Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Αποχαιρετώντας το φθινόπωρο...



Τις τελευταίες μέρες του Νοεμβρίου αποφάσισε ο καιρός να αλλάξει για να μας θυμίσει τις παλιές φθινοπωρινές μέρες που ζούσαμε, κυρίως εμείς που ζούσαμε στην επαρχεία και τις βιώναμε πιο έντονα απ' ότι οι κάτοικοι των αστικών κέντρων.
Με βαριά συννεφιά και έντονες βροχές, και σχεδόν όλους από εμάς άρρωστους από τις αναποδιές του καιρού αλλά και από την λάθος επιλογή ένδυσης περνάμε στον Δεκέμβρη. Τον τελευταίο μήνα αυτής της χρονιάς.
Ίσως και της ανθρωπότητας;
Θα το μάθουμε σε λίγες βδομάδες.
Όχι ότι πιστεύω σ' αυτά αλλά μετά από τόσους καταιγισμούς πληροφοριών για το τέλος του κόσμου, μου χουν διογκώσει την περιέργεια να δω τι θα συμβεί εκείνη την μέρα. Κυρίως από κείνους που πιστεύουν πραγματικά σ' αυτό.
Ας απολαύσουμε τη σημερινή συννεφιά, πιθανότατα και βροχή με την μελαγχολική μελωδία του Chet Baker, συνοδευόμενη από το παίξιμο του εξαιρετικού Paul Desmond.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Η Ιδιοφυΐα του Πλήθους



Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο
για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα.

Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του.
Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη.
Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη.

Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό.
Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη.
Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες,
προσοχή στους γνώστες,
προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία,
προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια,
είτε είναι περήφανοι γι' αυτήν,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν
γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν,
φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν,
προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη
γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους,
προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα,
η αγάπη τους είναι μέτρια,
ψάχνει το μέτριο.

Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους,
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει,
να σκοτώσει τον καθένα.
Δεν θέλουν μοναξιά,
δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά,
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε
διαφέρει από το δικό τους.
Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης,
δεν θα καταλάβουν την τέχνη,
θα εξετάσουν την αποτυχία τους, ως δημιουργών,
μόνο ως αποτυχία του κόσμου.
Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως,
θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής
και τότε θα σας μισήσουν
και το μίσος τους,
θα είναι τέλειο...

Σαν ένα λαμπερό διαμάντι,
σαν ένα μαχαίρι,
σαν ένα βουνό,
σαν μια τίγρη.
Όπως το κώνειο.

Η καλύτερη τέχνη τους...

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Το λιντσάρισμα έχει αργήσει, αλλά θα είναι πολύ άγριο...



Στην Ελλάδα, η ψήφιση των νόμων δε γίνεται με κριτήριο το δημόσιο συμφέρον και την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, αλλά για να ικανοποιηθούν συμφέροντα και παρανομίες να κατασταθούν ως νόμιμες. Μία στενή κλίκα, πολιτικών, επιχειρηματιών και ανθρώπων των ΜΜΕ παρανομούν και στη συνέχεια ψηφίζουν νόμους ώστε να δικαιολογήσουν τις παρανομίες τους.
Το ΗΟΤ DOC που κυκλοφορεί δημοσιεύει τρανταχτές περιπτώσεις, φωτογραφικών νόμων και διατάξεων, οι οποίοι ψηφίστηκαν μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν γνωστούς και φίλους.

Επώνυμοι γλιτώνουν τη φυλακή με νόμο Βενιζέλου

Το 1996 ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Ευάγγελος Βενιζέλος με αλλαγή πέντε λέξεων στον ποινικό κώδικα, καταφέρνει να γλιτώσει από τη φυλακή περί τους 700 Θεσσαλονικείς, οι οποίοι εμπλέκονταν σε ένα σκάνδαλο με παράνομες μετεγγραφές φοιτητών από τη Ρουμανία, τη Γιουγκοσλαβία και την Ιταλία σε πανεπιστήμια της Μακεδονίας. Εμπλεκόμενοι ήταν βουλευτές, μεγαλογιατροί, αξιωματικοί, μέλη της κοινωνικής ελίτ της Θεσσαλονίκης και εκλογικής περιφέρειας του κ. Βενιζέλου.

Νόμος περί ευθύνης υπουργών

Το μεγάλο επίτευγμα όμως του κ. Βενιζέλου είναι ο περίφημος νόμος περί ευθύνης υπουργών του οποίου ο ίδιος υπήρξε θεμελιωτής. Με το νόμο αυτό θεσμοθετήθηκε το ακαταδίωκτο και η πρακτική ατιμωρησία υπουργών και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στο πολιτικό σύστημα να παρανομεί, γνωρίζοντας ότι η δικαστική εξουσία δεν μπορεί να τους αγγίξει. Αρμόδιος για να κρίνει υπουργούς είναι μόνο η Βουλή και όχι τα Δικαστήρια.

86 φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές

Η χρήση του Συντάγματος όμως από τον κ. Βενιζέλο γίνεται προκειμένου να εξυπηρετηθούν και συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων. Το άρθρο 107 συνδέεται με το νόμο 27/1975 το οποίο προβλέπει περί τις 86 φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές. Κάθε άλλη φοροαπαλλαγή για τους απλούς πολίτες γίνεται με νόμο, για τους εφοπλιστές διά του Συντάγματος.

Τα χρέη των ΠΑΕ και η ζημία του Δημοσίου

Ένας από τους νόμους του κ. Βενιζέλου ήταν και αυτός για τα χρέη των ΠΑΕ. Πρόκειται για το νόμο 2947/2001 με τον οποίο δίνονταν η ευκαιρία σε ΠΑΕ να ρυθμίσουν τα χρέη τους. Το νόμο εκμεταλλεύτηκαν γνωστοί απατεώνες και παράγοντες του ποδοσφαίρου, οι οποίοι είχαν φεσώσει το ελληνικό δημόσιο με χρέη εκατομμυρίων ευρώ. Με το νόμο αυτό το ελληνικό δημόσιο φέρεται με μετριοπαθείς υπολογισμούς να απώλεσε έσοδα 50 εκατ. ευρώ.

Κανάλια δίχως άδεια διά χειρός Βενιζέλου

Στην Ελλάδα ακόμη και περίπτερο να θέλει να λειτουργήσει κανείς απαιτείται άδεια. Φαίνεται όμως ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τα κανάλια, καθώς ο κ. Βενιζέλος με το νόμο 2328/1995 φρόντισε να δώσει την ευχέρεια στους καναλάρχες να λειτουργούν χωρίς μόνιμες άδειες αλλά με προσωρινές.

Ο έχων πολλά ακίνητο με πολλά τετραγωνικά γλιτώνει

Μπορεί το χαράτσι της ΔΕΗ για τα ακίνητα να χτύπησε στην καρδιά της μεσαίας τάξης και να έφτασε στα όρια τους χιλιάδες πολίτες με μεσαία εισοδήματα, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και για τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Ο κ. Βενιζέλος με πράξη νομοθετικού περιεχομένου έδωσε τη δυνατότητα σε εταιρίες και επιχειρηματίες να έχουν έκπτωση στο χαράτσι και μάλιστα με τη λογική όσα περισσότερα τετραγωνικά, τόσο λιγότερο θα πληρώνουν. Μεγάλα super market, Mall, γραφεία πολυεθνικών κτλ ευνοούνται κατά κόρον, ενώ ο μέσος πολίτης στενάζει.

Ο περίφημος νόμος για τα υποβρύχια

Με το νόμο 3885/2010 ο κ. Βενιζέλος «καθάρισε» τα ναυπηγεία και τους γερμανούς. Αντί να απαιτήσει ρήτρες και δικαιώματα που απέρρεαν από τις ζημιογόνες συμβάσεις, ο κ. Βενιζέλος, παραιτείται από κάθε δικαίωμα και αμνηστεύει φορολογικά τη HDW και τα ναυπηγεία δίνονται στον Ισκαντάρ Σάφα. Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα πλήρωσε προκαταβολικά για τα υποβρύχια, ωστόσο οι εργαζόμενοι είναι πάλι στο δρόμο.

Τα εργοστάσια Αλλατίνη και Φιξ

Ο κ. Βενιζέλος όμως φαίνεται ότι έχει ιδιαίτερη αδυναμία σε συγκεκριμένη μερίδα συμπολιτών του. Τον Απρίλιο του 2003 από τη θέση του υπουργού Πολιτισμού υπέγραψε δύο υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες αποχαρακτηρίζονταν από Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, δύο βιομηχανικά Μνημεία της Θεσσαλονίκης: Τα εργοστάσια ΦΙΞ και Αλλατίνη. Οι ιδιοκτήτες τους δηλαδή οι οποίοι είχαν αποζημιωθεί για τους χαρακτηρισμούς θα γίνονταν σκανδαλωδώς πλούσιοι.

Ο τυποκτόνος νόμος για τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους

Εφεύρημα του κ. Βενιζέλου, είναι όμως και ο περίφημος τυποκτόνος νόμος για τους εργαζομένους στα ΜΜΕ. Οι αγωγές υπέρογκων ποσών είναι όπλο στα χέρια των ισχυρών οι οποίοι με νομικά επιτελεία μπορούν με μεγάλη ευκολία να στήσουν βιομηχανίες αγωγών και ομηρίες. Απώτερος στόχος η εξόντωση των ενοχλητικών δημοσιογράφων και η φίμωση της αλήθειας.

Το σκάνδαλο της Proton bank

Τον Ιούλιο του 2011 ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να χορηγήσει στην Proton Bank του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη 100 εκατ. από τα αδιάθετα του ελληνικού δημοσίου. Την ίδια περίοδο που ο Λαυρεντιάδης βρίσκεται υπό δικαστική διερεύνηση για κατάχρηση. Στη συνέχεια το ελληνικό κράτος θα δώσει πάλι διά χειρός του κ. Βενιζέλου άλλα 800 εκατ. ευρώ προκειμένου να πάρει την Proton. Με το νόμο 3904/2010 τον οποίο συνυπογράφει ο κ. Βενιζέλος προβλέπεται ότι εάν κάποιος καταχραστεί, όπως για παράδειγμα ο κ. Λαυρεντιάδης και τα επιστρέψει , τότε εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο.

Ρύθμιση Παπακωνσταντίνου για το Μυτιληναίο

Με το άρθρο 197 στο νόμο 4001/2011 ο τότε υπουργός Γιώργος Παπακωνσταντίνου εξασφάλισε στην εταιρεία Αλουμίνιο του ομίλου Μυτιληναίου φτηνότερο ρεύμα από όσο το πραγματικό του κόστος. Η εξυπηρέτηση αυτή δημιούργησε αντιδράσεις τόσο στη ΔΕΗ όσο και στο Σύνδεσμο Παραγωγών Ενέργειας Φωτοβολταϊκών.

Νομοθετική εργολαβία υπέρ των εργολάβων

Το 2011 ο τότε υπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής με το νόμο 4030/2011 δίνει άδεια λειτουργίας στην Lafarge-Λατομική ΑΕ, συμφερόντων της οικογένειας Μπόμπολα, για τη λειτουργία των λατομείων της περιοχής Αράξου μέσα στο Εθνικό Πάρκο Στροφυλιάς-Κοτυχίου. Η περιοχή προστατεύεται από το 1993 από τη συνθήκη Ramsar και το 2009 τρεις υπουργοί δίνουν τέλος στη λειτουργία των λατομείων με κοινή τους υπουργική απόφαση. Ωστόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε διαφορετική γνώμη.

Ταλαντούχα νομοθεσία για την Αταλάντη

Με το νόμο 4030/2011 ο κ. Παπακωνσταντίνου άλλαξε το ποσοστό τουριστικών έργων σε δάση, καθώς δόθηκε η δυνατότητα κάλυψης της έκτασης σε ποσοστό 20%. Από το νόμο αυτό ευνοημένη μέχρι στιγμ΄ςη είναι μια εταιρεία στην Αταλάντη.

Ο Βορίδης και τα βαρίδια των εργολάβων

Με το νόμο 4070/2012 ο τότε υπουργός Μεταφορών Μάκης Βορίδης, ρύθμισε τις περισσότερες απαιτήσεις των εργολάβων που κατασκευάζουν δρόμους και διόδια. Με το νόμο έδωσε τη δυνατότητα σε εταιρίες να βάζουν διόδια όπου το επιλέξουν ακόμη και σε μικρά τμήματα ή υποτμήματα των δρόμων.

Οι νόμοι του…Mall

Οι υπουργοί Σηφουνάκης και Παπακωνσταντίνου με ένα άρθρο σε νόμο νομιμοποίησαν το γνωστό Mall του Λάτση, το οποίο είχε κτιστεί πέρα από κάθε πολεοδομική πρόβλεψη.

Οι μικρές λίστες Λαγκάρντ του κ. Μαυραγάνη

Το υπουργείο Οικονομικών έχει στη διάθεσή του από το 2011 τα ονόματα 1.750 ελεγχόμενων για φοροδιαφυγή. Οι διαδικασίες ελέγχου έχουν ολοκληρωθεί και μένει να βεβαιωθούν τα πρόστιμα ύψους εκατομμυρίων ευρώ. Ωστόσο ο υφυπουργός Οικονομικών Παντελής Μαυραγάνης με υπουργική απόφαση ξεκινά ουσιαστικά τις διαδικασίες από την αρχή, με την επιβολή των προστίμων να αναβάλλεται.

Από το Hot Doc του Κώστα Βαξεβάνη.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Η Ελλάδα πλέον αποκτά το ηθικό δικαίωμα να υπερασπισθεί τα εθνικά συμφέροντά της με κάθε μέσο!




Εδώ και καιρό, εμφανώς πια, παίζεται από την πλευρά των εταίρων και των δανειστών μας πρωτοφανές παιγνίδι σε βάρος της χώρας και των Ελλήνων πολιτών.

Η Ελλάδα καλείται κάθε τόσο να υιοθετήσει σκληρά προγράμματα οικονομικής εξυγίανσης και ταυτόχρονα να αποδεχθεί ολοένα και επαχθέστερους όρους διεθνούς εποπτείας.

Όποτε δε φθάνει σε ένα σημείο εφαρμογής και υλοποίησης των δεσμεύσεων που η ίδια, με μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό κόστος, αναλαμβάνει, οι αντισυμβαλλόμενοι εταίροι ουδέν πράττουν, συνεχίζουν να δυσπιστούν, απαιτώντας ολοένα και περισσότερα.

Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής ήταν η συνεδρίαση του Eurogroup της Τρίτης. Η Ελλάδα προσήλθε στις Βρυξέλλες έχοντας αποδεχθεί και νομοθετήσει όσα οι εταίροι και οι δανειστές μας είχαν ζητήσει.

Και αντί να τύχει μιας ουσιαστικής και οριστικής λύσης βρέθηκε αντιμέτωπη με δυσπιστίες, υποτιθέμενα τεχνικά προβλήματα και κάθε μορφής προσκόμματα.

Είχε μάλιστα προηγηθεί τη Δευτέρα στο Παρίσι, εν αγνοία της ελληνικής κυβέρνησης, μια μυστική συνάντηση εκπροσώπων των υπουργείων Οικονομικών της Γερμανίας,της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, όπου περιγράφηκε μια μη αξιόπιστη λύση, η οποία υποτίθεται οδηγούσε τεχνικά σε μεγαλύτερη μείωση του χρέους,αλλά απαιτούσε ανάληψη νέων υποχρεώσεων από την πλευρά μας.

Στη βάση των αποφάσεων αυτής της μυστικής συνάντησης εξελίχθηκε η άκαρπη συνεδρίαση του Eurogroup τη νύχτα της Τρίτης και φθάσαμε στο νέο αδιέξοδο, το οποίο τείνει να εξαντλήσει την συμμαχική κυβέρνηση Σαμαρά και τις αντοχές του ελληνικού λαού.

Αυτή τη φορά εταίροι και δανειστές δεν έχουν κανένα επιχείρημα για την καθυστέρηση, την αναβολή ή την αναστολή εκτέλεσης των δικών τους πια υποχρεώσεων.

Η Ελλάδα έχει το ηθικό πλεονέκτημα απέναντί τους, το οποίο πηγάζει από την υπερπροσπάθεια και τα βάρη που σηκώνει στις πλάτες του ο ελληνικός λαός.

Αντιθέτως οι εταίροι μας, οι σύμμαχοι μας, έχουν πέρα για πέρα άδικο και ευθέως μπορεί να υποστηρίξει πλέον κάποιος,ότι είναι αφερέγγυοι συνομιλητές.

Από εδώ και πέρα και στο βαθμό που οι εταίροι δεν ανταποκριθούν, η Ελλάδα αποκτά το ηθικό δικαίωμα να υπερασπισθεί τα εθνικά συμφέροντά της με κάθε μέσο.

Το δυστύχημα είναι ότι στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν πρόσωπα και δυνάμεις που ακόμη κι αυτή την ώρα, ως άλλοι κουκουλοφόροι, δίνουν γη και ύδωρ στους αφερέγγυους εταίρους και δανειστές μας.

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=484947

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Υπό τη προστασία της Unesco η μαστίχα της Χίου


Στο Παρίσι θα πραγματοποιηθεί η τελική έγκριση της πρότασης υποψηφιότητας για εγγραφή της μαστίχας της Χίου, ως πολιτισμικού αγαθού της Unesco τον ερχόμενο Δεκέμβριο.
Με θετική γνωμοδότηση από την αρμόδια διερευνητική επιτροπή θα συνεδριάσει η 7η Διακυβερνητική επιτροπή για τη διαφύλαξη της Αυλής πολιτισμικής κληρονομιάς στο Παρίσι 3 με 7 Δεκεμβρίου, για την τελική έγκριση της πρότασης υποψηφιότητας για εγγραφή της μαστίχας, ως πολιτισμικού αγαθού, στο αντιπροσωπευτικό κατάλογο της αυλής πολιτισμικής κληρονομιάς.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η μαστίχα αποτελεί τη δεύτερη (μετά τη Μεσογειακή διατροφή) πολιτιστική κληρονομιά που εγγράφεται στον κατάλογο της Unesco, και σκοπός της εγγραφής είναι η προστασία της κληρονομιάς των προγόνων μας και η συμβολή στη μετάδοση των γνώσεων και των πρακτικών σχετικά με τη τεχνογνωσία και τον πολιτισμό της μαστίχας, στις επόμενες γενεές.
Η ένταξη της μαστίχας στον κατάλογο αυτό έχει πρωτίστως συμβολική σημασία και ασφαλώς θα συμβάλει στην δημοσιότητα και την προβολή του τόπου μας.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Η μοναξιά της Κυριακής...



Την Κυριακή την θυμόμαστε πάντα από μικρά παιδιά σαν την ωραιότερη μέρα και την χειρότερη νύχτα ταυτόχρονα. Λίγο το σχολείο της επόμενης μέρας και το άγχος του, λίγο ο νωρίς αναγκαστικός ύπνος συνέβαλλαν σ' αυτό το αίσθημα που ξεκινούσε από το μεσημέρι κι όσο βράδιαζε γινόταν από γκρι μαύρο.
Κάτι που μας ακολουθεί ακόμα κι όταν παύουμε να είμαστε παιδιά...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Καιρός για ένα νέο Πολυτεχνείο!


Σήμερα σημειώνονται 39 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ένα δυναμικό γεγονός που ράγισε τα θεμέλια της χούντας. Κάποιοι, εκμεταλλευόμενοι την πράξη αυτή (Ανδρουλάκης, Παπουτσής, Δαμανάκη κ.α.) συσχέτισαν το Πολυτεχνείο με την πτώση της χούντας. Μεγάλο ψέμα. Φυσικά αυτοί οι λίγοι άνθρωποι έδωσαν το δικαίωμα σε όλους τους δεξιούς (και τους ακροδεξιούς πλέον) να αμαυρώσουν την γενιά αυτή. Γνωρίζω ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στο χώρο ή πάνω στα κάγκελα αλλά παρέμειναν ταπεινοί και άξιοι σεβασμού, και ξεχασμένοι συνέχισαν την ζωή τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καθαρή τη συνείδησή τους πως τότε έκαναν ότι μπορούσαν και τα κατάφεραν. 
Αλήθεια ο Ανδρουλάκης που στεκόταν; 
Ο Παπουτσής;
Τέλοσπαντων. Δεν υπάρχει λόγος για πολιτική κουβέντα. Όπως είχα γράψει πέρσι, το Πολυτεχνείο έχει πλέον ξεθωριάσει (διαβάστε το εδώ). Ο κόσμος κατεβαίνει εναποθέτει δεκαετίες τώρα ένα γαρύφαλλο και μετά κάνει την συνηθισμένη του πορεία μέχρι την Αμερικανική Πρεσβεία. Το γεγονός αυτό όταν συνέβαινε τα πρώτα χρόνια ήταν λογικό. Πολλοί απ' αυτούς ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Άλλοι είχαν γνωστούς, φίλους, συγγενείς ή ήταν και οι ίδιοι θύματα του καθεστώτος. 
Σήμερα; 
Γιατί έχουμε επαναπαυθεί σε ένα γεγονός που κοντεύει μισό αιώνα; Όχι μόνο έχει ξεπεραστεί, αλλά και τα απόνερά του έχουν πλέον λιμνάσει. Επίσης στις μέρες μας περνάμε ένα δεύτερο άσχημο καθεστώς. Όχι τόσο σκληρό όσο το πρώτο αλλά δε παύει να προσφέρει πόνο, δυστυχία και θάνατο. Κι όσο είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν (είτε αυτό είναι το ένδοξο αρχαιοελληνικό ή το ηρωϊκό 1821, είτε είναι τα αριστερά γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο), δε θα κοιτάξουμε ποτέ το μέλλον. 
Η κοινωνία μας δεν έχει πλέον ανάγκη το Πολυτεχνείο. 
Η κοινωνία μας πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο Πολυτεχνείο. 
Οι φοιτητές τότε φωνάζανε στις πορείες "Κατεβείτε κάτω". Αυτό φωνάζουν και οι σημερινοί αριστεροί μέσα από το διαδίκτυο αλλά και στους δρόμους. Πρέπει να κατεβούμε όλοι κάτω. 
Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι πολλές φορές την διαφορά την κάνουν οι λίγοι. 
Καιρό λοιπόν να χαράξουμε στην ιστορία μία νέα ημερομηνία, με φάρο την 17 Νοέμβρη του 1973. 

Βαλς με τον Μπασίρ




Αποφάσισα να δω μετά από πολλά χρόνια το αριστούργημα του Ari Folman, "Το βαλς με τον Μπασίρ". Δεν ήταν τυχαία η επιλογή αυτής της ταινίας καθώς ένας νέος κύκλος αίματος ξεκίνησε για μία ακόμη φορά σ' αυτήν την τόσο μικρή και παράλληλα τόσο πληγωμένη περιοχή της γης, ωθώντας με να ανατρέξω στον κινηματογράφο για να θυμηθώ το εμπόλεμο παρελθόν του Λιβάνου.
Το σπουδαίο αυτό αντιπολεμικό αριστούργημα το είχα δει πρώτη φορά στον κινηματογράφο Μικρόκοσμο. Σε μια ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα μέσα στην οποία συντονίστηκαν όλων μας οι βαριές ανάσες όσο προχωρούσε η ιστορία προς το απάνθρωπο μακελειό που πραγματοποιήθηκε στους καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα το 1982.
Το αντιπολεμικό αυτό animation που συνδυάζει τη δράση με το ντοκιμαντέρ είναι μία χειρουργική επέμβαση ανοιχτής καρδιάς χωρίς αναισθητικό καθώς μας παρουσιάζει με σκληρό κι άλλες φορές σουρεαλιστικό τρόπο, όλη την παράνοια του πολέμου. Μαζί με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας, γινόμαστε κι εμείς μάρτυρες μιας ανελέητης σφαγής κι αμέσως τα σωθικά μας γίνονται ένας σφιχτός κόμπος όταν βλέπουμε τους λόφους με τα πτώματα.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ari Folman, ο οποίος συμμετείχε στον πόλεμο του Λιβάνου, κατάφερε να δημιουργήσει ένα αρκετά γήινο animation που μοιάζει με μια βαθιά ψυχολογική ανάλυση καθώς συσχετίζει την δικιά του απώλεια μνήμης με τη λήθη της χώρας του απέναντι σε πρόσφατα εγκλήματα πολέμου. Το αντιπολεμικό του ντοκιμαντέρ στηρίζεται πάνω σε συνεντεύξεις, υπαρκτά πρόσωπα και αρχειακό υλικό, καθώς και στις προσωπικές εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη. Η επιλογή του να τα μετατρέψει όλα αυτά σε κινούμενο σχέδιο, είναι επιτυχής καθώς δίνεται μια άλλη έμφαση στο δράμα, στις εμπειρίες καθώς και στην παράνοια του πολέμου. Η κορύφωση όμως έρχεται στο συνταρακτικό φινάλε όπου το animation παραχωρεί τη θέση του στα πραγματικά συμβάντα. Εκεί είναι που κόβεται η ανάσα του κάθε θεατή.
Ένιωσα ενοχή σαν να ήμουν παρών σ' αυτήν την ανελέητη σφαγή των Παλαιστινίων. Αισθάνθηκα τη ντροπή και την ασφυξία του ήρωα στην τελευταία σκηνή καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τα πρόσωπα των γυναικών, των συζύγων, των μανάδων και των κορών που θρηνούν τους νεκρούς τους.
Κι όσο μακρινά μας φαίνονται όλα αυτά, τόσο πιο κοντινά είναι καθώς την ώρα που εγώ παρακολουθούσα για μια ακόμη φορά την ταινία με ασφάλεια στο σπίτι μου, στην περιοχή αυτή σφάζονται ξανά οι ίδιοι άνθρωποι.
Η ταινία αυτή ξεχωρίζει κι αξίζει να την βλέπουμε όποτε νιώθουμε πως η μνήμη μας ξεθωριάζει. Πέρα από την αντιπολεμική της χροιά, κουβαλά και μια έντονη πολιτική θέση που είναι κοινή σε κάθε χώρα καθώς δεν αναφέρεται μόνο στα εγκλήματα των Ισραηλινών. Κάτι ακόμα που ξεχωρίζει στη συγκεκριμένη ταινία είναι η μελαγχολική μουσική του Μαξ Ρίχτερ που δένει τέλεια με τα πλάνα του πολέμου.
Επιμένω πως η ταινία αυτή πρέπει να προβάλλεται τακτικά για θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, διότι η ιστορία κάνει συνέχεια κύκλους. Τα γεγονότα του Λιβάνου είναι ένα κομμάτι της ιστορίας που καλό θα είναι να έχουμε εις γνώσην μας.

Βαθμολογία: 9/10

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Η Γαλλία έτοιμη να εκραγεί;


Η σχέση του περιοδικού "The Economist" με την Γαλλία τείνει να μετατραπεί σε μία κλασική σχέση μίσους. Γνωστά είναι και τα προηγούμενα δύο ειρωνικά εξώφυλλα με θέμα τον Ολάντ. 
Αυτή τη φορά όμως το θέμα φαίνεται πιο σοβαρό. 
Σύμφωνα με το περιοδικό, ο Ολάντ δεν έχει δείξει το θάρρος που χρειάζεται να χει ένας ηγέτης για ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, ενώ η κυβέρνηση δεν είναι τόσο ρεαλίστρια για να δει το πρόβλημα. Ρωτώντας τον εκδότη του περιοδικού για τις απόψεις αυτές απάντησε πως δεν είναι κινδυνολόγοι. Η Γαλλία έχει πολλά οικονομικά προβλήματα και η γαλλική κυβέρνηση δείχνει να μην έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση. 
Παλιότερα το περιοδικό είχε χαρακτηρίσει τον Ολάντ επικίνδυνο, μία πιθανή εκλογή του θα ήταν κακό για την Γαλλία. 
Το θέμα είναι πως αυτό το πρωτοσέλιδο θα μας βάλει από αύριο σε νέους προβληματισμούς. Μήπως τελικά δεν έχουμε ανάγκη την βοήθεια απ' έξω; Εξάλλου σήμερα δε χρεοκοπήσαμε όπως είχε πει ο κύριος Στουρνάρας. 
Τόσο ανάγκη έχουμε τις δόσεις ή τελικά μας δουλεύουν τόσα χρόνια...

http://www.francetvinfo.fr/pour-the-economist-la-france-est-un-danger-pour-l-europe_170497.html

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

Το σκάνε οι υπάλληλοι της Βουλής...


Όχι όμως για τον λόγο που θα περίμενε κανείς.
Με τόσα που έχουν ακούσει (δικαίως) τις τελευταίες ημέρες το λιγότερο που θα έπρεπε να είχαν κάνει, τουλάχιστον οι περισσότεροι από τους υπαλλήλους της Βουλής, είναι να υποβάλουν την παραίτησή τους για λόγους ευθιξίας.
Όμως όχι, άλλες είναι οι αιτίες που αναγκάζουν πολλούς υπαλλήλους της Βουλής να καταθέτουν τις τελευταίες ημέρες «βροχηδόν», σύμφωνα με το axiaplus.gr,αιτήσεις συνταξιοδότησης: ο λόγος είναι ότι, μετά και τη δέσμευση Στουρνάρα ότι θα επαναφέρει την τροπολογία, οι υπάλληλοι
της Βουλής φοβούνται πως οι συντάξεις τους και τα εφάπαξ τους θα…πληγούν.Συγκεκριμένα, οι υπάλληλοι του Κοινοβουλίου επιχειρούν να προλάβουν την ξεκάθαρη βούληση της κυβέρνησης να τους κόψει το παχυλό δεύτερο εφάπαξ. Όπως άλλωστε είπε και ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς την Κυριακή το βράδυ στη Βουλή «δεν είναι δυνατόν οι υπάλληλοι της Βουλής να παίρνουν το οκταπλάσιο εφάπαξ σε σχέση με αυτό που παίρνουν οι υπόλοιποι υπάλληλοι».
Σημειώνεται πως το εφάπαξ για τους υπαλλήλους της Βουλής ξεπερνά τα 200.000 ευρώ, ενώ των δημοσίων υπαλλήλων φτάνει περίπου τα 35.000 ευρώ.
Θα πείτε, βέβαια, ποιος έχασε την ευθιξία του σε αυτήν εδώ τη χώρα για να τη βρουν οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι. Μέσα στους διαδρόμους της Βουλής, άλλωστε, δεν κυκλοφορεί και πολύ.


http://www.kamarinia.gr/article/item/178136-paraitoudai-o-enas-meta-ton-allon-oi-upalleloi-tes-voules


Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Γεννήθηκα μαζί με μία επανάσταση...


Η Φρίντα Κάλο μετέφερε την γέννησή της τρία χρόνια μετά για να την συνδυάσει με την μεξικανική επανάσταση. Γεμάτη περηφάνια έλεγε πως: "Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά, πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση, είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου. Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι".
Από το πρωί ξαπλωμένος στο κρεβάτι αναζητώ μία επανάσταση που συνέβη κοντά στην δικιά μου ημερομηνία γέννησης μήπως και δώσω ένα έναυσμα και σε μένα να ξεσηκωθώ. Μάταια. Ακόμα και η ιστορία μου ζητάει επιδεικτικά να κάτσω στα αυγά μου.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

H εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων




Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο Θολοποτάμι της Χίου το 1960. Μετά το θάνατο του αγροφύλακα του χωριού, το τοπικό συμβούλιο ζητά από τον αγρονόμο το διορισμό αντικαταστάτη. Κανείς αγροφύλακας, όμως, δε δέχεται τη θέση, λόγω της κακής φήμης του χωριού και του πρόσφατου θανάτου του προηγούμενου αγροφύλακα, ο οποίος συνέβη μάλιστα εν ώρα υπηρεσίας. Τελικά η κοινότητα επανέρχεται, προσφέροντας ένα πρόσθετο οικονομικό κίνητρο για τον αγροφύλακα που θα παρέβλεπε τα παραπάνω και θα δεχόταν τη θέση. Μετά την εξέλιξη αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των αγροφυλάκων και η θέση δεν αργεί να πληρωθεί. Γρήγορα όμως ο αγρονόμος θα αναγκαστεί να αποσύρει τον αγροφύλακα, αφού αδυνατεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του και το ίδιο θα συμβεί και για τους τρεις διαδόχους του. Καθένας από τους τέσσερις αγροφύλακες αντιστοιχεί σε μία εποχή του χρόνου, η οποία ταυτίζεται και με τη χρονική περίοδο την οποία υπηρετεί στο χωριό.
Η ταινία έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία ανάμεσά τους το ΓΔ κρατικό βραβείο ταινίας μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας, το βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και το βραβείο FIPRESCI. Έλαβε επίσης τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ συμμετείχε και σε πολλά ακόμη διεθνή Φεστιβάλ.

