το άρθρο του Κώστα Ράπτη στο Capital. gr:

  • Η βιομηχανική παραγωγή υποχώρησε σε προσαρμοσμένη βάση τον Αύγουστο κατά 1,2% έναντι του προηγούμενου μήνα. 
  • Οι εξαγωγές υποχώρησαν τον Αύγουστο κατά 5,2%, σημειώνοντας την μεγαλύτερη πτώση από τον Ιανουάριο του 2009, ενώ οι εισαγωγές έπεσαν κατά 3,1% με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο να συρρικνωθεί από τα 25 δις ευρώ στα 15,3 δις ευρώ. 
  • Πιθανότατα η Deutsche Bank δεν θα διανείμει φέτος μέρισμα (δεν έχει ξαναγίνει την εξαετία της κρίσης) καθώς αναμένεται να καταγράψει ζημιές ύψους σχεδόν 6,2 ευρώ το τρίτο τρίμηνο, λόγω μεγάλης απομείωσης στους τομείς εταιρικής τραπεζικής και χρεογράφων. 
  •  Ο νέος επικεφαλής της Deutsche Bank προανήγγειλε μείωση κατά 25% των θέσεων εργασίας, ενώ η τράπεζα του κατέβαλε τον Απρίλιο στις αμερικανικές αρχές πρόστιμο ύψους 2,1 δις δολαρίων για την υπόθεση χειραγώγησης του Libor. 
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε το κόστος -ακόμη δεν μπορεί υπολογιστεί- σε όλα τα επίπεδα (υλικό και άυλο) από το σκάνδαλο της Volkswagen, προκύπτει μια εικόνα για τη Γερμανία τελείως διαφορετική απ' αυτήν που πλασάρουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Θα πείτε, γιατί αυτά είναι ευχάριστα νέα; Μα, γιατί είναι θετικό για τους εργαζόμενους της Ευρώπης οτιδήποτε σκουριάζει το σιδερένιο μοντέλο που έχει κατασκευάσει η γερμανική ολιγαρχία για τη χώρα της και πιέζει να το εφαρμόσουν και τα άλλα μέλη της ευρωζώνης. Ακόμη και κείνα που είναι βυθισμένα στην κρίση, όπως είναι η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Σε λίγο υποψιάζομαι ότι στην ίδια θέση με τους τρεις «τεμπέληδες του Νότου» θα βρεθούν η Φινλανδία (είχαμε γενική απεργία κατά της λιτότητας στη χώρα της Nokia ύστερα από 59 χρόνια!) και το Βέλγιο, όπου προχτές κατέβηκαν σε διαδήλωση στις Βρυξέλλες 100.000 πολίτες-αριθμός πρωτοφανής για την άτυπη πρωτεύουσα της Ευρώπης-διαμαρτυρόμενοι για τις πολιτικές λιτότητας που προωθεί η βελγική κυβέρνηση.
Είναι ευχάριστα τα νέα και για έναν ακόμη λόγο. Ίσως με το ξέφτισμα του «γερμανικού θαύματος» να βγει από το λήθαργο του το εργατικό κίνημα της χώρας.
Τα συνδικάτα έβλεπαν χωρίς να αντιδρούν τα κέρδη των επιχειρήσεων να αυξάνονται ιλιγγιωδώς, τους μισθούς των εργαζομένων να μένουν καθηλωμένοι για δέκα χρόνια, τις τράπεζες να κερδίζουν δισεκατομμύρια από την κρίση στην ευρωζώνη και ταυτοχρόνως κατάπιναν αμάσητες όλες τις θηριώδεις βλακείες που εκτόξευαν οι κυβερνήσεις τους και οι κίτρινες φυλλάδες σαν την Μπιλντ για τους ακαμάτηδες που Νότου που τάχα ζούσαν μέσα στη χλιδή εις βάρος της γερμανικής εργατικής τάξης.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών