Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Danke


Πριν από δώδεκα χρόνια ένας σοσιαλιστής πρωθυπουργός ευχαριστούσε τους Αμερικανούς που επενέβησαν στα ελληνικά θέματα, υποδηλώνοντας έτσι την υποταγή της Ελλάδος στην Ουάσινγκτον.
Φέτος θα ακούσουμε ένα γερμανικό ευχαριστώ μιας και σε μία κλωστή κρέμεται η εθνική μας ελευθερία καθώς μία γερμανική κατοχική κυβέρνηση περιμένει τη στιγμή που θα πάρει τον έλεγχο στα χέρια της...
Ο μήνας κλείνει φέρνοντάς μας μαύρες αναμνήσεις.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Με το βλέμμα στραμμένο στον χάρτη.


Το πρώτο πράγμα που έκανε ο Θεός είναι το ταξίδι...
Κι έπειτα τη σιωπή, την αμφιβολία και τη νοσταλγία.



Από την ταινία "Το Βλέμμα του Οδυσσέα"

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Νόβι Σάντ, μία μέρα σους νέους κήπους της Σερβίας


Το Νόβι Σαντ (σημαίνει Νέοι Κήποι) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας και διοικητικό κέντρο της ημιαυτόνομης περιοχής της Βοϊβοντίνα.
Ξεκινήσαμε από το Βελιγράδι στις 12 το μεσημέρι. Ήμασταν τυχεροί διότι μόλις φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων ήταν έτοιμο για αναχώρηση ένα με προορισμό αυτήν την πόλη. Το λεωφορείο μας πέρασε από προάστια του Βελιγραδίου που δε θα καταφέρναμε να δούμε οπότε πήραμε μία γεύση κι από κει. Συγκίνηση μου προκάλεσε η θέα του ξενοδοχείου "Γιουγκοσλαβία" το οποίο είχε ανατιναχθεί συμβολικά από τους Αμερικανούς. Τα ερείπιά του καθώς και τα γράμματα που αναφέρουν το όνομα του ξενοδοχείου έχουν μείνει για να διατηρήσουν την μνήμη των ημερών αυτών.
Αφήσαμε το Βελιγράδι έχοντας μπροστά μας τις αγροτικές περιοχές της Σερβίας. Λίγα σπίτια διασκορπισμένα από δω κι από κει. Μετά από μία ώρα περάσαμε πάνω από τον Δούναβη. Μόνο όταν είσαι σε γέφυρα πάνω από αυτό το ποτάμι καταλαβαίνεις το μέγεθος του και πως άξια φέρει το τίτλο της μεγαλύτερης υδάτινη οδού που ενώνει την Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια με την κεντρική Ευρώπη.
Σε λίγο φτάναμε στην πόλη. Ο σταθμός των λεωφορείων και των τραίνων είναι στο ξεκίνημα της πόλης. Κατεβήκαμε μία τεράστια οδό με ψηλές πολυκατοικίες και εμπορικά κέντρο. Τίποτα δεν έδειχνε πως σε λίγο θα μας παρουσιαζόταν μία τελείως ευρωπαϊκή πόλη στην καρδιά των Βαλκανίων.
Ρωτήσαμε έναν περαστικό πως μπορούμε να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Μας έδειξε έναν παράδρομο εξηγώντας μας πως αν τον πάρουμε ευθεία θα φτάσουμε στην κεντρική πλατεία.
Πράγματι καθώς προχωρούσαμε αρχίσαμε να διακρίνουμε το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της πόλης.
Για να φτάσουμε στην πλατεία διασχίσαμε ένα μικρό στενό, το οποίο ως πύλη μας μετέφερε από μία πόλη ανατολικού μπλόκ σε μία άλλη ευρωπαϊκού χαρακτήρα.
Ένα πανύψηλο καμπαναριό με χρωματιστή σκεπή μας χαιρετούσε καθώς γύρω του υπήρχαν επιβλητικά χρωματιστά κτίρια με γλυπτό διάκοσμο. Από την άλλη πλευρά της πλατείας ένα παλιό ξενοδοχείο μας συστηνόταν με το όνομα "Βοϊβοντίνα".
Από κει ξεκινούσε η βόλτα μας στην αγορά της πόλης. Μικρά κτίρια χρωματιστά, μπλεγμένα με τοπική αγορά και μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων. Ο δρόμος γεμάτος κόσμο που έβγαινε για ψώνια μιας και οι Σέρβοι ως παλιοημερολογήτες είχαν εκείνη τη περίοδο τις χριστουγεννιάτικες γιορτές τους.
Ο δρόμος οδηγούσε σε έναν μεγάλο κήπο. Περπατήσαμε λίγο ανάμεσα στα δέντρα, τα περίπτερα και τα αγάλματά του. Γυρνώντας πίσω φτάσαμε στην άλλη άκρη του δρόμου.
Στο τελείωμα του πεζόδρομου ένα βαγόνι τραμ είχε μετατραπεί σε καφετέρια. "Επιβιβαστήκαμε" για να ζεσταθούμε και να πιούμε μία σοκολάτα. Πρέπει να αναφέρω πως τα καλύτερα ροφήματα σοκολάτας τα χω απολαύσει στη Σερβία. Κάποια στιγμή ζητήσαμε νερό.
"Ένα ή ντύο;" με ρώτησε στα ελληνικά ο μπάρμαν. "Δύο" του είπαμε εμείς χαμογελώντας.
Καθώς μας έφερε τα νερά τον ρωτήσαμε που ξέρει ελληνικά.
"Κατεβαίνω κάθε καλοκαίρι Ελλάδα για να δουλέψω σε μπαράκια στην Χαλκιδική, στην Μύκονο και την Πάρο."
Φεύγοντας τον ρώτησα στα ελληνικά που μπορώ να βρω ένα βιβλιοπωλείο για να αγοράσω ένα φωτογραφικό λεύκωμα για το Νόβι Σαντ. Με ελληνικά προσπάθησε να με καθοδηγήσει προς ένα από αυτά.
Είχε πια νυχτώσει. Η πόλη άρχισε να φωταγωγείται. Τα χρωματιστά κτίρια άρχισαν να δείχνουν πιο έντονα κάτω από το φως των προβολέων. Κάναμε την τελευταία μας βόλτα στα στενά της πόλης λίγο πριν γυρίσουμε στον σταθμό των λεωφορείων.
Στην επιστροφή βρήκαμε άλλον έναν Σέρβο που μιλούσε ελληνικά και μας πρόσφερε σάντουιτς για την επιστροφή.
Το λεωφορείο έφευγε πάλι την ώρα που φτάσαμε στον σταθμό.
Καθώς απομακρυνόμασταν από το Νόβι Σαντ είχαμε την αίσθηση πως σε ένα ταξίδι βαλκανικού προορισμού είχαμε μία ευρωπαϊκή μέρα μέσα στις εικόνες και τις εμπειρίες που αποκτήσαμε από την Σερβία.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Ο έρωτας στον καπιταλισμό

Στον σύγχρονο καπιταλισμό, όπου επικρατεί το καταναλωτικό μοντέλο, έχει διαχωριστεί το σεξ ως μηχανιστική τεχνική από το ερωτικό στοιχείο. Επικρατεί το "σεξ της μιας βραδιάς" (one night stand). Σ' αυτήν την υπερκατανάλωση συντρόφων, στην υπερκατανάλωση ερωτικών τεχνικών, στην υπερκατανάλωση ερωτικών εμπειριών, λίγο χώρος έχει παραμείνει ελεύθερος για ρομάτζο, συναίσθημα και φαντασία. Στον σύγχρονο καπιταλισμό που έχει μετεξελιχθεί σε καπιταλισμό του τζόγου ανταποκρίνεται και ανταπαντά ο έρωτας με το χρηματιστήριο των συντρόφων.
Δηλαδή με τις άπειρες επιλογές ανδρών ή γυναικών.
Με μία ψευδαίσθηση ελευθερίας.

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Αναχώρηση για μία άλλη θάλασσα


Πρώτο νεκροταφείο Αθηνών. Η ώρα τέσσερις και τέταρτο. Εκείνη τη στιγμή βγαίνει το φέρετρο που κουβαλάει μέσα του την σωρό ενός μεγάλου δασκάλου. Αμίλητος και ήρεμος. Όπως τον φαντάζομαι πίσω από κάθε κινηματογραφικό συνεργείο καθώς δημιουργούσε.
Ησυχία...
Όσην ώρα γίνεται η λειτουργία κοιτάω προς τον ουρανό.
Ποιός μας έμεινε;
Δε μπορώ να βρω έναν αξιόλογο άνθρωπο που να είναι πλέον εν ζωή στην Ελλάδα. Όλοι μας άφησαν σα να μη μπορούσαν άλλο να αντέξουν την κατάντια αυτής της χώρας.
Άκουγα τις ομιλίες ανθρώπων που έζησαν μαζί του, μέχρι που ήρθε η στιγμή να μιλήσει ένα μέλος από το κινηματογραφικό συνεργείο της τελευταίας του ταινίας.
"Την προηγούμενη βδομάδα πήραμε το τελευταίο πρόγραμμα των γυρισμάτων. Δευτέρα, θα κινηματογραφούσαμε στο θέατρο Ρεξ. Τρίτη, έγινε το δυστύχημα. Την Παρασκευή στο πρόγραμμα έγραφε συμβολική κηδεία!"
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που έχω παγώσει από ξάφνιασμα. Ήταν ένα κοινό ξάφνιασμα. Όλα τα πρόσωπα γύρω μου δε μπορούσαν να κρύψουν τα σημάδια της έκπληξης αυτής της είδησης.
Πως τα φέρνει η ζωή τελικά...
Ακολούθησα το φέρετρο μέχρι την τελευταία κατοικία του μεγάλου Έλληνα δασκάλου. Προσπέρασα τον τάφο που είχα αναλάβει πρωτοετής με μία ομάδα συμφοιτητών μου να τον αποτυπώσουμε. Προσπέρασα την κοιμωμένη του Χαλεπά. Έφτασα στον τάφο του την στιγμή που άρχισαν να τον θάβουν.
Μία γυναίκα μοιρολογούσε και όλος ο κόσμος σιώπησε για να την ακούσει.
Στο μυαλό μου θυμήθηκα μία σκηνή από τον Θίασο. Ένας ήρωας του πρόσφυγας από την Μ. Ασία ο οποίος έφτασε μέσω Χίου στην Αθήνα, βρίσκεται στο απόσπασμα. Μπροστά του Γερμανοί στρατιώτες είναι έτοιμοι να τον πυροβολήσουν. Γαλήνιος και συνειδητοποιημένος λίγο πριν από τον θάνατο τους λέει την εξής φράση:
"Εγώ ήρθα από την θάλασσα. Εσείς από που ήρθατε;"

Καλό ταξίδι Κύριε Αγγελόπουλε!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο στίχος που έγινε σύνθημα...


Κι εγώ κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατάω στο δρόμο
είναι πιο έντιμα από αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας.
Η χώρα μου είναι η αποικία μιας πιο μεγάλης αποικίας.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ακόμα πιο φτωχή γίνεται η Ελλάδα

Το ταξίδι του Μεγαλεξάνδρου στα Κύθηρα ολοκληρώθηκε χθες. Η αυλαία του Θιάσου έπεσε για πάντα.
Ο κύριος Θεόδωρος Αγγελόπουλος μας άφησε πιο φτωχούς μιας και αποφάσισε αθόρυβα στα στενά της Δραπετσώνας να φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.
Η Ελλάδα έχει ανοιγμένες πολλές πληγές. Δεν είναι μόνο η οικονομική που αιμορραγεί αλλά και η πολιτισμική.
Σε μία περίοδο που έχουμε ανάγκη από μεγάλους δασκάλους, ένας ένας μας αφήνει.
Καλό ταξίδι Κύριε Αγγελόπουλε!

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Όταν τα λάθη επαναλαμβάνονται...


Κάποτε είχαμε τον Χριστόδουλο που όταν τον είχαν ρωτήσει για τα βασανιστήρια της χούντας εκείνος δήλωσε άγνοια λόγω διαβάσματος για τις εξετάσεις του. Όλοι ως φοιτητές κλειδωνόμασταν σπίτια μας και δεν ανοίγαμε ούτε τηλεοράσεις ούτε υπολογιστές όταν είχαμε διάβασμα, οπότε το χουμε περάσει κι εμείς αυτό, άρα τον δικαιολογούμε.
Την τεμπελιά όμως του Χρυσοχοΐδη γιατί να την δικαιολογήσουμε όταν με θράσος μας δουλεύει όλους;
Κύριε Χρυσοχοΐδη έπρεπε πάνω στο μνημόνιο να υπήρχε η σφραγίδα της 17Ν για να κάτσεις να το διαβάσεις...
Σήμερα έβαλες την ταφόπλακα της πολιτικής σου καριέρας.
Στο καλό...

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ σήμερα (με λίγα λόγια)

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι ένα όχημα του 1981...
που την μηχανή τη συντηρεί ο Γιώργος...
το λάδωμα ο Τσουκάτος...
την μίζα ο Τσοχατζόπουλος...
και το οδηγεί ο Κουλούρης!

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Σχετικά με τους Έλληνες συγγραφείς


Τις προάλλες έγινε θέμα με το ιστολόγιο του pitsirikou, στο οποίο ανέφερε πως υπάρχουν Έλληνες δημοσιογράφοι και συγγραφείς που είχαν λαδωθεί από την Siemens. Σε αυτήν την ανάρτηση αντέδρασε ο Τατσόπουλος, γραφικός συγγραφέας κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Σε ένα σημείο ο Pitsirikos αναφέρει το εξής σωστό, οι Έλληνες συγγραφείς σίγουρα δεν μπορούν να μιλήσουν μέσα από τα βιβλία.
Αυτό είναι πράγματι αλήθεια και ο λόγος είναι πως η ελληνική αγορά είναι αρκετά μικρή για να επιβιώσει κάποιος με τα έσοδα των βιβλίων τους. Αλλά εκεί τίθεται ένα θέμα.
Ο συγγραφέας γράφει για να ζήσει οικονομικά ή για να "ζήσει" στις μνήμες και στα ράφια των ανθρώπων;
Στην απάντηση αυτή κρύβεται το νόημα της συγγραφής...

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Ηρεμία...


Έχει αρχίσει να με τρομάζει όλη αυτή η ηρεμία που επικρατεί στην χώρα μας.
Τι συμβαίνει άραγε;
Όλα πλέον βαίνουν καλώς ή είναι η ησυχία που επικρατεί λίγο πριν από την καταιγίδα.
Πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να σκεφτούμε.
Είμαστε χαρούμενοι;
Είμαστε ικανοποιημένοι;
Κάνουμε ακόμα όνειρα;
Είναι τελικά όλα μια χαρά;

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Αλκυονίδες




Αυτές τις πρώιμες αλκυονίδες η Αθήνα γεμίζει ένα τέτοιο φως....
η ώρα πριν ανάψουμε τα φώτα στο σπίτι.
Το σούρουπο μιας ''χαμένης'' ομορφιάς,
είμαστε υπαίτιοι για τούτη την έλλειψη...
όλοι...
Πταίομεν άπαντες για την ασχήμια που μας έχει περιτριγυρίσει.

Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

Imagine Peace


Πρώτη εμπειρία από το Βελιγράδι με θέμα τον πόλεμο.
Καθόμαστε για πρωινό στη καφετέρια του ξενοδοχείου μας με θέα ένα μεγάλο κανάλι του Δούναβη λίγο πριν ενωθεί με τον ποταμό Σάβα για να συνεχίσουν μαζί το ταξίδι προς την Μαύρη Θάλασσα.
Έρχεται προς το μέρος μας ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου. Νέος στην ηλικία μας αλλά με βλέμμα αλλόκοτο.
"Καλημέρα σας!".
Μας ξαφνιάζουν τα ελληνικά του. Τον ρωτήσαμε από που γνωρίζει την γλώσσα μας.
"Η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα. Από Θεσσαλονίκη. Κατεβαίνω συχνά Ελλάδα. Έχω μείνει σε Χαλκιδική και Κέρκυρα."
Μας περιέγραφε την ιδέα για το πλωτό ξενοδοχείο στο οποίο μείναμε. Μας ρωτούσε για μας. Και η κουβέντα άνοιξε. Η θεματολογία έφτασε στην κρίση.
"Η οικονομική κρίση είναι βιώσιμη." μας είπε και πραγματικά ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσαμε να του πούμε πως έχει δίκιο.
"Όταν έχεις ζήσει δύο διωγμούς (με τους γονείς του ζούσε στην Κροατία πριν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας) και έναν βομβαρδισμό, τότε όλα τα υπόλοιπα σου φαίνονται απλά."
Τον ρωτήσαμε για τον πόλεμο και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
"Η Γερμανία προστάτευσε την Κροατία και την Σλοβενία και αυτές οι δύο χώρες όρισαν τα σύνορά τους αναίμακτα. Είχαν προηγηθεί οι Σκοπιανοί οι οποίοι ξαφνικά θυμήθηκαν πως είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και φώναζαν πως είναι Μακεδόνες. Οι Μαυροβούνιοι πάντα ήταν μόνοι τους και δε τους πείραζε κανείς. Έτσι μείναμε εμείς με τους Βόσνιους να σφαχτούμε για την γη."
Τον ακούγαμε με προσοχή. Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς πολεμικές εμπειρίες από ανθρώπους που πραγματικά τις έχουν ζήσει. Φτάσαμε στο '99.
"Μόνο οι παρανοϊκοί τρέχανε να κρυφτούν στα καταφύγια. Μέναμε στα σπίτια μας και προσευχόμασταν να μην πέσει καμία βόμβα πάνω μας. Το πρωί εγώ πήγαινα σχολείο. Η μητέρα μου στη δουλειά. Δεν πληρωνόταν κανείς τότε αλλά όλοι δούλευαν για να νιώθουν πως η καθημερινότητα συνεχίζεται και πως ο πόλεμος είναι απλά ένας νυχτερινός εφιάλτης. Πολλοί φίλοι μου απέκτησαν παραισθήσεις ίδιες με αυτές που προκαλούν τα ναρκωτικά. Εκείνες τις μέρες ανακάλυψα την κακή πλευρά του ανθρώπου. Τότε όλοι προσπαθούσαν να επιζήσουν όχι να επιβιώσουν. Και πραγματικά είναι μεγάλη η διαφορά αυτή. Μετά από τόσο αίμα και τόσους θανάτους μπορείς να εκτιμήσεις πραγματικά το νόημα της ειρήνης."

Δεν έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω σ' αυτόν τον διάλογο.
Αυτός ο λαός ορθοποδεί και με τσαμπουκά και ντομπροσίνη προχωράει μπροστά.

Μετάφραση του τραγουδιού (από την Ναταλία):

Πάνω από τον βραδινό Δούναβη απλώνεται,
λευκό χρώμα, λευκό χρώμα, λευκό χρώμα.
Και στην μνήμη η μελωδία ζητιανεύει,
από προηγούμενα χρόνια.
Όμως εξαφανίστηκαν σαν σμήνη πουλιών
του τραγουδιού μας τα λόγια απλά.
Φεύγεις στην φωτιά Γιουγκοσλαβία,
χωρίς εμένα, χωρίς εμένα, χωρίς εμένα.
Για νύχτα κάτω από μολυβένια βροχή,
για το ότι δεν είμαι δίπλα σου,
συγχώρεσε με Γιουγκοσλαβία.
Για θάνατο κάτω από την ανοιξιάτικη βροχή,
για το ότι δεν έγινα σωτήρας σου,
συγχώρεσε με αδελφή μου Γιουγκοσλαβία.
Σαν μαυρομάτικο κοριτσάκι χαμένο,
στέκεσαι στην απέναντι όχθη,
μα να φτάσω στην όχθη σου,
δε μπορώ, δε μπορώ, δε μπορώ.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ ΟΙ ΝΑΤΟΪΚΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ ΣΤΗ ΣΕΡΒΙΑ, ΕΓΙΝΑΝ ΤΟ 1999,ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΠΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΣΗΜΙΤΗ. Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΤΕ, ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΝΑΤΟΪΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΤΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΕΦΟΔΙΑΖΟΝΤΑΙ, ΕΝΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΡΟΣΦΕΡΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΦΟΝΙΚΌ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΒΟΗΘΕΙΑΣ. ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

The Artist




Χωρίς προλόγους και περιττά λόγια θα ξεκινήσω με το εξής σχόλιο, μία ταινία που κατάφερε να αποθεώσει το νόημα και την αξία της έκφρασης. Της έκφρασης του σώματος, της έκφρασης του βλέμματος, της έκφρασης των κινήσεων. Αλλά όχι την έκφραση της φωνής.