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Γράμμα προς τον κύριο Ανδρουλάκη


Αξιότιμε κύριε Μίμη Ανδρουλάκη, 

μέχρι σήμερα σας είχα σε μεγάλη εκτίμηση. Οι ομιλίες σας τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στις παρουσιάσεις βιβλίων, μου κέντριζαν την προσοχή και σας άκουγα με μεγάλο ενδιαφέρον. 
Αξιόλογες μου φαίνονταν και οι συζητήσεις που αναπτύσσατε τα τελευταία πρωινά στο Βήμα FM, μαζί με δύο δημοσιογράφους (τους οποίους θεωρώ μεγάλους γλύφτες και κακούς στο ρόλο τους) για τους οποίους δε θυμάμαι τα ονόματά τους. 
Όλα αυτά μέχρι σήμερα. 
Μία μέρα αφότου ψηφίσατε κι εσείς το τρίτο μνημόνιο, αποφασίζετε να ανεξαρτητοποιηθείτε από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πάντα σε κάθε ναυάγιο το σκάνε πρώτα τα ποντίκια και στη συνέχεια οι αρουραίοι για να ακολουθήσουν έπειτα οι ναυτικοί και στο τέλος ο καπετάνιος. Εσείς κύριε Ανδρουλάκη ανήκετε στους αρουραίους μιας και είχατε το θάρρος (ή το θράσος) να μείνετε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά την αποτυχία του, ζώντας την συντριβή του στις εκλογές του Μαΐου και Ιουνίου. Παρόλα αυτά εκλεχθήκατε βουλευτής μ' αυτό. Βλέποντας λοιπόν το τέλος του κόμματός σας αρχίσατε καιρό τώρα να διαλαλείτε την αριστερή σας φύση. Την ίδια αριστερή φύση που έχει ο Παπουτσής, ο Σκανδαλίδης και άλλες παλιοσειρές του κόμματος απ' το οποίο φύγατε. 
Κι αναρωτιέμαι. Με όλο μου το σεβασμό σας ρωτάω ωμά, "Πόσο μαλάκες μας θεωρείτε κύριε Ανδρουλάκη; Χθες ψηφίσατε υπέρ της ταφόπλακας της ελληνικής κοινωνίας και σήμερα αποφασίζετε να κάνετε αντιπολίτευση στα μέτρα αυτά; Είστε τραγικός." 
Όλη η καλή εικόνα που είχα σχηματίσει για σας, γκρεμίστηκε το πρωί κατά τις δέκα με έντεκα που σας άκουγα στο ραδιόφωνο. Κύριε Ανδρουλάκη πάρτε το χαμπάρι. Αριστερός ήσασταν κάποτε. Δε διαφωνώ. Όπως αριστερός ήταν και ο Πάγκαλος με τον οποίο δε μιλιέστε. Το σύστημα σας σάπισε. Τα όμορφα λόγια που λέγατε κάποτε για το συμφέρον των συμφοιτητών σας και μετέπειτα της ελληνικής κοινωνίας, έχουν στραφεί τώρα για το συμφέρον της τσέπης σας και της αλαζονείας σας. Το ότι φωνάζετε με πάθος πως είστε αριστερός, είναι σημάδι του κομπλεξισμού και της ανασφάλειας που νιώθετε διότι πολύ απλά δεν είστε πια αριστερός. Πάρτε το χαμπάρι. 
Όσο για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., θα είναι μεγάλο λάθος αν σας δεχτεί στους κόλπους του. Θα δώσει κάθε δικαίωμα σε κάθε αντίπαλο να το αποκαλεί ως το νέο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και θα χει δίκιο. 
Καλό θα ήταν να αποσυρθείτε μετά από αυτό το δούλεμα που μας ρίξατε. Ασχοληθείτε με την συγγραφή. Είστε πολύ καλός εκεί. Μην μπλεχτείτε ξανά στα κοινά. Είστε κι εσείς επικίνδυνος. Σας κατατάσσω με μεγάλη μου λύπη κι απογοήτευση στη κατηγορία του Νεοέλληνα. 
Κλείνοντας θα ήθελα να σας αφιερώσω κι εγώ ένα τραγούδι που άκουσα στην εκπομπή. Δώστε έμφαση στους στίχους. 

Καλή τύχη κύριε Ανδρουλάκη

Κάποτε υπήρχε μία χώρα...


... που πνίγηκε στα χημικά,
κάηκε από τις μολότοφ, 
και έλιωσε στη βροχή... 

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Στα όπλα!



Des armes, au secret des jours...
Έτσι ξεκινάει ένα από τα πιο επαναστατικά τραγούδια των Noir Desir. Δυστυχώς για τους Έλληνες, τα όπλα δεν είναι κάτι μυστικό. Είναι κάτι ξεχασμένο. Κι αυτό οφείλεται στην άγνοια και την αποχαύνωση που μας. Και όταν λέμε όπλα δεν εννοούμε απαραίτητα αυτά που χρησιμοποιούν οι ματατζήδες και τα όργανα καταστολής για να εκφοβίσουν ή να τραυματίσουν τον κόσμο που διεκδικεί τα δικαιώματά του.
Το όπλο είναι ο ίδιος ο κόσμος.
Εμείς οι κοιμισμένοι.
Εμείς οι φλώροι.
Εμείς που έχουμε ξεχάσει τι θα πει ξεσηκωμός, τι θα πει αντίδραση, τι θα πει επανάσταση.
Εμείς που έχουμε μάθει να διαβάζουμε αριστερή βιβλιογραφία και να φωνάζουμε στο δρόμο γιατί μας έχουν μάθει πως αυτό είναι επανάσταση. Επανάσταση του κώλου των συνδικαλιστών και των σάπιων αρρωστημένων παρατάξεων της νεοελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική αριστερά νοσεί από την συνθήκη της Βάρκιζας και κανένας μα κανένας όλες αυτές τις δεκαετίες δεν προσπάθησε να την συνεφέρει. Όλοι έχουμε ευθύνη σ' αυτό.
Όλοι εμείς που το παίζουμε ξερόλες αλλά κατά βάθος είμαστε κενοί, άπειροι και παντελώς άσχετοι σε πολλά θέματα.
Εμείς που έχουμε μεταφέρει το κιτς ακόμα και στις διαδηλώσεις.
Εμείς που θεωρούμε επανάσταση το να βρούμε ένα έξυπνο σλόγκαν ή μία πειραγμένη φωτογραφία που θα τα μοιραστούμε μεταξύ μας στα social media.
Εμείς που έχουμε γίνει το παράδειγμα προς αποφυγήν στους υπόλοιπους λαούς. "Μα καλά πως αντέχουν οι Έλληνες όλη αυτή τη κατάσταση και δεν αντιδρούν;".
Εμείς που πλέον γουστάρουμε να τον τρώμε και να μη μιλάμε.
Αν σήμερα περαστούν τα μέτρα θα αποδείξουμε, το πόσο φλώροι είμαστε τελικά. Και δυστυχώς αυτό θα γίνει. Δεν εναποθέτω τις ελπίδες μου πλέον στον αποβλακωμένο ελληνικό όχλο.
Όμως για μία ακόμη φορά θα κατέβω στο κέντρο διότι θέλω να πιστεύω πως κάτι μπορεί να αλλάξει παρόλο που η όλη πορεία μ' έχει απογοητεύσει πλήρως. Αυτή η πίστη με κρατάει ακόμα εδώ. Δε ξέρω όμως για πόσο διότι οι μέρες υπομονής έχουν αρχίσει να μετράνε αντίστροφα.
Μείνετε φλώροι λοιπόν στο δικό σας όπλο, το πληκτρολόγιο δηλαδή.
Ο λάκκος έχει ήδη σκαφτεί και δε θα το πάρει κανείς σας χαμπάρι ακόμα κι όταν θαφτείτε ζωντανοί.
Ελπίζω ως τότε να σας λησμονώ από μακριά και να μην είμαι μαζί με σας θαμμένος...

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

Του πήρε και το αμάξι...



