Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Οι μοναξιές της Άνδρου...



Η Άνδρος είναι ένα από τα αγαπημένα μου νησιά. Το άγριο τοπίο της, τα αρχοντικά της σπίτια, η αυθεντικότητά της, οι υπέροχες παραλίες της, οι απότομες πλαγιές της, ο φάρος στη θάλασσα...
Η λίστα με τις ομορφιές αυτού του νησιού είναι ατελείωτη. Η τελευταία ταινία του Παντελή Βούλγαρη, είναι ο λόγος που η Άνδρος ήρθε πάλι στο μυαλό μου. Η τρίωρη διάρκειά της, με τις πανοραμικές λήψεις του νησιού, με ταξίδεψαν ξανά στη κλειστή κοινωνία των νησιών. Σε μία εποχή που κανένα μυστικό δε μπορούσε να κρυφτεί όχι μόνο μέσα σ' ένα σπίτι, αλλά σε μία ολόκληρη πόλη. Σε μία πόλη που γυναικοκρατείται διότι οι άντρες παλεύουν με τα κύματα. Τότε που οι οικογένειες είχαν δύο καπετάνιους, έναν που βαστούσε το τιμόνι κι έναν που μεγάλωνε την οικογένεια. Την έχω προλάβει την εποχή αυτή. Εξάλλου προέρχομαι κι εγώ από ναυτική οικογένεια.
Τι ήταν αυτό που μου άρεσε στη ταινία. Πρώτα απ' όλα η φωτογραφία. Η αναβίωση της παλιάς πόλης της Άνδρου που την έχω περπατήσει πολλές φορές. Το αρχοντικό σπίτι στο τέλος της κεντρικής οδού της πόλης, τα σοκάκια που οδηγούν στη θάλασσα, η στοά πριν τον πλάτανο στη κεντρική πλατεία κι άλλα υπέροχα μέρη. Οι πανοραμικές λήψεις από ψηλά, καταγράφουν με μεγάλη επιτυχία την άγρια όψη του νησιού, την αδάμαστη φύση που ωθούσε τους κατοίκους προς τη θάλασσα. Έχω όμως την εντύπωση πως στο κομμάτι αυτό καθώς και στις μεγάλες σε διάρκεια σκηνές της ταινίας, πιθανώς ο Βούλγαρης να έχει αντιγράψει τον  αείμνηστο Αγγελόπουλο. Παρ' όλα αυτά,  σ' αυτόν τον τομέα, η ταινία παίρνει άριστα.
Στη συνέχεια είναι η εξαιρετική μουσική της Κατερίνας Πολέμη. Το ρίσκο του Παντελή Βούλγαρη, να αναθέσει την μουσική ένδυση της ταινίας σε μία 25χρονη, του απέφερε ένα εξαιρετικό soundtrack, γεμάτο μελωδίες νοσταλγίας, μελαγχολίας και μοναξιάς μα πάνω απ' όλα ταξιδιάρικο. Έτοιμο να σε παρασύρει στα ανοιχτά της θάλασσας.
Όσο για της ερμηνείες, μου άρεσε πολύ ο ρόλος της Πηνελόπης Τσιλίκα. Η βουβή μοναξιά της και η σιωπηλή παρουσία της σε όλη τη ταινία, εξαφανίζεται στο ξέσπασμά της όταν μαθαίνει ένα δυσάρεστο γεγονός. Η κραυγή της γεμίζει όλην την αίθουσα, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε όλη την πορεία της μέχρι τη στιγμή αυτή. Ήταν πραγματικά πολύ καλή.
Αντιθέτως η Σοφία Κόκκαλη, δεν μου άρεσε καθόλου. Το υπερβολικό της πάθος για ερμηνεία της δίνει ένα αντίθετο αποτέλεσμα απ' αυτό που θέλει να περάσει. Το ύφος της συσχετίζεται περισσότερο σε μία δήθεν φιγούρα κι όχι στο απόλυτο θύμα της όλης ιστορίας. Δυστυχώς από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας, μου προκάλεσε μία ιδιαίτερη αντιπάθεια προς το πρόσωπό της.
Οι ανδρικές ερμηνείες του Μάξιμου Μουμούρη και του Ανδρέα Κωνσταντίνου ήταν πολύ καλές. Το ίδιο και οι γονείς των κοριτσιών.
Όμως η πιο συμπαθητική φυσιογνωμία της ταινίας ήταν ο "θείος του Σπύρου", ο Χρήστος Καλαβρούζος.
Η ταινία έχει ένα ενδιαφέρον. Κατά τη γνώμη μου είχε μεγάλη διάρκεια και κάποιες σκηνές που κάνουν κοιλιά. Αν δεν υπήρχαν κάποια περιττά στοιχεία, θα μιλούσαμε για μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας. Παρ' όλα αυτά αξίζει να την απολαύσουμε στις σκοτεινές αίθουσες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου