Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Όταν η ελευθερία χάνεται, έρχεται ο φόβος...


Αυτές τις μέρες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας έχουν βομβαρδίσει με το θέμα των μεταναστών ή για να το θέσω καλύτερα των λαθρομεταναστών. Πριν από μήνες έχοντας την συζήτηση αυτή με δικούς μου ανθρώπους ενοχλήθηκα στην ιδέα πως ήταν θετικοί σε μία πρόταση σαν αυτή που πλέον πραγματοποιείται. Με ενοχλούσε περισσότερο που άκουγα ανθρώπους με αριστερή ιδεολογία να το θεωρούν ως μόνη λύση την δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Μετά από καιρό διαπίστωσα και μόνος μου πως ήταν η μόνη λύση στην κατάσταση που φτάσαμε. Όμως είναι μία απάνθρωπη λύση.
Πριν από 70 χρόνια καταδικάζαμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Κι εδώ το ίδιο θα συμβεί. Φυσικά δε θα υπάρχουν τα καταναγκαστικά έργα, ούτε οι εκτελέσεις αλλά και μόνο που κλείνεις ανθρώπους σαν τα ποντίκια σε έναν χώρο, το βρίσκω τραγικό. Αλλά δυστυχώς είναι και η μόνη λύση πλέον αν θέλουμε να λύσουμε αυτό το κοινωνικό πρόβλημα που μπορεί να μας πετάξει έξω και από τη συνθήκη Σένγκεν.
Είκοσι χρόνια είχε παραδοθεί το κέντρο στο χάος. Οι περιοχές υποβαθμίστηκαν, οι τιμές ακινήτων έπεσαν. Όσοι πρόλαβαν να αγοράσουν, αγόρασαν. Πλέον το κέντρο θα αλλάξει μορφή. Θα γίνει ένας μεγάλος πεζόδρομος. Οι ναρκομανείς και το παραεμπόριο βοήθησαν όσο μπόρεσαν στο να πλουτίσουν κάποιοι και τώρα πρέπει να διωχθούν για να "καθαρίσει" ο τόπος.
Πως μπορεί να πετύχει αυτό;
Με τον φόβο...
Η αλήθεια για μας είναι πως καταβάθως θέλουμε να φύγουν οι λαθρομετανάστες αλλά δε το δείχνουμε, κυρίως όσοι έχουμε  μία αξιοπρέπεια. Δε φταίνε εξάλλου μόνο εκείνοι για την παρακμή του κέντρου. Είκοσι χρόνια οι αρχές το 'χουν αφήσει στην τύχη του. Όμως θέλουμε κι εμείς να ανασάνουμε. Να απολαμβάνουμε ξανά τη νυχτερινή μας βόλτα στο κέντρο της πόλης. Διεκδικώντας κάποια αυτονόητα πράγματα καταντάμε να ακουγόμαστε σαν ρατσιστές. Ντρέπομαι όταν λέω πως ίσως έτσι λυθεί το πρόβλημα αυτό.
Όμως χθες ένιωσα τον φόβο των ανθρώπων αυτών και πραγματικά στεναχωρήθηκα. Πηγαίνοντας προς το σπίτι από την δουλειά κόβω δρόμο από ένα στενό που ενώνει την Καλλιρρόης με την Φραντζή. Εκεί βρίσκεται μία μονοκατοικία που κατοικείται από πολλούς μετανάστες. Τους έβλεπα χρόνια τώρα που μπαινόβγαιναν από κει με τα μικροπράγματα που πουλάνε στο Θησείο και στο Μοναστηράκι. Τους παρατηρούσα που χαλάρωναν στο μπαλκόνι. Τα ρούχα τους απλωμένα στέγνωναν κάτω από τον Αθηναϊκό ήλιο.
Και τώρα; Τελευταία φορά που πέρασα το σπίτι ήταν ερμητικά κλειστό. Τα παντζούρια κατεβασμένα. Καμία κίνηση ούτε στην πόρτα, ούτε στο μπαλκόνι. Όταν έφτασα όμως κοντά άκουσα το κλάμα ενός μωρού μέσα από κει.
Η καρδιά μου σφίχτηκε...
Χαμήλωσα το βλέμμα και συνέχισα το δρόμο μου προς το σπίτι.

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Οι πληροφορίες επαληθεύονται…



Χθες, Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2012, τα τουρκικά ΜΜΕ πρόβαλαν μια είδηση, που προβλημάτισε τόσο την τουρκική κοινή γνώμη όσο και την γραφειοκρατία του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών.
Πρόκειται για την άρθρο που δημοσίευσε πρώτο το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy με τίτλο «Ο πόλεμος με το Ιράν θα αρχίσει από τον Καύκασο;», όπου αναφέρεται ότι υψηλόβαθμος αμερικανός διπλωμάτης, μιλώντας στον Mark Perry είπε ότι ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν παρεχώρησε προς χρήση στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ μια αεροπορική βάση που βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Μάλιστα, στην εν λόγω βάση δόθηκε η ονομασία «Αζερμπαϊτζάν».
Ο αμερικανός αξιωματούχος εξέφρασε τους φόβους του ότι η αποκάλυψη ύπαρξης της εν λόγω συμφωνίας είναι δυνατόν να αυξήσει ακόμα περισσότερο την ένταση μεταξύ Τεχεράνης και Τελ Αβίβ, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς παρατηρητές, είναι πλέον προφανές ότι σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ο πόλεμος εκτός από τη Μέση Ανατολή θα επεκταθεί και στον Καύκασο.
Επίσης, Τούρκοι παρατηρητές αναφέρουν ότι η εξέλιξη αυτή θα προκαλέσει σοβαρή κρίση και στις σχέσης Άγκυρας-Αζερμπαϊτζάν, οι οποίες είχαν ήδη διαταραχτεί λόγω της σύσφιξης των σχέσεων Ισραήλ-Αζερμπαϊτζάν τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα, τη στιγμή που η Άγκυρα τέντωνε το σχοινί των δικών της σχέσεων με το Τελ Αβίβ τόσο, που αν δεν έσπασε, κινδύνεψε να σπάσει.
Όσον αφορά τις αζερο-ισραηλινές σχέσεις, αυτές έχουν φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που εξόργισαν τον ίδιο τον Ερντογάν, όταν έμαθε πριν από ένα μήνα περίπου ότι το Αζερμπαϊτζάν παρήγγειλε από το Ισραήλ οπλικά συστήματα 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η οργή του Τούρκου πρωθυπουργού μάλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, όταν αντιληφθεί ότι τα οπλικά συστήματα που θα πληρώσει το Αζερμπαϊτζάν, θα εξυπηρετούν επιχειρησιακές ανάγκες του Ισραήλ, αφού η παραγγελία αφορά μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου HERON, που θα συλλέγουν πληροφορίες από το ΒΔ Ιράν επ' ωφελεία του Ισραήλ, και εξελιγμένα αντιαεροπορικά συστήματα, που θα προστατεύουν το Αζερμπαϊτζάν από ενδεχόμενη πυραυλική ή αεροπορική επίθεση, αλλά θα προστατεύουν κυρίως την αεροπορική βάση που παραχώρησε το Αζερμπαϊτζάν στο Ισραήλ.
Επίσης, ένα στοιχείο που εξοργίζει την Άγκυρα, που έχει επενδύσει πολλά στον λεγόμενο τουρκικό κόσμο, είναι η δήλωση του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ, ο οποίος, αναφερόμενος στις σχέσεις της χώρας του με το Ισραήλ είπε: «Οι σχέσεις μας με το Ισραήλ μοιάζουν με παγόβουνο. Αυτές που φαίνονται είναι μόνο το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% είναι υπόγειες και δεν φαίνονται».
Την ίδια στιγμή που διακινείται η πληροφορία αυτή σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, ένα άλλο δημοσίευμα έρχεται να ταράξει τα ήδη ταραγμένα νερά στην Τουρκία.
Η εφημερίδα Ζαμάν δημοσίευσε δηλώσεις του εξόριστου πολιτικού εκ των Κούρδων της Συρίας, Σαλάχ Μπεντρεντίν, σύμφωνα με τον οποίον το καθεστώς Άσαντ, με τη μεσολάβηση του προέδρου του Ιράκ, του γηραιού Κούρδου πολιτικού, Τζελάλ Ταλαμπανί, εξομάλυνε τις σχέσεις του με το ΡΚΚ, το οποίο πλέον δραστηριοποιείται χωρίς κανένα εμπόδιο στο συριακό έδαφος, συνεργαζόμενο στενά με την Ελ Μουχαμπεράτ και τις άλλες υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών του συριακού κράτους. Μάλιστα, ο Σαλάχ Μπεντρεντίν, που αντιπολιτεύεται το ΡΚΚ, είπε ότι τη στιγμή αυτή υπάρχουν δυο χιλιάδες αντάρτες του ΡΚΚ στα βουνά Κιουρμέν, που βρίσκονται στην περιοχή Αρφίν, κοντά στα σύνορα με το Βόρειο (τουρκικό) Κουρδιστάν. Είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η πληροφορία αυτή είναι σωστή, το ΡΚΚ, που προετοιμάζει την εαρινή του επίθεση, με την κίνησή του αυτή δημιουργεί ένα επί πλέον πρόβλημα στο τουρκικό στρατό και τις άλλες δυνάμεις ασφαλείας, που προετοιμάζονται αναλόγως για την αντιμετώπιση της εαρινής επίθεσης.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο για την Τουρκία, αν σκεφθεί κανείς ότι οι εκπρόσωποι των Κούρδων της Συρίας αποχώρησαν από τις συνομιλίες που γίνονται στην Κωνσταντινούπολη, εν όψει της συνόδου των «Φίλων της Συρίας» το προσεχές Σαββατοκύριακο, δηλώνοντας ότι δεν εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των συμπατριωτών τους. Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με ανεξάρτητους παρατηρητές, το 75% των δυο εκατομμυρίων Κούρδων της Συρίας πρόσκειται στο κόμμα PYD (Partiya Yekikiya Demokratik, PYD), που αποτελεί την πολιτική πτέρυγα του ΡΚΚ στη Συρία, ενώ το υπόλοιπο 25% είναι μοιρασμένο σε 15 κόμματα και οργανώσεις!
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με δικές μας κουρδικές πηγές, οι Κούρδοι της Συρίας ήδη έχουν δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν τα εδάφη της Συρίας που κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από Κούρδους και ότι τηρούν αποστάσεις τόσο από το καθεστώς Άσαντ όσο και από την αντιπολίτευση, επιλέγοντας να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, με βάση πάντα τον μακρόπνοο σχεδιασμό για την ενότητα όλων των Κούρδων. Για όσους αναρωτιούνται τί σημαίνει αυτό για την Τουρκία και όχι μόνο, να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ιδρυθεί το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, τότε οι Κούρδοι φθάνουν πολύ κοντά στο μεγάλο τους όνειρο, που είναι η απόκτηση εξόδου στη θάλασσα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του Μεγάλου Κουρδιστάν.
Τέλος, το σκηνικό τρόμου για την Άγκυρα κλείνει με την προοπτική παράτασης της αβεβαιότητας και της αστάθειας στη Συρία για τα επόμενα δυο χρόνια, μετά την υπαναχώρηση της Ουάσιγκτον από το ενδεχόμενο ένοπλης επέμβασης, πιθανόν μετά από συμφωνία με τη Ρωσία (ποιος ξέρει με τί αντάλλαγμα). Και μιλούμε για σκηνικό τρόμου γιατί πέραν του ότι η Άγκυρα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα με τις εξαγωγές της προς τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, αφού οι δρόμοι μέσω Ιράκ και Συρίας είναι επί της ουσίας κλειστοί για τα τουρκικά φορτηγά, η παράταση της αβεβαιότητας στη Συρία, επεκτείνει την περιοχή δραστηριοποίησης των Κούρδων εκτός από το Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και στο υπό δημιουργίαν Μικρό Νότιο Κουρδιστάν. Το γεγονός αυτό, εισάγει νέες παραμέτρους στο «δικό» της Κουρδικό, με αποτέλεσμα να θεωρείται ήδη «νεκρό» το νέο σχέδιο που επεξεργάστηκε η κυβέρνηση Ερντογάν για την επίλυσή του.
Τελικά, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;
Ακούει κανείς (την καμπάνα) στην Αθήνα και τη Λευκωσία;
Ο τίτλος συσχετίζεται με την εξής ανάρτηση: Η Συρία απειλεί, η Δύση προετοιμάζεται!

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Παρά δύο...


Έφτασα και στα 28. Λίγες ώρες είναι που ξεκίνησε η μέρα των γεννεθλίων μου. Δε μ' αρέσει να τα γιορτάζω. Θεωρώ ψεύτικη τη χαρά που βάζουμε έναν ακόμα χρόνο στην πλάτη. Ίσως προσπαθούμε να κρύψουμε την θλίψη μας έτσι.
Κάθε χρόνο ανεβαίνουμε κι ένα σκαλοπάτι. Ανεβαίνοντας την "σκάλα" αυτή δε νιώθω κούραση. Αντιθέτως σαν να 'χω αρχίσει να παίρνω φόρα.
Τα 28α γενέθλιά μου ξεκίνησαν όμορφα, με μία αξιόλογη παρέα στο bios να αναλύουμε πολλά θέματα και ζητήματα. Από την θρησκεία στον σύγχρονο τρόπο ζωής και από τα μάρμαρα του Παρθενώνα στον πόλεμο της Κορέας.
Είναι στιγμές που νιώθω τυχερός. Που κοιτάζω πίσω μου και διαπιστώνω πως αυτά τα 28 χρόνια δεν έχουν φύγει χαμένα. Κάτι κερδίζω από αυτά. Με αυτό το σκεπτικό φτάνω στα -άντα χωρίς να πανικοβάλλομαι. Μέσα από τέτοιες συναντήσεις νιώθω πιο γεμάτος...
Το 28ο έτος της ζωής μου ξεκίνησε με πολύ αισιόδοξη διάθεση και ενθαρρυντικά μηνύματα. Τι πιο όμορφο να τελειώσει αυτή η μέρα με μένα στο μπαλκόνι να αναθεωρώ κάποια δεδομένα στοιχεία και να χαράσσω νέες πορείες...
Εξάλλου μία φράση-τίτλος που μου είπε ένας φίλος το βράδυ ίσως να 'ναι το έναυσμα για κάτι καινούργιο...
Πλέον δε με στεναχωρεί που μεγαλώνω...

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Ότι δε σε σκοτώνει…


"I love you like a man loves a woman he never touches, only writes to, keeps little photographs of."
Charles Bukowski, Love is a Dog from Hell

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Οι Γερμανοί και η προτεσταντική νοοτροπία



Τα άγχη και οι ανησυχίες των Γερμανών για τα δάνεια και τα πακέτα σωτηρίας προς τους ευρωπαίους εταίρους απηχούν μια λουθηρανική νοοτροπία, ιδίως τώρα που τόσο η καγκελάριος όσο και ο νέος πρόεδρος της Γερμανίας είναι πιστοί προτεστάντες.
«Οι Γερμανοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από το λουθηρανικό παρελθόν τους» γράφει στην ιστοσελίδα του βρετανικού ΒΒC ο ρεπόρτερ και τηλεπαρουσιαστής Γκάβιν Εσλερ.
«Πριν από ακριβώς 500 χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές της Ευρώπης εξέφραζε ήδη ανησυχίες ότι άξια γερμανικά χρήματα πήγαιναν χαμένα, καθ' οδόν προς την Μεσόγειο, για να στηρίξουν οικονομικά τεμπέληδες ξένους - εκείνη την εποχή τους Ιταλούς που έχτιζαν τον ναό του Αγίου Πέτρου, στο Βατικανό.
»Εκείνος ο γερμανός στοχαστής του 16ου αιώνα ήταν ο Μαρτίνος Λούθηρος. Ηθελε απελπισμένα να παραμείνει εντός αυτού του μεγάλου ευρωπαϊκού προγράμματος που ήταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά ήθελε, εξίσου απελπισμένα, να μην στηρίξει οικονομικά όσους ξήλωναν τις τσέπες των γερμανών πιστών, πουλώντας συγχωροχάρτια για να χρηματοδοτήσουν την αποπεράτωση της βασιλικής του Αγίου Πέτρου» θυμίζει ο βρετανός δημοσιογράφος.
Η αδικία αυτών των οικονομικών καταχρήσεων, λέει, υποδαύλισε την λαϊκή δυσφορία, μέχρι που τελικά η υπομονή των Γερμανών εξαντλήθηκε. Ο Λούθηρος αποσχίστηκε από την αγαπημένη του Καθολική Εκκλησία «διαμαρτυρόμενος» κατά του Πάπα. Αυτή η διαμαρτυρία σηματοδότησε την έναρξη της Μεταρρύθμισης και την γέννηση του προτεσταντισμού, του κινήματος των Διαμαρτυρομένων.
«Σήμερα, η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο, η Ανγκελα Μέρκελ, είναι πιστή λουθηρανή, κόρη προτεστάντη πάστορα.Ο νέος πρόεδρος της Γερμανίας, ο Γιόακιμ Γκάουκ, είναι ο ίδιος λουθηρανός πρώην πάστορας. Και το κλισέ της «προτεσταντικής ηθικής της εργασίας» - των σκληρά εργαζομένων γερμανών φορολογουμένων, ακόμη και αν δεν είναι όλοι τους προτεστάντες - διαιωνίζεται» συνεχίζει ο Εσλερ.
Ετσι, κατά την άποψή του, εν μέσω της κρίσης, οι Γερμανοί επιχειρούν να διασώσουν το ευρώ αντιμέτωποι με ένα μεγάλο δίλημμα, σαν αυτό του Λουθήρου τον 16ο αιώνα.
Από την Μέρκελ μέχρι τον εργάτη στην αυτοκινητοβιομηχανία της Volkswagen, ο γερμανικός λαός θέλει απελπισμένα να είναι ένας καλός ευρωπαίος, ακριβώς όπως ο Λούθηρος ήθελε απελπισμένα να είναι ένας καλός καθολικός.
Αλλά, την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι Γερμανοί υποπτεύονται ότι μπορεί να υπάρχει κάτι λανθασμένο - κάτι ηθικώς λανθασμένο, εκτός από επικίνδυνο οικονομικώς - στο να δίνουν χρήματα σε εκείνους, που κατά την γερμανική άποψη, ήταν απερίσκεπτοι ή, ακόμη χειρότερα, ανέντιμοι.
Ο Λούθηρος θυροκόλλησε ο ίδιος, το 1517, τις περίφημες 95 Θέσεις του στην είσοδο της εκκλησίας του κάστρου της Βιτεμβέργης, και ανακοίνωσε ότι ήταν έτοιμος να τις υποστηρίξει δημοσίως, κηρύσσοντας την εξέγερση κατά του Πάπα στη Ρώμη.
Εξω από την ίδια εκκλησία της Βιτεμβέργης, μέλη της χορωδίας μίλησαν τώρα με τον δημοσιογράφο του BBC, εκφράζοντας ανησυχίες ανάλογες με εκείνες του Λουθήρου. «Σωστό είναι να δίνουν οι λουθηρανοί οικονομική βοήθεια στους άλλους ευρωπαίους, γιατί αυτό είναι μια χριστιανική αρετή. Αλλά και οι άλλοι ευρωπαίοι πρέπει να συμπεριφέρονται με υπευθυνότητα, κάτι που πολλοί δεν το έχουν κάνει μέχρι τώρα», του είπαν.

http://www.tovima.gr/world/article/?aid=450304&h1=true

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Η βλακεία του μίσους την έσωσε...


Μεσάνυχτα στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης στήθηκε η βόρεια μετόπη με τον αριθμό 32, γνωστή με το όνομα Ευαγγελισμός. Είναι η μόνη που σώθηκε από τα χέρια κάποιων βαρβάρων, των Πρωτοχριστιανών.
Στο σχολείο είχαμε μάθει πως οι φθορές στα μνημεία της Ακρόπολης προήλθαν από τους εισβολείς, τον βομβαρδισμό του Μοροζίνι και τα καιρικά φαινόμενα. Έκρυψαν όμως μία αλήθεια, τον βανδαλισμό του αρχαίου μας πλούτου από τον Χριστιανισμό.
Για να επιβληθεί κάτι καινούργιο σε έναν τόπο πρέπει να καταπατήσει το παλιό, να το εξαφανίσει και στη συνέχεια να επαναπαυθεί πάνω στο πτώμα του...
Πολλοί αρχαίοι ναοί και αλλά μνημεία δε γλίτωσαν την λεηλασία αυτή. Όμως η προσοχή όλη έχει πέσει πάνω στην Ακρόπολη. Και γιατί να μην πέσει αφού φέρνει έσοδα στο κράτος.
Όταν λοιπόν επικράτησε ο Χριστιανισμός στον Ελλαδικό χώρο, ο φανατισμός των πιστών ήταν τόσο μεγάλος που ξέσπασε με λύσσα και στα γλυπτά του ναού. Πάνω στις μετόπες του ναού είναι εμφανή τα σημάδια αιχμηρών εργαλείων που με μίσος αποκολλούσαν τον γλυπτό διάκοσμο από την επιφάνεια της μετόπης. Αυτό το γεγονός δε μπορεί να το αρνηθεί ούτε να το αποκρύψει κανείς. Αλλά όπως φάνηκε στην πορεία, απαγορεύεται και να το παρουσιάσει. Όλοι μας θυμόμαστε την αντίδραση της Ιεράς Συνόδου με το βίντεο του κ. Κώστα Γαβρά για τον Παρθενώνα.
Εκείνο τον καιρό ο σκηνοθέτης έστειλε μία επιστολή, όπου εξέφραζε την αγανάκτησή του για την στάση της εκκλησίας και καταδίκαζε τον βαρβαρισμό οποιασδήποτε προελεύσεως προς τα αρχαία μνημεία και την θρησκοληψία. Έκλεινε το κείμενό του με το εξής επιχείρημά, ποιός μπορεί να ανεχτεί σήμερα λογοκρισία στην τέχνη; Και στο όνομα τίνος;
Η σκέψη έρχεται σχεδόν αυτόματα: Πώς μπορεί μια θρησκεία που επαγγέλεται την αγάπη από τον ιδρυτή της και θεό της, όταν αισθάνεται αντιπαλότητα αρχίζει να καταστρέφει, να βεβηλώνει, να μη σέβεται τον διαφορετικό στην πίστη; Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον κ. Γαβρά και με την άποψη ότι δεν μπορεί να ασκείται βία από εκείνους που πιστεύουν στη θυσία και στο μαρτύριο.
Και δεν μπορώ να αντιληφθώ γιατί η Ιερά Σύνοδος στον 21ο αιώνα θα πρέπει να ταυτιστεί με τα σκοτεινά κομμάτια της ιστορίας της. Ή να απολογηθεί για εγκόσμιες πρακτικές που απάδουν του μηνύματος της Βασιλείας του Θεού, και της γενικότερης εκκλησιαστικής προοπτικής που δεν ταυτίζεται με ιστορικές δομές αλλά τις μεταμορφώνει ή, καλύτερα, τις υπερβαίνει. Για να μας πάει κάπου αλλού, εν τέλει, η Εκκλησία. Και να μας κάνει ελαφρύτερους. Χωρίς ιδεολογικά φορτία. Και κυρίως, χωρίς ψυχαναγκασμούς για λάθη τα οποία υποκριτικά αρνείται να τα δει και να τα καταγγείλει. Γιατί ο φανατισμός είναι λάθος και παθολογία…
Και επανερχόμαστε στην βόρεια μετόπη με τον αριθμό 32. Εκείνον τον καιρό που είχαν ανέβει οι χριστιανοί στις σκαλωσιές και λεηλατούσαν το μνημείο, μάλλον φάνηκε ένας ‘καλός χριστιανός’ ο οποίος γοητεύτηκε από την ομορφιά αυτής της υπέροχης μετόπης, η οποία απεικονίζει την Ήβη (όρθια) και την Ήρα (καθιστή) και την λυπήθηκε. Την συσχέτισε με τον Ευαγγελισμό. Κι έτσι σώθηκε από την οργή του φανατισμού.
Κατά την γνώμη μου πιο πολύ η βόρεια μετόπη 31 μοιάζει με τον Ευαγγελισμό παρά η 32. Αν συγκρίνουμε όμως αυτές τις δύο μετόπες που στέκονται δίπλα δίπλα πλέον στον τρίτο όροφο του μουσείο θα διαπιστώστουμε το μίσος αυτών των ανθρώπων. Η μία πληγωμένη με τραύματα βαθιά που δε κλείσανε ποτέ ενώ η διπλανή της στέκεται ακόμα περίφανη και σώα. Και αυτό χάρης στην πονηριά και την λύπηση ενός πιστού που χρησιμοποίησε την ίδια του τη θρησκεία για να την σώσει.
Η ίδια βλακεία που σήκωσε το χέρι και κατέστρεψε ένα σωρό μνημεία στον τόπο αυτό, έσωσε μία μετόπη…
Πρέπει να χουμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτόν τον αφανή ήρωα που μετά από αιώνες μας έδωσε την χαρά να μπορούμε να απολαύσουμε έναν από τους σπουδαίους θησαυρούς του Χρυσού Αιώνα του Περικλή.
Όσο για την εκκλησία (αλλά και την κάθε φανατική ομάδα και θρησκεία που υπάρχει στον κόσμο αυτόν);
Ας σκύψει το κεφάλι μία φορά κι ας αναλογιστεί τις καταστροφές, τα μίση, τους πόνους, τους θανάτους και τους πολέμους που προκάλεσε στην πάροδο των αιώνων για να πλουτίσει…

Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Πριν από 13 χρόνια καιγόταν το Βελιγράδι...


Πρόσφατα ακούγοντας ένα low-bap μουσικό κομμάτι που μου πρότεινε ένας ξάδελφός μου, με συγκίνησε ο εξής στίχος: "... ήμουν κι εγώ παιδί όταν βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι..." .
Ένα γεγονός που έχει γραφτεί ήδη στην ιστορία, και 'γω πλέον μέλος μίας γενιάς που έζησε έναν πόλεμο κοντά της.
Μεγαλοβδομάδα του 1999 κι ενώ απολάμβανα τις Μεγάλες μέρες της Χριστιανοσύνης, κάποια άλλα παιδιά της ηλικίας μου τρέχανε για να αποφύγουν τις έξυπνες βόμβες που εκτός από κυβερνητικούς και στρατιωτικούς στόχους, χτυπούσαν και καραβάνια προσφύγων και ειρηνευτικής βοήθειας. Τα βράδια (όταν πραγματοποιούνταν τα χτυπήματα) διακόπτονταν συνέχεια τα τηλεοπτικά προγράμματα για να μας μεταδώσουν τις τελευταίες εξελίξεις...
Νυχτερινά πλάνα, εκρήξεις, φωνές, ερασιτεχνικές λήψεις που δείχνανε τον Πύργο του Βελιγραδίου να καίγεται. Κι εγώ παιδί στον καναπέ να τα βλέπω όλα αυτά με ένα μεγάλο ερώτημα σχηματισμένο στο βλέμμα μου, "Γιατί;".
Ο ελληνικός λαός στάθηκε δίπλα στο λαό της Σερβίας. Αξιόλογη η κίνηση της Α.Ε.Κ. (που θα την αναφέρω σε λίγο καιρό), η οποία πήγε στο γήπεδο της Παρτιζάν για ένα φιλικό παιχνίδι κατά του πολέμου. Ένα παιχνίδι που ποτέ δεν έληξε...
Ομάδες Ελλήνων από διάφορες περιοχές της Ελλάδος ανέβαιναν με πούλμαν στο Βελιγράδι για να συμβάλλουν στις ανθρώπινες αλυσίδες πάνω στις γέφυρες με μεγάλη ψυχική δύναμη. Μια φοβερή εικόνα που δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.
Στην Ελλάδα πραγματοποιούνταν συναυλίες αλληλεγγύης προς τον Σερβικό λαό (σας παρουσιάζω εδώ την συναυλία που οργάνωσε ο Μίκης Θεοδωράκης).
Κι ενώ η Ελλάδα τασσόταν υπέρ του σερβικού λαού, ο Γιώργος Παπανδρέου ως υπουργός εξωτερικών της χώρας μας έδινε τα αεροδρόμια καθώς και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις.
Και μην ακούσω πως δεν είχε άλλη επιλογή. Στον πόλεμο του Ιράκ, η Τουρκία ενώ ήταν ήδη στο Δ.Ν.Τ. αρνήθηκε να δώσει τα αεροδρόμιά της στην Αμερική για τις επιδρομές της. Μπορεί τότε η Τουρκία να έχασε έναν σύμμαχο (την Αμερική) αλλά κέρδισε τον σεβασμό αρκετού κόσμου.

Ας τις θυμόμαστε αυτές τις επετείους για να μην επαναληφθούν.

Αξίζει να διαβάσετε τον διάλογο που είχα με έναν Σέρβο συνομήλικό μου όταν πήγα στο Βελιγράδι. Η ψυχική δύναμη αυτών των ανθρώπων με χει συγκινήσει πολύ και μου δίνει τη δύναμη στο να μη με γονατίσει η κρίση που περνάμε τα τελευταία δύο χρόνια. Ο διάλογος είναι εδώ.

Το Βελιγράδι και το Νόβι Σαντ που γνώρισα (Βελιγράδι 1, Βελιγράδι 2, Νόβι Σαντ ).

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Σαν σήμερα κυκλοφόρησε στην Βρετανία το “The dark side of the moon”


Εμβληματικό άλμπουμ της ροκ μουσικής και η κορυφαία δημιουργική και εμπορική στιγμή των Pink Floyd.
Κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου 1973 στις ΗΠΑ και στις 23 Μαρτίου στη Μεγάλη Βρετανία. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία, που εξελίχθηκε σε διαχρονική, αφού παρέμεινε για πάνω από 1.500 εβδομάδες στο Τοπ-200 του «Μπίλμπορντ».
Το όγδοο άλμπουμ στη δισκογραφία των Pink Floyd αποτελείται από εννέα τραγούδια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών και 34 δευτερολέπτων. Ηχογραφήθηκε από τον Ιούνιο του 1972 έως τον Ιανουάριο του 1973 στα στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ στο Λονδίνο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και την καθοριστική συμβολή του μηχανικού ήχου και μουσικού Άλαν Πάρσονς. Σχεδόν όλο το έργο πιστώνεται στον Ρότζερ Γουότερς, που έγραψε τους στίχους και τη μουσική σε όλα τα τραγούδια. Τα υπόλοιπα τρία μέλη του συγκροτήματος (Ντέιβιντ Γκίλμορ, Ρίτσαρντ Ράιτ και Νικ Μέισον) συνεισέφεραν δημιουργικά με τις παρατηρήσεις τους στο στούντιο.
Μουσικά, το άλμπουμ κινείται στο χώρο του προοδευτικού ροκ και της ηλεκτρονικής μουσικής, στην οποία οι Πινκ Φλόιντ υπήρξαν πρωτοπόροι στον χώρο του ροκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κριτικοί χωρίζουν την ροκ μουσική στην περίοδο πριν και μετά το «The Dark Side of the Moon», όσον αφορά στη χρήση των συνθετητών και των άλλων ηλεκτρονικών «εργαλείων». Αλλά η αληθινή δύναμη του άλμπουμ προέρχεται από το δημιουργικό συνταίριασμα του νεοψυχεδελικού αρτ-ροκ, της τζαζ φιούζιον και του μπλουζ-ροκ.
Θεματικά, το άλμπουμ εξερευνά όψεις της ανθρώπινης εμπειρίας. Αναφέρεται στη γέννηση ενός παιδιού και το μεγάλωμά του (Speak to Me/Breath), στο χρόνο που φεύγει («Time»), τη θρησκεία («Great Gig in the Sky»), τον καταναλωτισμό («Money»), τον εθνοκεντρισμό («Us and Them») και τον θάνατο («Brain Damage», «Eclipse»).
Το άλμπουμ γνώρισε μεγάλη επιτυχία και γνωρίζει σταθερά μέχρι τις μέρες μας. Με πωλήσεις 42.000.000 αντιτύπων κατατάσσεται στην 6η θέση με τα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στις ΗΠΑ πουλάει γύρω στα 9.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα.
Τα τραγούδια του δίσκου

1. «Speak to Me/Breathe» (Gilmour, Mason, Waters, Wright) 4:00
2. «On the Run» (Gilmour, Waters, Wright) 3:33
3. «Time» (Gilmour, Mason, Waters, Wright) 7:06
4. «The Great Gig in the Sky» (Waters, Wright) 4:44
5. «Money» (Waters) 6:32
6. «Us and Them» (Waters, Wright) 7:40
7. «Any Colour You Like» (Gilmour, Mason, Wright) 3:25
8. «Brain Damage» (Waters) 3:50
9. «Eclipse» (Waters) 2:04

πηγη: sansimera.gr

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Η Συρία απειλεί, η Δύση προετοιμάζεται!



Σύμφωνα με δημοσίευμα της έγκυρης ισραηλινής ιστοσελίδας Tik-Debka, κατά τις τελευταίες δέκα ημέρες η Μέση Ανατολή βρίσκεται υπό την άμεση απειλή της Συρίας να αρχίσει περιφερειακό πόλεμο στην περιοχή.
Το περασμένο Σάββατο 10/3 και κατά τη διάρκεια της συνάντησης μεταξύ του ειδικού απεσταλμένου του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου κ. Κόφι Αννάν και του κ. Μπασάρ Άσσαντ, ο Σύρος Πρόεδρος κατέστησε σαφές ότι κάθε στρατιωτική επιχείρηση ή επιθετική κίνηση κατά της χώρας του θα προκαλέσει πυραυλικό κτύπημα από πλευράς Δαμασκού εναντίον κάθε εμπλεκόμενης χώρας και στρατιωτικής δύναμης.
Ο κ. Άσαντ πρόσθεσε ότι η Συρία δεν θα περιμένει, αλλά θα προβεί σε άμεσο προειδοποιητικό κτύπημα από την πρώτη στιγμή που θα αντιληφθεί ότι επίκειται στρατιωτική κινητικότητα εναντίον της. Σύμφωνα με ασφαλείς πηγές που επικαλείται η ίδια ισραηλινή ιστοσελίδα, την μοναδική χώρα που ο Πρόεδρος Άσαντ κατονόμασε στη συνομιλία του με τον κ. Αννάν ως πιθανό στόχο της συριακής στρατιωτικής μηχανής είναι η Τουρκία.
Ο κ. Άσαντ χαρακτηριστικά ανέφερε ότι η Συρία "δεν θα διστάσει να στραφεί στρατιωτικά κατά της Τουρκίας".
Οι στρατιωτικές πηγές που επικαλείται η ισραηλινή ιστοσελίδα σημειώνουν ότι ο Σύριος Πρόεδρος έστειλε με αυτές του τις δηλώσεις σαφή προειδοποίηση στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, στην Νορβηγία, στην Ολλανδία και στην Ιταλία, οι οποίες ήδη από την περασμένη εβδομάδα και έως την αρχή της επομένης συνεχίζουν να πραγματοποιούν κοινές στρατιωτικές και ναυτικές ασκήσεις στα ανοικτά των συριακών ακτών στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, χρησιμοποιώντας στρατιωτικές βάσεις στην ευρύτερη περιοχή, μεταξύ των οποίων και τη βρετανική βάση του Ακρωτηρίου στην Κύπρο.
Η ισραηλινή ιστοσελίδα επικαλούμενη δυτικοευρωπαϊκή στρατιωτική πηγή, αναφέρει ότι "οι Ευρωπαίοι είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κηρύξουν ζώνες απαγόρευσης πτήσεων πάνω από μεγάλες συριακές πόλεις, για να εμποδίσουν τη συριακή πολεμική αεροπορία να βομβαρδίζει τους πολίτες της χώρας". Παράλληλα, στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο βρίσκονται ήδη δύο αεροπλανοφόρα, το αμερικανικό USS Enterprise και το γαλλικό Charles De Gaulle, τα οποία παίρνουν μέρος και στην ευρύτερη στρατιωτική παρουσία της Δύσης στον Περσικό Κόλπο, με στόχο την επιτήρηση των ιρανικών κινήσεων.
Η ισραηλινή ιστοσελίδα εκτιμά ότι η παρουσία των δύο αυτών αεροπλανοφόρων προκάλεσε το ρωσικό πολεμικό ναυτικό να αφήσει να διαρρεύσει η είδηση ότι στις 19/3 ελλιμενίστηκαν δύο ρωσικά πολεμικά πλοία στο συριακό λιμάνι Ταρτούς, στα οποία επέβαιναν Ρώσοι καταδρομείς. Αίσθηση αποτελεί ότι είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία παραδέχεται ότι έχουν εγκατασταθεί ρωσικές ειδικές χερσαίες δυνάμεις εντός του συριακού εδάφους, χωρίς ωστόσο να δοθούν περαιτέρω λεπτομέρειες για τον σκοπό της παρουσίας τους.
Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν την επόμενη εβδομάδα πρόκειται να πραγματοποιήσει επίσκεψη-αστραπή στην Σεούλ, όπου θα βρίσκεται ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, με σκοπό να καθορισθεί τελικά η στάση της Δύσης έναντι της Συρίας και του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν. Η ισραηλινή ιστοσελίδα, επικαλούμενη διπλωματικές πηγές στην Ουάσιγκτον, αναφέρει ότι σύμφωνα με το πρόγραμμα της επίσκεψης του Μπαράκ Ομπάμα στη Σεούλ, ο μέγιστος χρόνος που ορίσθηκε για τη συνάντησή του με τον Τούρκο Πρωθυπουργό αγγίζει τις 6 ώρες, με πιθανή ημερομηνία πραγματοποίησής της την 28η Μαρτίου.
Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πηγές της ισραηλινής ιστοσελίδας, μετά το πέρας της συνάντησης Ερντογάν-Ομπάμα, ο Τούρκος Πρωθυπουργός θα μεταβεί αεροπορικώς απευθείας από την Σεούλ στην Τεχεράνη, για πιθανές περαιτέρω διαβουλεύσεις.
Το ρεπορτάζ της ισραηλινής ιστοσελίδας Tik-Debka καταλήγει ότι έως το τέλος του τρέχοντος μηνός, θα έχει καθορισθεί η στάση που θα ακολουθήσει η Δύση τόσο ως προς το θέμα της Συρίας όσο και ως προς το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.

Του Γαβριήλ Χαρίτου
http://new-deal.gr/

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Εγώ δεν είμαι ποιητής



Αυτό έλεγε ο αγαπημένος μας τραγουδοποιός Νίκος Παπάζογλου. Όμως ως ημέρα ποίησης θα ήθελα να δώσω τον λόγο σε έναν πιο ειδικό και δικό μου άνθρωπο πάνω στο θέμα ποίησης.

Τα μάτια μου σταμάτησαν να σε κοιτάζουν
τη στιγμή που σε είδα.
Ένιωθα τον πόνο να με διαπερνάει.
Έτρεμες σχεδόν, μα ήσουν όμορφος.
Όταν έκλεινα τα μάτια άκουγα την ανάσα σου πιο δυνατή.
Ήθελα σαν τρελή να σε φιλήσω,
μα φοβόμουν πως δε θα 'βρισκα μάγουλο.

Δεν έβλεπα πια, μόνο άκουγα τις μπουρμπουλήθρες στο κεφάλι μου,
το οξυγόνο σου.
Σ' άκουγα στα μπλε να με σωπαίνεις.
Κι η αγάπη μέσα μου στρίγκλιζε,
λες και ήθελε να με ανοίξει για να χιμήξει πάνω σου.
Έτρεχαν όλα γύρω μου,
μα ένιωθα το χέρι σου σφιχτά,
κι έτσι κατάλαβα τι είναι να αγαπάς τυφλά
κι αποφάσισα να τυφλωθώ.

Δήμητρα Σκανδάλη,
Χειροποιήματα Νεανικής Απερισκεψίας,
Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Τραβηγμένο δέρμα



Φυσικά αναφέρομαι για την τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το Δέρμα που κατοικώ. Ακούγοντας τον τίτλο σου σφίγγεται το στομάχι.
Σαν να είναι το το δέρμα κάτι ξένο πάνω στο σώμα μας.
Σαν να μας πνίγει.
Ένα αντίστοιχο κλειστοφοβικό σφίξιμο ένιωσα καθώς παρακολουθούσα την ταινία.
Η άποψή μου;
Νομίζω πως αυτή τη φορά ο αγαπημένος μας Ισπανός σκηνοθέτης το παράκανε. Η αλήθεια είναι πως μετά την Κακή εκπαίδευση και με εξαίρεση το υπέροχο Volver, το έργο του φθίνει...
Λες και πήραν τα μυαλά του αέρα με τη συνοχή που δείχναμε ως κοινό σε ομοφυλοφιλικές σκηνές και ιστορίες, κι αποφάσισε να το πάει ένα βήμα παραπέρα.
Το σενάριο σίγουρα σε ξαφνιάζει. Οι ρόλοι είναι καλοδουλεμένοι. Αυτά όμως δεν αρκούν στο να σε βοηθήσουν να απολαύσεις μία σκοτεινή ταινία. Ακόμα και η μουσική (για την οποία οι Αλμοδόβαρ - Ιγκλέσιας μας είχαν κακομάθει) ήταν μονότονη κι αδιάφορη.
Ελπίζω η ταινία αυτή να είναι το τέλος της καλλιτεχνικής του φθοράς και στις επόμενες δουλείες του να μας θυμίσει τον καλό του εαυτό με ταινίες όπως Καυτή Σάρκα και Όλα για την μητέρα μου.
Αν προτείνω να την δείτε;
Δε ξέρω...

Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Μυρίζει μπαρούτι...


Πλέον το ερώτημα δεν είναι το αν θα συμβεί αλλά το πότε. Κάποτε αναρωτιόμασταν αν είναι πιθανόν να ζήσουμε κάτι τέτοιο (εδώ).
Πολλές όμως αναλύσεις διαβάζουμε στις εφημερίδες και ακούμε στις ειδήσεις.
Το Ισραήλ έχει αποφασίσει να εισβάλει στο Ιράν. Ακόμα κι η Αμερική δε μπορεί να το εμποδίσει. Κατά βάθος δε θέλει να το εμποδίσει.
Ναι μεν ο Ομπάμα φοβάται την θέση του αλλά όταν βλέπει πως ένα μεγάλο ποσοστό Αμερικανών θέλουν να γίνει επίθεση, δεν αγχώνεται και πολύ. Από την άλλη οι νέοι υποψήφιοι Ρεπουμπλικάνοι πάνε ένα βήμα πιο πέρα. Θεωρούν ήδη δεδομένη την επίθεση στο Ιράν και κοιτάνε σαν επόμενη στόχο την Κίνα.
Γιατί όμως και στο Ιράν;
Σχηματίζεται ένα τόξο στο κέντρο της Ασίας (Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν) και με συμμάχους (Πακιστάν), η Αμερική φτάνει κοντά στους εχθρούς της, την Κίνα και την Ρωσία. Η Μέση Ανατολή είναι μία αποσταθεροποιημένη περιοχή. Με την ενίσχυση αυτού του τόξου θα προσαρτηθούν και οι υπόλοιπες χώρες. Γι' αυτό ενδιαφέρεται ο Πούτιν για την Συρία.
Η σκακιέρα είναι ήδη έτοιμη και οι παίκτες ετοιμάζουν τα πιόνια τους, τους πύργους τους, και τους στρατιώτες τους.
Πως θα ξεκινήσει αυτός ο στημένος πόλεμος;
Μήπως με μία παγκόσμια οικονομική κατάρρευση (χρεοκοπία); Πολλές φορές ακούμε πως οι Ευρωπαίοι φοβούνται την χρεοκοπία της Ελλάδος. Μα γιατί; Πως μπορεί μία μικρή οικονομική δύναμη να προκαλέσει ντόμινο; Μήπως είναι η Ελλάδα μία αφορμή;
Γιατί όμως η διπλωματία δεν έχει ισχύ; Αν κοιτάξουμε το ιστορικό του Νετανιάχου (πρόεδρος Ισραήλ) θα δούμε πως είναι βεβαρημένο ως ισραηλινός κομάντο. Το μίσος του για την Παλαιστίνη είναι γνωστό μετά τον χαμό του αδελφού του Παλαιστινίους. Όπως επίσης είναι γνωστές και η ιμπεριαλιστικές βλέψεις του. Το Ισραήλ πάντα κοιτούσε πέρα από τα σύνορά του. Η Αμερική δε μπορεί να ξεκινήσει νέο πόλεμο. Έχει τη δυνατότητα όμως να βάλει κάποιον άλλον στη μέση και να λάβει μέρος μετά. Στην ανασυγκρότηση του νέου κατεχόμενου κράτους.
Και τότε θα ναι που τα "αμερικανικά" σύνορα θα ακουμπάνε τα σύνορα της Κίνας και της Ρωσίας. Μία αφορμή για έναν νέο μεγάλο πόλεμο;...
Η αρχή ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου είναι κοντά;
Κι αν ναι μήπως αυτός θα είναι ένας θερμοπυρηνικός πόλεμος;

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Περήφανος για τους φίλους μου



Από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκα με τον Στάθη στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο Ash in Art, διαπίστωσα πως θα σκάσω από τα γέλια μαζί του.
Άνθρωπος αυθόρμητος, ετοιμόλογος, έξυπνος, γκομενάκιας και με πλούσιο λεξιλόγιο. Αλλά ταυτόχρονα ντροπαλός και ψυχούλα. Περίεργος συνδυασμός. Το ξέρω. Πρέπει να τον γνωρίσει κανείς για να με καταλάβει.
Από τότε έμαθα για την μουσική παρέα που εκφράζεται, τους "Μαμ κακά και νάνοι" σε ένα ταξιδιάρικο, διασκεδαστικό αλλα και δυνατό προγραμμα... Παίζανε στο όνομα του Ρόδου, στην Καλλιθέα. Φυσικά και τον τίμησε όλη η παρέα της δημιουργικής γραφής. Εκεί γνώρισα το ταλέντο του στη μουσική αλλά και ως σόουμαν πάνω στη σκηνή.
Το Travel in Love, το άκουσα πρώτη φορά πέρσι. Περιττό να σας πω ότι με άκουσε όλη η πολυκατοικία από τα γέλια για μία ακόμη φορά...
Είχα δημοσιεύσει τους στίχους τότε σε μία ανάρτησή μου.
Μέχρι που ήρθε και το πρώτο video clip.
Με κάθε ειλικρίνεια το 'χω δει πολλές φορές για να μου ανεβάσει τη διάθεση.
Να επισημάνω πως έχει γίνει μία αλλαγή στους στίχους. Ενώ στις συναυλίες του λέει "πέτρα κωλομέρι", στο βίντεο τον ακούμε να τραγουδάει "μυαλό ξεφτέρι". Φίλε προτιμώ το πρώτο.
Πίσω από το τραγούδι και την κωμική ερμηνεία του Στάθη, κρύβεται ένας άνθρωπος με ταλέντο. Το πιστεύω. Το διαπιστώνω μέσα από τα κείμενά του, μέσα από τους διαλόγους που κάνουμε καθώς και τις απόψεις που μοιραζόμαστε αλλά και φυσικά μέσα από την παρέα που κάνουμε.
Περιμένω πολλά απ' αυτό το παιδί.
Και είμαι σίγουρος πως δε θα με απογοητεύσει...
Καλή συνέχεια Σταθάκο.
Και μη ξεχνάς... Η Χίος είναι μαζί σου!

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Επικεντρώσου στο πρόβλημα



Τους τελευταίους μήνες εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών αποφάσισα να πηγαίνω στη δουλειά το πρωί με τα πόδια. Ένα εικοσάλεπτο πρωινό περπάτημα συνοδευόμενο άλλες φορές με βροχή, άλλες με κρύο και πλέον με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, είναι ό,τι πιο όμορφο και υγιές για να αρχίζει κανείς την μέρα του.
Ότι πιο όμορφο, να βλέπεις την πόλη να ξυπνάει. Αυτό πίστευα μέχρι πρόσφατα. Η σημερινή κατάσταση μ' αναγκάζει να αναιρέσω απόψεις που κάποτε ήταν σωστές. Καθώς κατηφορίζω προς την Καλλιρρόης έξω από μία πολυκατοικία έχουν στριμωχτεί έπιπλα, σακούλες και κούτες. Από την άλλη πλευρά ένας μεγάλος καναπές έχει μετατραπεί σε κρεββάτι, όπου συνήθως κοιμάται ένας νεαρός ενώ στην καρέκλα ακριβώς δίπλα του μία γυναίκα σκεπασμένη ως το πρόσωπο με μία κουβέρτα προσπαθεί να βολευτεί σε μία καρέκλα καθώς κοιμάται καθιστή.
Κάθε φορά που περνάω και τους βλέπω σ' αυτήν την κατάσταση σκύβω το κεφάλι και συνεχίζω την πορεία μου. Η παρακμή της κοινωνίας μας, μου προκαλεί ντροπή που ακόμα δουλεύω και έχω μία στέγη πάνω από το κεφάλι μου.
Ένα από τα πρωινά η γυναίκα αυτή είχε ξυπνήσει. Με παρατηρούσε επίμονα, μιας και ήμουν ο μόνος που κατέβαινα εκείνη την ώρα την κατηφόρα. Την κοίταξα κι εγώ. Την θυμήθηκα. Είναι η γυναίκα που βλέπω κάθε μεσημέρι ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία μου να στέκεται ώρες και να δέχεται σακούλες με τρόφιμα από περαστικούς που μάλλον γνωρίζουν το πρόβλημά της.
Ως τώρα όσοι την έβλεπαν από το μπαλκόνι μου και με ρωτούσαν ποια είναι, εγώ κουνούσα τους ώμους μου δηλώνοντας την άγνοιά μου.
Πλέον ξέρω.
Κι εκείνη γνωρίζει ότι το ξέρω.
Το βλέπω στα μάτια της κάθε μεσημέρι που γυρνάω από την δουλειά και την βλέπω να με κοιτάει από τη γωνία της. Με κοιτάει με οργή.
Οργή για την απραξία μου.
Οργή για την αδιαφορία μου.
Οργή που της φέρθηκε η ζωή άδικα σε αντίθεση με άλλους.
Κι εγώ από την πλευρά μου προβληματισμένος. Γνωρίζω πλέον την κατάσταση της. Δεν είναι πια μία άγνωστη ζητιάνα της γειτονιάς μου. Είναι μία γυναίκα που της κάνανε έξωση και δε μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Πρέπει να την βοηθήσω όσο μπορώ.
Όμως το χάσμα τον τάξεων έχει γίνει θεόρατο. Και όσο δε κάνουμε τίποτα για να καλύψουμε το κενό αυτό τόσο πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να βρεθούμε μέσα σ' αυτό.
Πρόβλημα λοιπόν έχουμε όλοι...
Ας το αντιμετωπίσουμε...

Σαν σήμερα ξεκίνησε το ταξίδι στην ψυχεδέλεια...




Σαν σήμερα το 1967 οι Pink Floyd μπήκαν στα θρυλικά Abbey Road Studios του Λονδίνου για να ξεκινήσουν τις ηχογραφήσεις του πρώτου τους album, "The Piper at the Gates of Dawn".
Οι ηχογραφήσεις ολοκληρώθηκαν τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Leader για πρώτη και τελευταία φορά στο group, είναι ο Syd Barrett.

www.kamarinia.gr

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Η απίστευτη "ερωτική" ιστορία της Θάτσερ με τον Πάγκαλο...



Παλιό αλλά επίκαιρο.
Μία το όσκαρ που πήρε η Μέριλιν Στρίπ για τον ρόλο της ως Σιδηρά Κυρία, μία οι ατάκες του Πάγκαλου που εξόργισαν τον λαό, επαναφέρουν αυτήν την ιστορία.
Τότε πέρασε σχεδόν αθόρυβα.
Σήμερα η αξία της είναι ανεκτίμητη...

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Προτέρημα Νο1 : Αυτογνωσία


Το μεγάλο πρόβλημα του κόσμου είναι ότι οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οι έξυπνοι είναι γεμάτοι αμφιβολίες.

Μπετράντ Ρουσέλ

Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Γιατί μας αρέσει κάθε τι παλιό;


Το ερώτημα του τίτλου είναι γενικό. Δεν είναι όμως το βασικό και το πρωτεύον. Την απορία μας πρέπει να την ξεκινάμε ως εξής, "πότε άρχισε να μας αρέσει κάθε τι παλιό".
Όσον αφορά εμένα όσο μεγάλωνα, την προσοχή μου την τραβούσαν οι μοντέρνες συσκευές, οι νέες ιδέες, τα πρωτότυπα σχέδια. Γενικά μου άρεσε να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα που δεν υπήρχαν ως τότε στην καταναλωτική μας δράση.
Τα χρόνια όμως πέρασαν και αυτή η πρόοδος με κούρασε. Διαπίστωνα πως αυτή η ανανέωση δε μου κάνει καλό. Δε με κάνει να νιώθω καλύτερος άνθρωπος, ούτε με γέμιζε ψυχικά.
Αναζητούσα την χαρά. Την όμορφη διάθεση που μου πρόσφερε κάποτε ο καταναλωτισμός αυτός. Την ανακάλυψα στα παλιατζίδικα. Οι καταναλωτικές μου τάσεις δεν προσβλήθηκαν. Το χρήμα εξακολουθεί να φεύγει από την τσέπη αλλά όχι για κάτι καινούργιο, αλλά για κάτι παλιό...
Κάτι που μας θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια, το νησί ή το χωριό, το σχολείο, τις παρέες της γειτονιάς, το σπίτι της γιαγιάς...
Σε άλλους θυμίζει παλιές ταινίες, άλλες εποχές, καλλιτέχνες των δρόμων, δουλειές λογοτεχνών τυπωμένες κι όχι εκτυπωμένες, ταξίδια παλιών περιηγητών, πόλεμοι...
Η τάση προς το ρετρό είναι κι ένα ενδιαφέρον προς την ιστορία ενός τόπου ή ενός γεγονότος. Η αναζήτηση μιας πιο σφαιρικής εικόνας για την πορεία των τελευταίων χρόνων.
Είναι μία ευχάριστη καταναλωτική συνήθεια, η οποία μετατρέπεται σε εθισμό σε όποιον την ανακαλύψει...
Τώρα που ανοίγει ο καιρός αξίζει μία βόλτα από τα παλιατζίδικα της πλατείας Αβησσυνίας στο Μοναστηράκι...
Τα πολύχρωμα παλιά αντικείμενα έχουν μεγαλύτερη αξία από τα απρόσωπα γκρίζα προϊόντα των πολυεθνικών στις βιτρίνες της Ερμού.

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012

Που πάμε;




Τα PSI που ποτέ δε καταλάβαμε τι είναι, έχουν γίνει παρελθόν. Όλα καλά μας λένε. Τα κεφάλια μέσα και ώρα για δουλειά. "Η δουλειά απελευθερώνει" έγραφαν κάποτε οι πύλες των στρατοπέδων συγκέντρωσης στη ναζιστική Γερμανία. Έτσι κι εμείς μετά το κούρεμα, μας δώσανε την ριγωτή στολή με το άστρο στη πλάτη, έτοιμοι για δουλειά.
Την ίδια στιγμή ο Παπανδρέου αναχωρεί από την ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ αφήνοντας νέα λαμόγια να πιουν όσο αίμα έχει απομείνει από τον Ελληνικό λαό. Κάποια κομματόσκυλα χθες κλαίγανε που τον άκουγαν συγκινημένο να λέει πως θυσιάστηκε για τον λαό. Άλλα λαμόγια με πατερίτσα γιαούρτωσαν τον έναν υποψήφιο για να δώσουν μετά χειραψία στον άλλον. Θα ανέβουν και αυτοί στην κρεμάλα μαζί με τους πολιτικούς προδότες. Όσο οι ψευτοσοσιαλιστές μαζί με τα κομματόσκυλά τους φαγώνονται και ο Νταλάρας εξακολουθεί να τρώει νεράτζια και γιαούρτια στη Δάφνη, ο Σόιμπλε σε συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής μας δίνει την άδεια να κάνουμε τοπικές εκλογές στην Ελλάδα αλλά παράλληλα απαιτεί να τηρηθεί η συμφωνία που έχουν υπογράψει Σαμαράς, Παπανδρέου και Καρατζαφέρης (ναι κύριε Φύρερ, οι υπογραφές δε σβήνονται ότι κι αν λέτε τώρα).
Σήμερα μαθαίνουμε πως χάσαμε έναν ακόμα αθόρυβο προστάτη της ελληνικής παράδοσης, την Δόμνα Σαμίου. Τα τραγούδια της θα μας θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαν άνθρωποι που αγαπούσαν αυτόν τον τόπο.
Όμως σήμερα διαβάζοντας τις κυριακάτικες μου διαπίστωσα πως κάποιες προβλέψεις που είχα δημοσιεύσει δύο χρόνια πριν (εδώ κι εδώ)είναι πλέον πολύ κοντά να πραγματοποιηθούν. Ίσως τους επόμενους μήνες μιας και ο Έλι Καρμόν από το ινστιτούτο κατά της τρομοκρατίας αναφέρει πως "η πιο κατάλληλη περίοδος για την επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν είναι από τον Απρίλιο ως τον Ιούνιο".
Κι ενώ ο κόσμος φοβάται για ένα νέο πυρηνικό ολοκαύτωμα, οι δικοί μας άρχοντες φοβούνται την 25η Μαρτίου...
Τελικά που πάμε;...

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Θα 'θελα να 'μουν εκεί...

Όμως ο σύγχρονος τρόπος ζωής, το στρες της δουλειάς, η απόσταση και ο καιρός με κράτησαν εδώ, σε μία πόλη που έπαψα καιρό τώρα να αγαπώ...

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Το κούρεμα έγινε... Αυτό είναι καλό ή κακό;




Από σήμερα το πρωί πανηγυρίζουμε πως η Ελλάδα για μία ακόμη φορά σώθηκε.
Πως το κούρεμα έγινε και με το παραπάνω.
Πως το δημόσιο χρέος είναι πλέον βιώσιμο.
Ο Βενιζέλος για μία ακόμη φορά αποκαλέστηκε ως εθνικός σωτήρας (όπως έκανε κάποτε ο Παπακωνσταντίνου).
Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί περνούσαν επιτέλους μία θετική νότα στην ήδη μουντή ζωή μας.
Να χαρούμε όμως; Ή να προβληματιστούμε;
Σίγουρα δεν επαναπαυόμαστε. Ναι μεν είναι ένα σωσίβιο όχι για να ξεκουραστούμε αλλά για να ξεκινήσουν σιγά σιγά να κινούνται τα γρανάζια και να παίρνει μπρος η ελληνική μηχανή. Από την άλλη η ανεργία έσπασε ένα ακόμη ρεκόρ. Ποτέ δε πίστευα πως θα ξεπεράσει το 20% αλλά κι αυτό πλέον είναι γεγονός με επόμενο εφιάλτη το 25%. Ένας στους τέσσερις θα ναι άνεργος. Τραγικό και μόνο σαν ιδέα. Όχι πως δεν είναι τραγική η κατάσταση και τώρα.
Όμως...
Πριν καιρό μιλούσε ο Πάγκαλος για το κούρεμα. Τότε οι ελπίδες ήταν μηδαμινές. Κανείς δε περίμενε τόσο υψηλό κούρεμα. Ο Πάγκαλος μέσα σ'αυτά που αναφέρει και εξοργίζει τον κόσμο, λέει και κάποιες αλήθειες. Τότε είχε αναφέρει το εξής:
"Αν γίνει ένα κούρεμα της τάξης του 30% θα προκληθεί ζημιά. Διότι κάποια από αυτά τα χρέη ανήκουν σε ελληνικούς ασφαλιστικούς οργανισμούς και ελληνικές τράπεζες. Αν κοπεί αυτό το χρέος θα τελειώσει το τραπεζικό και το ασφαλιστικό σύστημα του κράτους. Δε θα υπάρχουν ούτε συντάξεις ούτε τίποτα."
Από την άλλη ο Παπακωνσταντίνου κάποτε έλεγε πως μία αναδιάρθρωση του χρέους θα προκαλούσε πολλές ζημιές στην ελληνική οικονομία. Μία από αυτές θα μας κρατούσε έξω από τις διεθνείς αγορές για δέκα με δεκαπέντε χρόνια.
Οπότε για ποια επιτυχία μιλάμε;
Μήπως για τα κέρδη των ξένων ή για την νέα πείνα που θα ρθει;
Ποιοι μας λένε αλήθεια και ποιοι μας δουλεύουν;
Το μόνο σίγουρο είναι πως η ελληνική "χρεοκοπία" μπαίνει σε ένα άλλο δρόμο για τον οποίο θα μάθουμε με τον καιρό...

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012

Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ (;)



Πάψε να ζητάς όλη την αλήθεια,
τι είναι ο έρωτας μη με ρωτάς,
μη με ρωτάς....
Ψάχνε να τη βρεις μες στα παραμύθια,
τώρα δεν μπορείς, είναι νωρίς,
είναι νωρίς...