Δεν ήμουν λάτρης του James Bond, μέχρι που είδα το Casino Royal. Οι λόγοι που με ώθησαν να το δω τότε, ήταν η επιλογή του πρωταγωνιστή. Αρκετοί κατέκριναν την απόφαση να πάρει τη θέση του Βρετανού πράκτορα ένας ξανθός γαλανομάτης και κάποιοι απ' αυτούς ζητούσαν από το κοινό να μποϊκοτάρει την ταινία στις αίθουσες (να υποθέσω πως αυτοί ήταν πιο τρελοί αλλά όχι το ίδιο επικίνδυνοι με τους δικούς μας παραθρησκευτικούς). Μετά την προβολή της άλλαξα στάση για την μακροβιότερη κινηματογραφική σειρά. Ήταν η καλύτερη ταινία απ΄ όσες έχουν βγει. Ακόμα κι από την τελευταία.
Μπορεί πολλοί να λένε πως το "Skyfall" είναι ότι καλύτερο έχει βγει μέχρι στιγμής, αλλά για μένα δε ξεπέρασε το "Casino Royal". Σίγουρα όμως είναι μία αξιόλογη συνέχεια στην νέα πνοή που 'χει δώσει ο Ντάνιελ Κρεγκ. Γι' αυτό τον λόγο επέλεξα και τον παραπάνω τίτλο της ανάρτησης. Πλέον ο νέος πρωταγωνιστής έχει κλέψει τις εντυπώσεις, κάνοντάς μας να ξεχάσουμε τους προκατόχους του ρόλου αυτού. Αυτή τη φορά όμως είχε και το θράσος να οδηγήσει το αμάξι του Σον Κόνερι, του πρώτου 007 (για μένα ο Σον Κόνερι και ο Ντάνιελ Κρεγκ είναι οι καλύτεροι).
Ο James Bond είναι γνωστός για τις γυναίκες που έχουν περάσει από το κρεβάτι του. Σ΄αυτήν την ταινία είναι σίγουρα λιγότερες τόσο σε αριθμό όσο και σε χρόνο. Η Ελληνίδα, με την οποία έγινε τόσος θόρυβος, εμφανίζεται για λίγα δευτερόλεπτα, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την προσπάθειά της. Αντιθέτως κράζω τα ελληνικά μέσα που πάντα φουσκώνουν το κάθε τι...
Επίσης για πρώτη φορά ο κακός της υπόθεσης, είναι συμπαθής. Έχει τους λόγους του που ζητάει εκδίκηση κι όχι επειδή είναι απλά παρανοϊκός ή από την φύση του κακός άνθρωπος. Οι ομοφυλοφιλικές του τάσεις δίνουν μία άλλη νότα στις συντηρητική εικόνα του μυστικού πράκτορα, ο οποίος προβληματίζει τους οπαδούς του με την απάντηση που δίνει στο πέσιμο του Χαβιέ Μπαρδέμ.
Από κει και πέρα, η ιστορία για τρίτη συνεχόμενη φορά, είναι ενδιαφέρουσα και σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι το συγκινητικό τέλος.
Εκτός από την εγγύηση ποιότητας ερμηνείας του Ντάνιελ Κρέγκ και του Χαβιέ Μπαρδέμ, έρχεται και η παρουσία του Ρέι Φάινς καθώς και η σκηνοθετική εμπειρία του Σαμ Μέντες.
Και η ιστορία συνεχίζεται...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

... Και μετά ήρθε ο θάνατος!



Ο Αντώνης Σαμαράς σε μία «δραματική ομιλία» προς τους βουλευτές της Ν.Δ., αλλά ουσιαστικά απευθυνόμενος στους βουλευτές των δύο άλλων κομμάτων που συγκυβερνούν έριξε τη χαριστική βολή σε αυτή τη χώρα που εκτελέστηκε από τους προκατόχους του, αλλά δεν έλεγε να πεθάνει.
Είπε πολλά «δραματικά» ο κ. Σαμαράς. Υποσχέθηκε πως μετά το ξεκλήρισμα που θα φέρουν τα μέτρα, θα έρθει η ανάπτυξη, η δικαιοσύνη, ο παράδεισος. Εκεί, ως γνωστόν, θα έχουμε ποτάμια από μέλι, βουνά από πιλάφι και παρθένες από μόσχο, καμφορά, ήλεκτρο και ζαφορά, τα γνωστά ουρί του παραδείσου. Κι έτσι, πείστηκαν οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗ.ΜΑΡ. να ψηφίσουν τα μέτρα για το καλό μας. Διότι τί καλύτερο από το να πεθάνουμε εξαθλιωμένοι και βασανιστικά αργά για το καλό των τραπεζιτών και των τοκογλύφων; Είναι ωραίος ο παράδεισος στον οποίο μας στέλνουν οι βουλευτές.
Οι βουλευτές χειροκρότησαν την αισιοδοξία του κ. Σαμαρά. Ούτε ένας όμως δεν έθεσε το ζήτημα ότι τα μέτρα αυτά λαμβάνονται για να καλύψουν την έκτη (!!!) αναθεώρηση στόχου του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος το 2013. Ούτε ένας δεν τον ρώτησε «πώς γίνεται μέσα σ’ ένα τόσο υφεσιακό περιβάλλον να υπόσχεσαι ανάπτυξη και “τελευταία μέτρα” από τη στιγμή που παίρνεις υφεσιακά μέτρα»; Πώς γίνεται δηλαδή το «ύφεση + ύφεση= ανάπτυξη»; Ποιο Χάρβαρντ το λέει αυτό;
Ούτε ένας βουλευτής δεν τον ρώτησε «πώς γίνεται να “πουλάμε” φύκια για μεταξωτή ανάπτυξη όταν οι αποκρατικοποιήσεις που υποτίθεται ότι θα έφερναν στο Ταμείο 50 δισ. ευρώ, υπολογίζεται τώρα ότι θα φέρουν μόνο 10 δισ.; Και μάλιστα πουλώντας περισσότερα, άρα ουσιαστικά ξεπουλώντας;». Κανείς δεν ρώτησε τον Σαμαρά, «πώς γίνεται να μιλάς για έξοδο από την κρίση το 2013, τη χρονιά δηλαδή που το χρέος της χώρας θα έχει φτάσει ή και ξεπεράσει το 190% του ΑΕΠ, κάνοντας την Ανάσταση του Λαζάρου να φαίνεται συνηθισμένη καθημερινότητα σε σχέση με την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας;»
Ούτε ένας βουλευτής δεν τόλμησε να ρωτήσει τον Σαμαρά πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των 50 δισ. απλήρωτων οφειλών από νοικοκυριά και επιχειρήσεις προς τις τράπεζες; Με ποιο τρόπο θα απαντήσει στο αδιέξοδο των τραπεζών οι οποίες λένε ότι αν μειώσουν τις δόσεις της αποπληρωμής δανείων θα δημιουργηθούν άμεσα υψηλές κεφαλαιακές απαιτήσεις και οι τράπεζες θα χρειαστούν πρόσθετα κεφάλαια; Μήπως θα πάρει κι άλλο δάνειο η χώρα για να τις στηρίξει; Μήπως ένα τέταρτο, πέμπτο ή έκτο Μνημόνιο θα αποτελέσει τη λύση, τώρα που τη συνηθίσαμε;
Ούτε ένας βουλευτής δε ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά, πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει την πρόβλεψη ότι το 2013 η ανεργία θα φτάσει στο 29%, ενώ σε πραγματικούς αριθμούς θα διαμορφωθεί στο 34% με 35%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 1,75 εκατομμύρια ανέργους; Αυτοί οι άνεργοι είναι που θα πληρώσουν τις «μειωμένες» δόσεις στις τράπεζες; Είναι αυτοί που θα στηρίξουν την «επανεκκίνηση της οικονομίας»; Είναι αυτοί που θα γεμίσουν με ρευστό την αγορά; Είναι αυτοί που θα κινήσουν την οικοδομική δραστηριότητα; Αυτοί που θα ενισχύσουν τον εσωτερικό τουρισμό; Αυτοί που θα πληρώσουν φόρους και χαράτσια;
Ούτε ένας βουλευτής δε ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά «πόσοι νεκροί υπολογίζονται το 2013 ως αποτέλεσμα των μέτρων»; Ούτε ένας δε ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά, πώς γίνεται να απειλεί τους Έλληνες ότι αν βγούμε από το ευρώ δε θα έχουμε φάρμακα, την ώρα που αν και είμαστε στο ευρώ η εταιρεία Merck ανακοίνωσε ότι δεν θα προμηθεύει πλέον τα ελληνικά νοσοκομεία με το αντικαρκινικό σκεύασμα Erbitux αλλά ότι το σκεύασμα θα εξακολουθήσει να διατίθεται στην Ελλάδα, μέσω ιδιωτικών φαρμακείων;
Τίποτα! Καμία ανησυχία! Οι βουλευτές της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗ.ΜΑΡ., θα ψηφίσουν τα μέτρα και τον προϋπολογισμό του επιθανάτιου ρόγχου της χώρας, των ανθρώπων, της οικονομίας. Δεν είχαν την ευαισθησία να κάνουν έστω μία ερώτηση. Έτσι, για την τιμή των μελλοθάνατων που θα σκοτώσουν οι ίδιοι με την ψήφο τους.
Όλα αυτά, για έναν άλλο λαό, μιας άλλης χώρας, θα στήριζαν το «ευρισκόμενοι εν αμύνη». Εδώ όμως, κυριάρχησε το «εν υπνώσει». Άξιοι…

http://ostria-gr.blogspot.gr/2012/11/blog-post_5.html

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Τι θα έκανα αν ήμουν 25 χρονών Έλληνας...