Γιατί;

Οι κινήσεις, το βλέμμα και η στάση του σώματος δείχνουν πάντα την αλήθεια. Η φωνή ποτέ.

Και σε έναν κόσμο ψεύτικο είναι αναγκαία η εξύμνηση της αλήθειας.

Ήταν μία ταινία αληθινή. Ή καλύτερα ήταν μία ταινία ειλικρινής. Άνθρωποι με δόξα, άνθρωποι που κυνηγάνε την δόξα, άνθρωποι με ιδανικά και άνθρωποι με όνειρα. Λέξεις που έχουν χάσει την αξία τους στον μάταιο τούτο κόσμο.

Ένα βουβό αριστούργημα

Προτιμώ να σας την συστήσω βουβά χωρίς πολλά λόγια.


Υ.Γ. Μόνο μελανό σημείο η ύπαρξη του "μεγάλου" ηθοποιού Αντώνη Λουδάρη που η παρουσία του στην αίθουσα του κινηματογράφου Μικρόκοσμος γέμισε με ροχαλητά την υπέροχη απουσία ήχου της ταινίας. Θα σε τιμήσω για την προσφορά σου στον πολιτισμό Αντώνη με το να έρθω σε κάποια παράστασή σου να σε απολαύσω δύο μέρες άυπνος.

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Μισώ τους αδιάφορους...


Του Αντόνιο Γκράμσι
11 Φλεβάρη 1917

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που…
συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Mετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Την τύχη της Γιουγκοσλαβίας θα έχει άραγε, τελικά η Ε.Ε. ;


Στο τελευταίο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Courier International υπήρχε ένα ενδιαφέρον σκίτσο στο εξώφυλλο με έναν τύπο που προσπαθεί να κοιτάξει μακριά έχοντας για τίτλο τον εξής: Ou va le XXIe siecle? (Προς τα που οδεύει ο 21ος αιώνας;).
Πάνω σ' αυτό το εξώφυλλο μία εφημερίδα του Βελιγραδίου, η "Πολίτικα" δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη προσέγγιση της κρίσης που μαστίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στο άρθρο της αναφέρει το εξής:
"Τηρουμένων όλων των αναλογιών, η Ε.Ε. αρχίζει να μοιάζει από πολλές απόψεις με την Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Καθώς η Ε.Ε. ασχολείται με την ενίσχυση του ελέγχου του κέντρου επί της περιφέρειας, οι εθνικιστικές αποκλίσεις και οι αυξανόμενες ασυμβατότητες μεταξύ των κρατών-μελών απειλούν τα θεμέλιά της... Η αντίληψη της Ευρώπης των δύο ή περισσοτέρων ταχυτήτων θυμίζει την ιδέα του μετασχηματισμού της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας σε μία ασύμμετρη συνομοσπονδία... Ούτε η Γιουγκοσλαβία ούτε η Ε.Ε. κατόρθωσαν να βρουν τον κατάλληλο συμβιβασμό ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια. Δεν τα πήγαιναν καλά οι περισσότερο ανεπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. με τις λιγότερο ανεπτυγμένες, οι δημοσιονομικά ενάρετες με τις σπάταλες χώρες. Όλα αυτά θυμίζουν έντονα τις διαδικασίες που οδήγησαν στη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας".
Εδώ θέλω να σας θυμίσω πως ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας ήταν από τους πιο σκληρούς στην σύγχρονη ιστορία. Μπορεί η Ελλάδα να είναι στο περιθώριο γεωγραφικά αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν κινδυνεύει να χάσει γεωγραφικά εδάφη. Ειδικά τώρα που μετά την Τουρκία στο κόλπο μπήκε και η Αίγυπτος για την ελληνική ΑΟΖ.
Τελικά μπορούμε να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον;…


Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Πως το πρόβλημα της Ελλάδας μπορεί να λυθεί σε πέντε λεπτά!


Το 2012, οι χώρες της Ομάδας των Επτά, καθώς και οι Ρωσία, Ινδία και Κίνα, θα δανειστούν 7,6 τρις δολάρια, ενώ οι αναλυτές προβλέπουν περαιτέρω αύξηση του κόστους κρατικού δανεισμού.
Σύμφωνα με το Bloomberg, Ιαπωνία και ΗΠΑ θα εξοφλήσουν ομόλογα ύψους 3 και 2.8 τρις δολαρίων αντιστοίχως.
Εάν προστεθούν και οι τόκοι, τότε το συνολικό μέγεθος για το 2012 ξεπερνά τα 8 τρις δολάρια.
Στην Ευρωζώνη, η Ιταλία θα πρέπει να αναχρηματοδοτήσει χρέος ύψους 428 δισ. δολαρίων και να δώσει άλλα 70 δισ. για τόκους. Ακολουθούν η Γαλλία με 367 και η Γερμανία με 285 δισ. δολάρια.
Στον Καναδά το αντίστοιχο ποσό είναι 221 δις, στη Βραζιλία 169, στη Βρετανία 165, στην Κίνα 121, στην Ινδία 57 και στη Ρωσία 13 δις.»
Με άλλα λόγια ζούμε σ’ έναν υπερχρεωμένο κόσμο! Πως φτάσαμε εδώ;
Στις 22 Δεκεμβρίου του 2011, διαβάσαμε στο τύπο:
Τις κάνουλες της ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα άνοιξε χθες η ΕΚΤ, μοιράζοντας 489, 19 δις ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές τράπεζες της Ευρώπης, απομακρύνοντας τον κίνδυνο ενός άμεσου πιστωτικού κραχ. Το ποσό αυτό ξεπέρασε σε μέγεθος όλες τις προβλέψεις και αποτελεί ρεκόρ δανεισμού από την κεντρική τράπεζα, ενώ ο ορίζοντας των τριών ετών αποτελεί το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που η ΕΚΤ έχει προσφέρει στην ιστορία της.Τα δάνεια χορηγήθηκαν με επιτόκιο κοντά στο 1%.
Τελικά για τις τράπεζες «λεφτά υπάρχουν»!

Η αυθαιρεσία των τραπεζών

To ερώτημα του τίτλου, θέτουν με άρθρο τους στη Le Monde, ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Michel Rocard και ο οικονομολόγος Pierre Larrouturou. Προχωρούν και σε ένα ακόμα αγωνιώδες ερώτημα:

« Γιατί είναι τόσο δύσκολος ο κρατικός δανεισμός όταν οι τράπεζες εξασφαλίζουν άμεση πρόσβαση σε τεράστια ποσά;»
Και συνεχίζουν: «την ίδια στιγμή, σε πολλές χώρες, οι λαοί υποφέρουν από μέτρα λιτότητας που επιβάλλονται από κυβερνήσεις τις οποίες οι αγορές αρνούνται να δανείσουν παρά μόνο με τόκους που ξεπερνούν το 6%, το 7% ή ακόμα και το 9%!
Με την ασφυξία που προκύπτει από τους τόκους, οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να μειώσουν τις συντάξεις, τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και να κόψουν τις επενδύσεις, γεγονός που αυξάνει την ανεργία και οδηγεί άμεσα σε μία βαθιά και πολύ σοβαρή ύφεση.»
Και αναρωτιούνται: «είναι όμως φυσιολογικό, σε περίοδο κρίσης, οι ιδιωτικές τράπεζες, που επιχορηγούνται συνήθως με 1% από τις κεντρικές τράπεζες, να απολαμβάνουν τόκους ύψους 0.01% , όταν στην ίδια περίοδο , κάποια κράτη είναι υποχρεωμένα να πληρώνουν τόκους 600 ή 800 φορές υψηλότερους;» Δεν είναι, αλλά οι χρηματαγορές δεν λειτουργούν με τέτοιες…αρχές!

Υπάρχει λύση;

Ο Rocard και ο Larrouturou προτείνουν στην ΕΚΤ να υιοθετήσει την πολιτική που ακολούθησε η FED για να διασώσει το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, δηλαδή «τα παλιά κρατικά χρέη να αναχρηματοδοτηθούν με επιτόκια κοντά στο 0%»
Στο επιχείρημα ότι για να γίνει αυτό απαιτείται αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών, οι αρθρογράφοι απαντούν: «η ΕΚΤ δεν δικαιούται να δανείζει στα κράτη – μέλη, αλλά δικαιούται να δανείζει χωρίς περιορισμούς κρατικούς οργανισμούς ( άρθρο 21.3 του καταστατικού του ευρωπαϊκού συστήματος κεντρικών τραπεζών) αλλά και διεθνείς οργανισμούς (άρθρο 23 ).
Επομένως, η ΕΚΤ μπορεί να δανείσει με 0.01% την «ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων» (EIB) ή τα κρατικά ταμεία παρακαταθηκών και δανείων, τα οποία στη συνέχεια θα δανείζουν αντίστοιχα με 0.02% τα ίδια τα κράτη, για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν τα παλαιά τους χρέη».
Πότε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; «τίποτε δεν μας εμποδίζει να βάλουμε σε λειτουργία έναν τέτοιο μηχανισμό και μάλιστα μέσα στον Ιανουάριο! Είναι επείγον πια να στείλουμε στους λαούς ένα ξεκάθαρο σήμα: η Ευρώπη δεν είναι στα χέρια στον οικονομικών λόμπι. Είναι στην υπηρεσία των πολιτών!» Kαταλήγουν.

Γιατί δεν επιλέγεται η λύση;

Μια πρώτη απάντηση, λοιπόν, δίνουν οι αρθρογράφοι λέγοντας ότι «η Ευρώπη είναι στα χέρια των οικονομικών λόμπι»
Την άποψη αυτή έρχεται να επιβεβαιώσει στους Financial Times, ο Robin Wigglesworth, σημειώνοντας: «οι τοποθετήσεις των hedge funds εναντίον του ευρώ ανήλθαν σε επίπεδα ρεκόρ την τελευταία εβδομάδα του 2011…….Ο αριθμός των θέσεων short στο ευρώ –στις οποίες οι επενδυτές ευνοούνται από πτώση των τιμών- ξεπέρασε τον αριθμό των θέσεων long κατά το μέγεθος ρεκόρ των 127.900 συμβολαίων στις 27 Δεκεμβρίου, έναντι 113.700 συμβολαίων στην προηγηθείσα εβδομάδα».