Νίκος Γκάτσος

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

«Αντρέα, δεν αρέσουμε πια»



Σαν χθες πριν από 18 χρόνια έφυγε από τη ζωή μία μεγάλη προσωπικότητα. Μία γυναίκα που θα θυμόμαστε για μια ζωή για το πάθος της και τον δυναμισμό της. Ο θαυμασμός μου γι’ αυτήν την γυναίκα ίσως με αναγκάσει να γράφω για αρκετή ώρα. Δε θέλω να κουράσω κανέναν. Θέλω μόνο να σας πω μία ιστορία που μου χει κάνει εντύπωση από την πορεία αυτής της σπουδαίας προσωπικότητας, την στιγμή που η Μελίνα Μερκούρη έμαθε ότι της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια από τη χούντα των συνταγματαρχών, όπως τον περιέγραψε εκείνη.

Νωρίς το πρωί της 12ης Ιουλίου 1967, το τηλέφωνο, εκείνος ο ήχος. Ήταν ένας δημοσιογράφος που τηλεφωνούσε απ’ την Αγγλία: “Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός, ο Έλληνας υπουργός των Εσωτερικών, σας κήρυξε εχθρό του λαού. Λέει πως βλάψατε ηθικά και οικονομικά τη χώρα. Η περιουσία σας θα δημευθεί και σας αφαιρούν την ελληνική ιθαγένεια. Για μια στιγμή δεν μπορούσα να μιλήσω. “Έχετε κανένα σχόλιο;” Προσπάθησα να βρω τη φωνή μου. “Κυρία Μερκούρη, ο κ. Παττακός σας κήρυξε μη Ελληνίδα. Έχετε να κάνετε κανένα σχόλιο;” Τα λόγια ανέβηκαν στα χείλια μου. “Γεννήθηκα Ελληνίδα, θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο κ. Παττακός γεννήθηκε φασίστας, θα πεθάνει φασίστας”.

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Δε θα γίνουμε άνθρωποι ποτέ (;)


Από χθες έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε το βίντεο από τη συναυλία του Γιώργου Νταλάρα στο Ίλιον.
Είναι τραγικό...
Είναι η απόδειξη της τραγικότητας του Νεοέλληνα.
Του Νεοέλληνα που έχει ξεσκιστεί από τους αλήτες πολιτικούς που ο ίδιος έχει επιλέξει και αντί να τα βάλει μαζί τους αναζητάει αποδιοπομπαίους τράγους για να εκφράσει τον θυμό και την αγανάκτησή του.
Δε θα υπερασπιστώ τον Νταλάρα. Σαν καλλιτέχνης αλλά και σαν άνθρωπος είχε μία ιστορία που την πούλησε στο βωμό των χρημάτων. Πόσοι δε το χουν κάνει εξάλλου; Γιατί να κατηγορήσουμε μόνο εκείνον. Ούτε θα τον κατηγορήσω που έχει μία γυναίκα αντιπαθητική και πολιτικό του μνημονίου. Όπως επίσης δε θα τον κατακρίνω για τις πολιτικές του απόψεις. Αν πιστεύουμε στην δημοκρατία πρέπει παράλληλα να σεβόμαστε και τις απόψεις του καθενός, ακόμα κι αν είμαστε αντίθετοι.
Όμως θα κατηγορήσω τον ψευτόμαγκα Νεοέλληνα που πήγε στην συναυλία για να τον βρίσει, για να του πετάξει χαρτιά, νερά, καρέκλες και γιαούρτια ενώ εκείνος τραγουδούσε. Που ανέβηκε με τσαμπουκά πάνω στη σκηνή, κρύβοντας το πρόσωπό του κάτω από κράνη και μαντήλια αλλά κότεψε στο να του επιτεθεί.
Αντιθέτως ο Νταλάρας κέρδισε μία εκτίμηση.
Αποφάσισε εν καιρώ κρίσης να κάνει δωρεάν συναυλίες σε λαϊκές γειτονιές. Ποιος άλλος καλλιτέχνης έχει κάνει αντίστοιχη κίνηση στα κρίσιμα αυτά χρόνια.
Ενώ τον γιουχάρανε και τον απειλούσαν, με χαμόγελο και ψυχραιμία χωρίς να προκαλεί συνέχισε να τραγουδάει και να απευθύνεται σε όλο το κοινό.
Το μόνο του "παράπτωμα" ήταν που εξέφρασε δημόσια την άποψή του για την οποία σε μερικά σημεία συμφωνώ και σε μερικά άλλα διαφωνώ.
Όμως κατηγορώ κάθετα την αντίδραση των τσαμπουκάδων.
Για μία ακόμη φορά αποδείξαμε πως είμαστε ανώριμοι, ευθυνόφοβοι και κομπλεξικοί.
Μακάρι αυτούς τους τσαμπουκάδες να τους βλέπαμε μέσα στη Βουλή.
Και μην ακούσω πως η Βουλή είναι άβατη. Αναζητήστε στο ίντερνετ την εισβολή των αγανακτισμένων Ουκρανών στο κοινοβούλιό τους. Μάθετε με ποιόν τρόπο οι Ισλανδοί καταδικάζουν τους πολιτικούς που τους έφτασαν στη καταστροφή. Ακούστε το δούλεμα που μας ρίξανε οι πολιτικοί μας τόσα χρόνια (και συνεχίζουν να το ρίχνουν μιας και έρχονται εκλογές).
Αναζητήστε τους πραγματικούς εχθρούς της ελληνικής κοινωνίας και μη ψάχνετε αποδιοπομπαίους τράγους για να ξεσπάσετε τον κομπλεξισμό σας.
Καλά μυαλά αδέλφια...

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Επειδή δεν είναι Ελλάδα μόνο η Αθήνα...


Η ομορφιά της Ελλάδας κρύβεται στην ενδοχώρα...
Από τα τοπία του εξαιρετικού βίντεο αναγνωρίζω μόνο το υπέροχο νησί της Άνδρου.
Αλλά σαν την Χίο...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Η σημαντικότερη περιουσία του ανθρώπου: η Μνήμη



Ήρθε ο καιρός που ανακαλύψαμε πως λίγο ακόμη και δε θα χουμε πια το δικό μας πρόσωπο σαν τόπος, σαν λαός και σαν πολιτιστική παράδοση τόσων αιώνων. Τα πουλήσαμε, παλιότερα μα και πιο πρόσφατα, στους μεταπράτες του κόσμου, για χάρτινα στολίδια και βρώμικα λεφτά. Μας μάθανε πως το δέντρο της Παράδοσης καλό είναι να κοπεί, για να κάνει τόπο σ' ένα ξενόφερτο πύργο από γυαλί κι ατσάλι. Στην θύρα το, με άγρια γράμματα από φθόριο, θα γράφει "Η ΠΡΟΟΔΟΣ".
Κι όμως ολόγυρά μας υπάρχουν ακόμη τα συγκλονιστικά ζωντανά σημάδια στα στόματα ήμερων γέρων στα χωριά, στις μικρές πολιτείες και στα λιμάνια των μικρών νησιών. Τόσα και τόσα παραμύθια, ιστορίες γελαστές ή πικρές που συντρόφεψαν τις μέρες και τις νύχτες του χειμώνα. Τούτος ο θησαυρός πάει να χαθεί - με λιγοστές εξαιρέσεις - μπροστά στον κατακλυσμό των ξενόφερτων και ανούσιων κόμικς κάθε λογής. Σιγά-σιγά το παιδί χαυνώνεται και χάνει όλη τη δροσιά του, γιατί όλα του τα δίνουν σ' ένα χάπι και αποκοιμίζουν την φαντασία του με ήρωες προκατασκευασμένους από τα διάφορα "όνειρα" και "κουλτούρες" ξένες για το Ελληνόπουλο. Προς θεού, μη νομισθούμε "υποανάπτυκτοι"! Μακριά από τον Καραγκιόζη, κάτω τα "χωριάτικα" παραμύθια! Πριν καιρό μπήκαμε στην Ευρώπη. Ντροπή να μας χαρακτηρίσουν "βλάχους".
Μπροστά σε μία τέτοια πρόκληση, μοναδική απάντηση είναι να ξαναβρούμε ότι μας γοήτεψε σαν παιδιά, για να το δώσουμε στα παιδιά μας, έτσι που να μην καταντήσουν ανδρείκελα και παπαγάλοι. Το βιβλίο αυτό (7 χιώτικα παραμύθια) πιστεύω πως θα κάνει πολλούς να δουν καθαρά πως και το κέφι, και η σπιρτάδα και ότι άλλο κάνει το παιδί να χαρεί και να διασκεδάσει, βρίσκονται στα χίλια δύο παραμύθια του τόπου, στην γνήσια μορφή τους. Κληρονομημένα, από στόμα σε στόμα, γεμάτα λογής - λογής τσακίσματα, φιγούρες, πλοκές και πανέξυπνα ευρήματα, ανοίγουν διάπλατες τις θύρες της πιαδιάστικης φαντασίας, για να πλάσει τις δικές της εικόνες, να βιώσει τις χαρούμενες ιστορίες και να ζήσει χέρι-χέρι με τους ήρωες του παραμυθά, που είναι σάρκα από την σάρκα του παιδιού.
Μοναδικά σε εφευρετικότητα κι εξυπνάδα τα παραμύθια του νησιού μου, της Χίου, κι ορισμένα της δεύτερης πατρίδας μου, των Ψαρών, στέκονται άξια πλάι σ' οποιαδήποτε ξένα, γραμμένα για να ευχαριστήσουν τάξεις ή άτομα. Είναι κείμενα μιας λογοτεχνίας απ' τις πιο αγνές και στιβαρές στον Ελλαδικό κι Ευρωπαϊκό χώρο.