Ο Μάικλ Ιγκνάτιεφ, Καναδός συγγραφέας, ιστορικός, ακαδημαϊκός και πολιτικός, μιλώντας πρόσφατα στο TEDx της Αθήνας, προσπάθησε να εξηγήσει τι θα έκανε αν ήταν "25 χρονών και Έλληνας".
Αφού μίλησε για την αναπόφευκτη μελαγχολία του να είσαι Έλληνας, κατέληξε στους λόγους για τους οποίους ένας 25χρονος πρέπει να πιστέψει και να μείνει στην Ελλάδα:
"Να είστε πρώτα Έλληνες, μετά Ευρωπαίοι. Να πάρετε το μέλλον στα χέρια σας. Να σταματήσετε να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον. Να εκμεταλλευτείτε την κρίση, να πουλήσετε το brand της αρχαίας Ελλάδας και του τουρισμού (όχι με αγαλματάκια αλλά με πραγματική δουλειά). Να το κάνετε όλοι μαζί. Να λέτε "εμείς", όχι "εγώ". ".
Ακούγεται ωραία, διαβάζεται ωραία, όταν όμως σκέφτεσαι πρακτικά, τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, το διαλυμένο κράτος, τις μαφιόζικες αντιδράσεις, την έλλειψη λογικής, απογοητεύεσαι.
Κι εκεί αναρωτιέμαι εγώ. Ποιος έχει την όρεξη να τα κάνει όλα αυτά;
Αντιθέτως πιστεύω πως όσοι ακόμα ονειρεύονται, συνήθως λένε το εξής: "δεν πάει άλλο, θα φύγω από τη χώρα". Φυσικά δε μπορούν να το κάνουν όλοι. Δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουν καλύτερα μακριά από εδώ, κι αυτό δυστυχώς μας κρατάει αιχμάλωτους στην ίδια μας την χώρα.
Η μετανάστευση είναι μία λύση αρκετά σκληρή και θαρραλέα. Αλλά γιατί να μην επιχειρηθεί από κάποιον που βρίσκεται σε παραγωγική ηλικία, με ορθολογική σκέψη;
Γιατί εμείς οι νέοι να θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα που έχει 25% ανεργία και με ηλίθιους πολιτικούς που μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα καθώς ο ρατσισμός πλανιέται στον αέρα πιο έντονα από ποτέ; Για ποιο λόγο να συνεχίσουμε να πληρώνουμε φόρους που καταλήγουν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο;
Γιατί μένουμε όμως ακόμα στην Ελλάδα;
Δυστυχώς μένουμε Ελλάδα όσοι έχουμε μία δουλειά ακόμα ή επειδή μπορεί ακόμα να μας συντηρήσει το σπίτι μας. Επιλογή τραγική διότι ούτε καλούς μισθούς έχουμε, ούτε παραγωγή βλέπουμε, ενώ η επιμονή αρκετών να μένουν με τους γονείς τους μέχρι τα σαράντα, μόνο κακό τους κάνει και δυστυχώς θα το διαπιστώσουν σε μία ηλικία που θα είναι πλέον αργά να αλλάξουν την κατάσταση.
Δυστυχώς αρκετοί μένουν στην Ελλάδα επειδή δε μπορούν να φύγουν για οικονομικούς λόγους ή άλλους που τους εγκλωβίζουν εδώ. Αυτή η μεγάλη μερίδα των Ελλήνων πέφτει στην κατάθλιψη.
Κάποιοι δε τολμάνε να φύγουν. Δυστυχώς εδώ φταίει ο τρόπος που έχουμε μάθει ως Έλληνες. Τιμάμε και σεβόμαστε την οικογενειακή θαλπωρή πιο πολύ επειδή νιώθουμε αδύναμοι να σταθούμε στα πόδια μας. Αυτό το τμήμα του ελληνικού λαού, δε το λυπάμαι. Ευθύνεται το ίδιο για την κατάντια του.
Τέλος είναι κι αυτοί που απολαμβάνουν την κατάσταση της χώρας μας. Αναφέρομαι στα δύο άκρα. Μ' αυτούς δεν ασχολούμαι καν. Αυτοί οι τρελοί θα φέρουν το επερχόμενο χάος στη χώρα.
Αφήνω την ανάρτηση ανοιχτή διότι πολύ απλά είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που νιώθουν εγκλωβισμένοι στην χαβούζα των Βαλκανίων. 

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Το ξέσπασμα του Χαβιέ Μπαρδέμ




Ένα σφοδρό και λαμπερό πολέμιο βλέπει στο πρόσωπο του βραβευμένου με όσκαρ, Χαβιέ Μπαρδέμ, η ισπανική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, με τη μεταξύ τους κόντρα να «φουντώνει», όσο η χώρα της Ιβηρικής βυθίζεται στο βάλτο της ύφεσης και της ανεργίας. Κατεβαίνει στους δρόμους για να διαδηλώσει κατά της πολιτικής λιτότητας του Λαϊκού Κόμματος, χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιήσει σκληρές εκφράσεις.
Σε συνέντευξή του στην ισπανική εφημερίδα El Pais, ο διάσημος ηθοποιός εκτόξευσε φαρμακερά βέλη κατά της ισπανικής κυβέρνησης, κάνοντας λόγο για «ανθρωπιστικό δράμα» στην Ισπανία με την ανεργία να χει φτάσει στο 25%.
Σχολιάζοντας τον ρόλο του κακού που υποδύεται στη νέα ταινία του James Bond, ο Μπαρδέμ είπε ότι «αυτό είναι επιστημονική φαντασία, υπάρχουν άλλοι κακοί στις μέρες μας. Εντός χώρας (σ.σ. Ισπανία) κι εκτός».
Παράλληλα πρόσθεσε ότι «αυτή η κυβέρνηση εμφανίζεται τελείως ασυνεπής προς το δημόσιο και το κοινωνικό σύστημα» συμπληρώνοντας ότι «δεν ενδιαφέρεται για τις διαμαρτυρίες των πολιτών».
«Η κυβέρνηση εξυπηρετείται από τον υψηλό δείκτη ανεργίας, έτσι ώστε να κάνει χειρότερες τις εργασιακές συνθήκες (…). Οι άνθρωποι που λαμβάνουν τις αποφάσεις είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας».
Τα λόγια του διάσημου ηθοποιού προκάλεσαν την αντίδραση της κεντροδεξιάς κυβέρνησης και συγκεκριμένα του εκπροσώπου του κυβερνώντος Λαϊκού κόμματος (PP), ο οποίος, με σχόλιό του στο twitter είπε ότι «πρέπει να είσαι πραγματικά κακός για να πεις  κάτι τέτοιο», σε έναν άμεσο παραλληλισμό του Μπαρδέμ με τον τελευταίο του ρόλο.
«Πρόκειται  για επιπολαιότητες ενός εκατομμυριούχου που ζει στο Μαϊάμι» είπε ακόμα, για να λάβει άμεση απάντηση από τον ηθοποιό: «Το τελευταίο διάστημα έχω βρεθεί εκτός Ισπανίας μόλις δύο φορές κι αυτές για το γύρισμα ταινίας».
Ο Χαβιέ Μπαρδέμ ήταν μάλιστα και στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων του περασμένου Ιουλίου, μαζί και με άλλους Ισπανούς καλλιτέχνες, οι οποίοι κρατουσαν πλακάτ που έγραφαν «Δεν θα υπάρξει ειρήνη», «ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια» και  «η δική μας περικοπή θα γίνει με γκιλοτίνα!».
Ο ηθοποιός είχε προχωρήσει σε σκληρές δηλώσεις κατά της κυβέρνησης λέγοντας ότι «είναι άδικο γιατί η κυβέρνηση, αντί να υποχρεώσει τον χρηματοοικονομικό τομέα να πληρώσει για ότι έκανε, ρίχνει όλο το βάρος στους άνεργους, τους ασθενείς, τους συνταξιούχους. Σκοτώνουν το μέλλον μιας γενιάς. Να πάνε να γαμηθούν.».
Ο συντηρητικός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι μόνο με καλό μάτι δεν βλέπει τη σκληρή κριτική του Μπαρδέμ, αφού μιλάμε για έναν από τους πλέον αναγνωρισμένους ηθοποιούς στον κόσμο, ο οποίος έχει πρωταγωνιστήσει σε πολυβραβευμένες ταινίες.
Ένας κινηματογραφικός αστέρας τέτοιου διαμετρήματος ακούγεται σε όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και οι δηλώσεις και οι αιχμές του κατά της ισπανικής κυβέρνησης ισοδυναμούν με… σφυροκόπημα προς το Λαϊκό Κόμμα.
Η στάση του Μπαρδέμ προς τα πολιτικά δρώμενα δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από μία αριστερή οικογένεια, με την οποία έχει εμφανιστεί ουκ ολίγες φορές σε διαδηλώσεις.
Ο θείος του, Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ, φυλακίστηκε από τον δικτάτορα Φράνκο για τις αντιφασιστικές του ταινίες κατά την διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου.
Ο ίδιος μάλιστα, μαζί με τον επίσης διεθνώς γνωστό σκηνοθέτη Πέδρο Αλμοδοβάρ, πήραν μέρος το 2010 σε ένα δεκάλεπτο ντοκιμαντέρ που είχε ως στόχο να ωθήσει τα δικαστήρια να συνεχίσουν τις έρευνες για τα θύματα της φρανκικής περιόδου και να διαμαρτυρηθεί κατά του «μπλόκου» του δικαστή Μπαλτάζαρ Γκαρθόν.
Ο ίδιος αυτοαποκαλείται «εργαζόμενος» κι όχι ηθοποιός, παραμένοντας πάντα απλός. Πολλοί μπορεί να τον κατηγορήσουν ότι δρα εκ του ασφαλούς.
Το σίγουρο είναι ότι τη στάση ανυπακοής και καταγγελίας του συστήματος δεν θα την υιοθετούσαν πολλοί στη θέση του.