Είναι, όμως, μόνο τα οικονομικά λόμπι;

«Το 2011 ήταν η καλύτερη χρονιά εδώ και 10 χρόνια» όσον αφορά την κατανάλωση των νοικοκυριών στη Γερμανία, ανακοίνωσε τη Δευτέρα η γερμανική ομοσπονδία των εμπορικών επιμελητηρίων DIHK.
Η ανεργία στη Γερμανία βρίσκεται σήμερα στο χαμηλότερο επίπεδο τουλάχιστον των τελευταίων 20 χρόνων, το οποίο ευνοεί μια πολύ σθεναρή ανάκαμψη της οικονομίας από τα μέσα του 2009 και παρά τις ενδείξεις κλονισμού της γενικής οικονομικής κατάστασης τους τελευταίους μήνες του 2011. Το ποσοστό ανεργίας έπεσε κάτω από το όριο του 7%, στα χαμηλότερα επίπεδά του εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια»!
Κάποιοι επομένως, επωφελούνται από την κρίση!

Συμπέρασμα: Πριν από μερικούς μήνες ο πρώην Πρόεδρος της Κομισιόν κ. Ρομάνο Πρόντι, είχε πεί οτι «το πρόβλημα της Ελλάδος, θα μπορούσε να είχε λυθεί σε 5 λεπτά». Ο Rocard μας λέει τώρα ότι το πρόβλημα της ευρωζώνης, μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα στον Ιανουάριο! Και το ερώτημα είναι οι …Μερκοζί γιατί δεν υιοθετούν λύσεις σαν κι αυτές που προτείνει ο Rocard; Μήπως, όντως, η Ευρώπη είναι όμηρος στα χέρια των οικονομικών λόμπι και οι πολιτικοί ηγέτες της χορεύουν στους ρυθμούς των αγορών;

http://www.antinews.gr/2012/01/04/141618/

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Η αριστερά που μοιάζει με τη δεξιά


Καθώς οι άνθρωποι είναι πρώτα καταναλωτές και μόνο σε δεύτερο επίπεδο (και όχι υποχρεωτικά) παραγωγοί, εκείνη που κάποτε ήταν η «σοσιαλδημοκρατική βάση» σήμερα έχει διαλυθεί μέσα σε ένα σύνολο μοναχικών καταναλωτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ως μοναδικό «κοινό συμφέρον» το ότι είναι όλοι «φορολογούμενοι»

Του Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Γνωρίζουν άραγε οι σοσιαλδημοκράτες σε τι αποβλέπουν; Εχουν μια κάποια έννοια «δίκαιης κοινωνίας» για την οποία να αξίζει τον κόπο να αγωνίζεται κανείς; Πολύ αμφιβάλλω. Νομίζω ότι δεν έχουν. Σε κάθε περίπτωση, δεν έχουν μια τέτοια έννοια στο τμήμα του κόσμου που ζούμε εμείς. Ο γερμανός πρώην καγκελάριος Σρέντερ έδωσε μια απόδειξη γι΄ αυτό, παραμένοντας σαγηνευμένος από τα χαρίσματα του Τόνι Μπλερ καθώς και από εκείνα του Γκόρντον Μπράουν και λέγοντας, πριν από λίγα μόνο χρόνια, ότι δεν υπάρχει μια καπιταλιστική οικονομία και μια άλλη, σοσιαλιστική οικονομία, καθώς η οικονομία είναι μόνο καλή ή κακή.

Για πολύ καιρό, τουλάχιστον για τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια, η πολιτική των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων συνδέθηκε χρόνο μετά το χρόνο με νεοφιλελεύθερους νόμους σύμφωνα με την αρχή «ό,τι πράγμα εσείς (η κεντροδεξιά) κάνετε, εμείς (η κεντροαριστερά) μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα». Μερικές φορές, αν και όχι πολύ συχνά, κάποια ιδιαίτερα αυθαίρετη και αλαζονική νομοθετική πρωτοβουλία προκαλεί έναν πόνο στην παλιά σοσιαλιστική συνείδηση.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, χωρίς τελικά να γίνονται σπουδαία πράγματα, εγείρεται το αίτημα για μεγαλύτερη συμπόνια και περισσότερη οξυδέρκεια απέναντι σε «όσους έχουν περισσότερη ανάγκη» ή για μιαν «ελάφρυνση του φορτίου» που βαραίνει «όσους πλήττονται περισσότερο» - σίγουρα όμως αφού πρώτα έχουν εκτιμηθεί οι επιπτώσεις στη δημοτικότητα των πολιτικών σε περίπτωση εκλογών - και ακόμη συχνότερα χρησιμοποιούνται φράσεις και όροι που τους δανείζονται από τους «αντιπάλους». Αυτή η κατάσταση πραγμάτων έχει τη λογική της εξήγηση: η σοσιαλδημοκρατία έχει χάσει την ειδική βάση που την συγκροτούσε - τα δικά της κοινωνικά φρούρια και οχυρά, εκείνες τις περιοχές τις γεμάτες κόσμο, τους τελικούς αποδέκτες της κοινωνικοπολιτικής της δράσης - την οποία προσδοκά και ελπίζει ότι θα επαναπροσδιορίσει ή επανατοποθετήσει, όχι ως μια μάζα θυμάτων αλλά ως ένα συμπαγές συλλογικό υποκείμενο με δικά του συμφέροντα, πρόγραμμα και πολιτικό οργανισμό. Αυτή η βάση που συγκροτούσε τη σοσιαλδημοκρατία έχει εντελώς διαλυθεί, καθώς έχει μετατραπεί σε ένα σύνολο απομονωμένων και εγωκεντρικών ατόμων, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για μια εργασία ή για μια προαγωγή, με ελάχιστη επίγνωση του ότι τους συνδέει μια κοινή μοίρα και με ακόμα λιγότερη διάθεση να συσπειρωθούν και να αναπτύξουν αλληλέγγυα δράση.