Νίκος Γιαλούρης
Χίος 1978

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Shame (2011)




Πάντα ενθουσιάζομαι με ταινίες που αναλύουν τα αδιέξοδα των ανθρωπίνων σχέσεων στη σημερινή κοινωνία και δείχνουν την αληθινή πλευρά του μοντέρνου, ταχύτατου κι απρόσωπου τρόπου ζωής. Ταινίες που φανερώνουν και προσπαθούν να αναλύσουν τους προβληματισμούς της μοναξιάς και τα καθημερινά βάρη που κουβαλάει ο καθένας μας. Μία απ' αυτές τις ταινίες είναι το "Shame", του οποίου η ειλικρίνεια κι ο κυνισμός με εξέπληξαν ευχάριστα γνωρίζοντας πως ο αμερικανικός κινηματογράφος παραείναι συντηρητικός γι' αυτού του είδους τη θεματολογία. 
Η ταινία μας παρουσιάζει τη μοναχική ζωή ενός σεξομανού άνδρα, ο οποίος αναζητά κάθε στιγμή και με όποιο τίμημα να ικανοποιήσει τις ερωτικές του επιθυμίες. Με μια πρώτη ματιά, ο Μπράντον τον οποίον ερμηνεύει εκπληκτικά ο εξαιρετικός Μάικλ Φασμπέντερ, είναι ένας πετυχημένος επαγγελματίας που εργάζεται σε ένα πόστο με κύρος και με τη γοητεία του έχει μεγάλη επιτυχία στο γυναικείο κοινό. Πίσω όμως από την όψη του πετυχημένου άνδρα, ο Μπράντον είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που διατηρεί στο σπίτι του μια τεράστια συλλογή προϊόντων πορνό και καλεί πόρνες για να περάσει τα βράδια μαζί τους. Παρόλο που μπορεί να έχει όποια γυναίκα θέλει, ο ίδιος αποφεύγει την όποια δέσμευση. 
Κρατώντας λοιπόν αυτούς τους υποτονικούς ρυθμούς, οι μέρες του πρωταγωνιστή κυλούν ήρεμα μέχρι τη στιγμή που δυο συμβάντα θα ταράξουν την καθημερινότητά του. Το είναι η απρόσμενη επίσκεψη της αδελφής του, η οποία θα του ζητήσει να μείνει λίγες μέρες μαζί του. Σε αντίθεση με εκείνον, η αδελφή του είναι άκρως συναισθηματική κι έχει ανάγκη από μια ανθρώπινη δέσμευση ενώ παράλληλα προσπαθεί να κατευνάσει τις αυτοκτονικές της τάσεις. Παρόλο που είναι δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, τα δυο αυτά αδέλφια συνδέονται με μια ιδιάζουσα χημεία. Το δεύτερο γεγονός είναι το φλερτ που ξεκινάει μεταξύ του πρωταγωνιστή και μίας συναδέλφου του. Όμως όσο κι αν προσπαθεί ο Μπράντον να πειραματιστεί στο πεδίο της συντροφικότητας, θα διαπιστώσει με έναν άκρως τραυματικό τρόπο πως δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Τα δυο αυτά γεγονότα θα ταράξουν την ήδη προβληματική του ψυχική υγεία καθώς θα χάσει ξαφνικά τον έλεγχο από τα χέρια του και θα κατρακυλήσει σε μια επικίνδυνη βουτιά στο εφιαλτικό σκοτάδι του ευάλωτου ψυχισμού του.



Πριν αναφερθώ στις εκπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών, θα ήθελα πρώτα να μιλήσω για την εξαιρετική σκηνοθεσία του Στιβ ΜακΚουίν. Τα ψυχρά χρώματα όπως είναι τα γαλάζια σεντόνια του κρεβατιού, οι λευκοί κι άδειοι τοίχοι του διαμερίσματος κι η άχρωμη αδιάφορη όψη του εργασιακού χώρου μαρτυρούν τη συναισθηματική κενότητα του πρωταγωνιστή. Αντιθέτως, η νύχτα γεμίζει χρώματα και σκιές προσφέροντας μια σκοτεινή γοητεία που μπορεί να οδηγήσει τον καθένα σε μεγάλους κινδύνους. Ακόμη και η Νέα Υόρκη, η πόλη που δε κοιμάται ποτέ, ξεγυμνώνεται με απίστευτη μαεστρία καθώς κάτω από τα λαμπερά της φώτα και τους "πετυχημένους" κατοίκους της, κρύβεται η υπαρκτή δυστοπία που έχουμε παρακολουθήσει σε άλλες ταινίες λιγότερο ρεαλιστικές. Στη συγκεκριμένη ταινία, η Νέα Υόρκη όπως και κάθε άλλη μεγαλούπολη, δημιουργεί μια ενοχλητική συγχώνευση του ιδιωτικού χώρου με το κοινό. Ο προσωπικός χρόνος και η ιδιωτικότητα καταργούνται μέσα από το διαδίκτυο, τα τεράστια παράθυρα χωρίς κουρτίνες και τις γυάλινες πόρτες. Οι ήχοι διαπερνούν τους μικρούς τοίχους και τα μυστικά παύουν να κρύβονται μέσα σε τέσσερις τοίχους. Μη μπορώντας κάποιος να προστατεύσει την ανθρώπινη πλευρά του, κατατρέχει σε άλλες ασχολίες ευελπιστώντας πως θα κρατηθεί ζωντανός κι ανθρώπινος. Για τον Μπράντον είναι το σεξ. Μ' αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να αποφύγει την εσωτερική του σήψη όπως είχαν σημειώσει σε ένα από τα τραγούδια τους οι Στέρεο Νόβα. 
Κι ερχόμαστε στο ρεσιτάλ ερμηνειών από τους πρωταγωνιστές της ταινίας. Κατά τη γνώμη του, την παράσταση κλέβει ο Μάικλ Φασμπέντερ, ο οποίος δίνει την καλύτερη ερμηνεία της έως τώρα πλούσιας καριέρας του. Ο ταλαντούχος Γερμανοϊρλανδός ηθοποιός, κυριεύει το κάθε πλάνο με το παγερό του βλέμμα. Από τη μια βγάζει μια ψυχρή σκληρότητα κι από την άλλη ένα απίστευτο συναίσθημα, ειδικά από τη στιγμή που στη καθημερινότητά του μπαίνει η αδελφή του, την οποία ερμηνεύει εκπληκτικά η Κάρει Μάλιγκαν. 
Οι διάλογοι μοιάζουν με μια διακριτική ψυχανάλυση μεταξύ των προσώπων. Μέσα από τα λόγια ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα του καθενός. Ο εγωισμός υπερέχει κι είναι αυτός που σε οδηγεί σε αδιέξοδα και μοναξιά... ακόμα και στον θάνατο. 
Επίσης η μουσική της ταινίας είναι μαγευτική. Άλλες φορές είναι διακριτική συνοδεύοντας τα μουντά χρώματα της δυστοπικής καθημερινότητας κι από την άλλη ακολουθεί σε ένταση την συναισθηματική φόρτιση των προσώπων. Ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα στη σκηνή που ακούγεται η άκρως μελαγχολική εκτέλεση του "New York New York" από την υπέροχη Κάρει Μάλιγκαν.




Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως το "Shame" είναι μια ταινία δύσκολη καθώς μας φέρνει όλους σε άβολη θέση. Εξάλλου οι προθέσεις της ταινίας φανερώνονται από τον ίδιο της τον τίτλο. Ο Στιβ ΜακΚουίν προσφέρει ένα σύγχρονο δράμα για τη μοναξιά, την απομόνωση, την έλλειψη σχέσεων μέσα στην παγκοσμιοποιημένη καταναλωτική αστική κοινωνία. Συνάμα είναι και μια σπουδή πάνω στις ανθρώπινες επιθυμίες και στα τέρατα που ο καθένας κρύβει μέσα του. Ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες για τον εθισμό που έχω ποτέ παρακολουθήσει.
Με λιτή αλλά και πολύ σκληρή ματιά, ο δημιουργός μας παρουσιάζει την καταστροφή που μπορεί να μας επιφέρει η ανθρώπινη απόγνωση. Διότι μπορεί κάποιος να είναι επαγγελματικά πετυχημένος, να είναι εμφανίσιμος, να έχει κατακτήσεις αλλά μέσα του να νιώθει κενός. Να μην ικανοποιείται με τίποτα και να ζει πάντα στη μελαγχολία και στην αναπόφευκτη μοναξιά του παρόντος. Και δυστυχώς η κραυγή αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να ακουστεί από κανέναν μας.


Βαθμολογία: 9/10

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Καλό μήνα



Ο μήνας ξεκίνησε με άλλον αέρα. Μία νέα φωνή ακούστηκε στο Κοινοβούλιο χθες. Νιώσαμε επιτέλους πως ένας άνθρωπος σαν εμάς βρίσκεται εκεί μέσα πλέον και μπορεί να πει όσα εμείς λέγαμε τόσο καιρό απ' έξω.
Αναφέρομαι στην ηθοποιό Άννα Βαγενά. Ο χθεσινός της λόγος με άγγιξε. Μίλησε με μεγάλη ειλικρίνεια. Θα μπορούσε φυσικά να πει κι άλλα πολλά αλλά νέα ακόμα σ' αυτόν τον ρόλο περιορίστηκε σε μία πολύ αληθινή και λιτή δήλωση από το βήμα.
Η ειρωνεία της κατάστασης ήταν πως κάποιοι εκεί μέσα χειροκρότησαν. Γιατί; Μου φαίνεται ανόητο ένας θιγμένος να χειροκροτεί αυτόν που του τα χώνει. Φυσικά η πλειοψηφία των βουλευτών απλά ακούγανε. Θα 'βαζα στοίχημα πως από το ένα τους αυτί μπήκαν το λόγια αυτά κι από το άλλο βγήκαν.
Όμως ένιωσα πως είδα φως πίσω από μια μικρή χαραμάδα ενός μαύρου τοίχου. Τέτοιους ανθρώπους θέλουμε στη Βουλή. Άνθρωποι που έχουν πρώτα απ' όλα δουλέψει. Ξέρουν πως είναι να βγάζεις τίμια λίγα λεφτά και να αρκείσαι σ' αυτά. Ανθρώπους που ζουν στο κέντρο (η Άννα Βαγενά ζει στο Μεταξουργείο) και ξέρουν τα προβλήματα αυτής της πόλης αλλά και της κάθε ελληνικής πόλης και όχι σε επαύλεις στα προάστια. Ανθρώπους που δε χρησιμοποιούν ούτε ακατανόητες ορολογίες ούτε ξύλινο λόγο για να γλείψουν αυτιά.
Θέλω απλούς ανθρώπους να παίρνουν ανθρώπινες αποφάσεις για τα κοινά και για το μέλλον μας.
Μακάρι στις επόμενες εκλογές η Βουλή να γεμίσει με ανθρώπους όπως η Άννα Βαγενά.
Και οι εκλογές είναι κοντά...

Καλό μήνα σε όλους...