Όμορφη μέρα για βόλτες...


Τρελοί υπάρχουν πολλοί και παντού. 
Δεν είναι μόνο ο Τζόκοβιτς... 
Κι όσο οι ζεστές μέρες δε λένε να φύγουν και τα νεύρα εξακολουθούν να είναι πάνω από το κεφάλι μας, τόσο περισσότερη τρέλα θα πουλάμε.
Ο καλύτερος τρόπος για εκτόνωση.  


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Η ζωή μας χωρίς τα Μ.Μ.Μ.


Έχω εκφράσει πολλές φορές την αντίθεσή μου στην στάση των υπαλλήλων των μέσω μαζικής μεταφοράς. Δε καταφέρνουν να προστατεύσουν κανένα δικαίωμά που κατέχουν κι απειλείται με το να εναντιώνονται στον λαό. Οι 24ωρες απεργίες τους μόνο στο επιβατικό κοινό κάνει κακό. Αντιθέτως στα κεφάλια προσφέρει ένα εσωτερικό δάνειο, μιας κι αρκετοί (σχεδόν όλοι) χάνουν ένα μεροκάματο από τον μισθό τους. 
Το ίδιο ισχύει για όλους μας όταν σαν πρόβατα ακολουθούμε τις εντολές των εργατοπατέρων μας για απεργίες ημερήσιες. Μόνο με απεργία διαρκείας μπορείς να πολεμήσεις για κάτι. Αλλά ποιος θέλει να ρισκάρει στις μέρες μας;...
Αλλά όπως ανέφερα κι εχθές, τέρμα η κλάψα. Ήρθε ο καιρός μέσα από αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα (ως κράτος κι όχι ως ιδέα, για να μη θιχτούν μερικοί), να δούμε την θετική πλευρά της καθημερινότητας και των εμποδίων της μπας και καταπολεμήσουμε την κατάθλιψη που καιρό τώρα μας έχει περικυκλώσει επικίνδυνα. 
Ίσως αυτή η ανάρτηση να μην αφορά όλους. Θέλω να απευθυνθώ σε όσους η δουλειά τους είναι κοντά στο σπίτι τους ή τους αρέσει το περπάτημα. 
Τι πιο όμορφο να ξυπνάς και να πηγαίνεις μετά μουσικής στη δουλειά. Αυτό φυσικά το κάνω τον τελευταίο χρόνο μιας και η οικονομική μου κατάσταση δε με βοηθάει να συνεχίσω να βγάζω την μηνιαία κάρτα των μέσων. Έχω βρει όμως την υγεία μου. Έχω οργώσει σχεδόν όλο το κέντρο της Αθήνας με τα πόδια. Η πιο μακρινή περιοχή που διανύω με μεγάλη ευχαρίστηση κι ευκολία είναι Νέος Κόσμος - Εξάρχεια. 
Σε όλους αυτούς τους περιπάτους έχω δει πολλά σκηνικά μπροστά μου, έχουν περάσει από το μυαλό μου άπειρες σκέψεις, έχω συναναστραφεί με αρκετό κόσμο.
Έχω γνωρίσει την Αθήνα από την καλή της κι από την ανάποδη. Εικόνες που σίγουρα χάνεις στα υπόγεια τούνελ του μετρό. Φυσικά φεύγω αρκετή ώρα πριν από το σπίτι και ποτέ μα ποτέ δεν είμαι στην ώρα μου κάπου. Σίγουρα όμως έχω καλύτερη διάθεση κι απολαμβάνω καλύτερα την χαλάρωση σε έναν καναπέ μετά από περπάτημα. 
Ας σκεφτούμε λοιπόν την ζωή μας κάπως εναλλακτικά. 
Ας μην βασιζόμαστε στα μέσα συγκοινωνίας αν μπορούμε να καλύψουμε τις αποστάσεις μόνοι μας...
Καιρός να στηριχθούμε στα πόδια μας.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Καλό μήνα.


Τον τελευταίο καιρό αρχίζω αυτές τις αναρτήσεις με παράπονα και γρίνια. Και με πολλούς προβληματισμούς κι ερωτήματα.
Πόσο καλός μπορεί να είναι ένας μήνας στις μέρες μας... Που βαδίζουμε... Κι άλλα πολλά.
Και κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να κλαίγεται, προσπαθώ να του δώσω ένα χαστούκι και να του πω "σύνελθε και πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά". Κι όλο το μήνα αυτό προσπαθώ, περιμένοντας να ρθει η τελευταία μέρα για να κάνω τον απολογισμό. 
Χθες όμως τα γεγονότα δε με άφησαν να αναλογιστώ την πορεία που χάραξα τις τελευταίες μέρες. 
Όλα τρέχουν πολύ γρήγορα πια... Δε προλαβαίνεις να βγάλεις ένα συμπέρασμα κι αμέσως όλα αλλάζουν και δέχεσαι νέα δεδομένα. 
Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. 
Πολιτικά; 
Μέρες τώρα περιμένουμε την Δημοκρατική Αριστερά να την κοπανήσει από την εξουσία, διότι κατάλαβαν πως ούτε εκείνοι ήταν προετοιμασμένοι να διοικήσουν. Έλα όμως που η διάσπαση έρχεται από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μία διάλυση που θα είναι εκκωφαντική διότι μαζί θα παρασύρει και την κυβέρνηση και στη συνέχεια όλη τη χώρα. Κι αυτό διότι οι επόμενες εκλογές θα σημάνουν και την χρεοκοπία της χώρας και την επιστροφή μας στη δραχμή. Οπότε ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. στην εξουσία θα είναι πράγματι η κυβέρνηση της δραχμής. 
Όσοι προλαβαίνετε ετοιμάστε βαλίτσες σιγά-σιγά. 
Κοινωνικά;
Το Λεκανοπέδιο έχει μετατραπεί πλέον σε ένα καζάνι που όχι μόνο κοχλάζει αλλά έχει αρχίσει να χύνεται το νερό στο μάτι του φούρνου. Είναι θέμα χρόνου να ρθει η ηλεκτροπληξία. Κι όταν πάει να ηρεμήσει η κατάσταση, έρχεται ένα νέο φονικό (στον Άγιο Παντελεήμονα) για να ταράξει πάλι τα νερά. 
Εδώ είναι η στιγμή που πρέπει να δώσω ένα χαστούκι στον εαυτό μου. Να συνέλθω και να δω πως μπορώ να βελτιώσω την καθημερινότητά μου και να πάρω κάποιες σημαντικές αποφάσεις που θα μου φτιάξουν τόσο την διάθεση, όσο και το μέλλον μου...
Επίσης σήμερα ξεκινάει να προβάλλεται και ο νέος Τζέιμς Μπόντ. 
Ας προσπαθήσουμε να μην τα βλέπουμε όλα τόσο μαύρα... 
Και η πιο μικρή χαραμάδα μπορεί να νικήσει το απόλυτο σκοτάδι (αυτό το 'κλεψα από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών).
Καλό μήνα λοιπόν...