Η «αλληλεγγύη» υπήρξε ένα ενδημικό φαινόμενο εκείνης της κοινωνίας των παραγωγών που έχει ήδη τελειώσει. Στην τωρινή κοινωνία των καταναλωτών δεν είναι παρά μια αυταπάτη που τροφοδοτείται από τη νοσταλγία. Τα μέλη αυτής της νέας κοινωνίας γνωρίζονται μεταξύ τους επειδή συνωστίζονται στα ίδια καταστήματα την ίδια μέρα και την ίδια ώρα και καθοδηγούνται σήμερα από το «αόρατο χέρι της αγοράς», με την ίδια αποτελεσματικότητα με την οποία συναθροίζονταν στο παρελθόν στα εργοστάσια, μπροστά στις αλυσίδες συναρμολόγησης, καθοδηγούμενα από τους εργοδότες τους και από τους καλοπληρωμένους επόπτες τους. Καθώς οι άνθρωποι είναι πρώτα καταναλωτές και μόνο σε δεύτερο επίπεδο (και όχι υποχρεωτικά) παραγωγοί, εκείνη που κάποτε ήταν η «σοσιαλδημοκρατική βάση» σήμερα έχει διαλυθεί μέσα σε ένα σύνολο μοναχικών καταναλωτών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ως μοναδικό «κοινό συμφέρον» το ότι είναι όλοι «φορολογούμενοι». Δεν πρέπει επομένως να απορούμε για το γεγονός ότι αυτό που απομένει από τα σοσιαλδημοκρατικά κινήματα έχει εστιάσει την προσοχή του στο «μεσαίο στρώμα» (μέχρι πρόσφατα τις αποκαλούσαμε «μεσαίες τάξεις») και για το ότι αφοσιώνεται στην υπεράσπιση των «φορολογουμένων», οι οποίοι διαιρούνται από τα συμφέροντά τους και γίνονται έτσι το μοναδικό «κοινό» από το οποίο φαίνεται ότι μπορεί εύλογα να κερδηθεί μια αλληλέγγυα εκλογική υποστήριξη.

Και οι δυο παρατάξεις του τωρινού πολιτικού σεναρίου κυνηγούν και βόσκουν στην ίδια περιοχή, προσπαθώντας να πουλήσουν το δικό τους «πολιτικό προϊόν» στους ίδιους πελάτες. Δεν υπάρχει κανένας χώρος για μια «ξεχωριστή ουτοπία». Δεν υπάρχει αρκετός χώρος, τουλάχιστον στο διάστημα που χωρίζει τη μιαν εκλογική αναμέτρηση από την άλλη. «Η αριστερά -σημείωνε ο Ζοζέ Σαραμάγκου στις 9 Ιουνίου 2009 στο ημερολόγιό του- δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί ότι έχει γίνει πολύ όμοια με τη δεξιά». Και αυτό ακριβώς έχει συμβεί, έχει γίνει «πολύ όμοια με τη δεξιά».

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

Το παράδειγμα του ΣΟΚ



Ποτέ μη ξεχνάτε έναν σκύλο στο όχημα όταν αυτό μπαίνει σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων.

Video που βρήκα από ένα φιλαράκι...

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Οι Pink Floyd επανενώνονται




Έχουν περάσει 7 χρόνια από την τελευταία φορά που εμφανίστηκαν στο Live 8, έχουν πουλήσει πάνω από 300 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως και είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της Ροκ μουσικής.
Η αλήθεια είναι βέβαια πως για πολλούς, είναι η ίδια η ιστορία της Ροκ μουσικής μιας και η μουσική παρακαταθήκη που έχουν αφήσει είναι τεράστια.

Οι fans της μπάντας θεωρούν πως οι Pink Floyd είναι αυθεντικοί μόνο με την σύσταση που είχαν εξαρχής και δε το βρίσκω παράλογο. Σκέψου τους Bon Jovi να έπαιζαν χωρίς τον κιθαρίστα Richie Sambora, λες πως κάτι λείπει. Και λείπει. Όπως έχουνε δηλώσει, η επανένωση θα γινότανε μόνο για κάτι το πραγματικά μεγάλο και τι πιο μεγάλο από το κλείσιμο των ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου που θα γίνουν το καλοκαίρι;

Αυτή τη στιγμή τα "εν ζωή" μέλη της μπάντας είναι ο Waters, ο David Gilmore και ο Nick Mason. Το βρετανικό συγκρότημα ξεχώρισε για τις πρωτοποριακές του ενορχηστρώσεις, τους δυνατούς του στίχους, τα ευφάνταστα εξώφυλλα αλλά και για τις θεαματικές συναυλίες του. Όταν πλέον ακούς το όνομα Pink Floyd το μυαλό σου δεν πάει απλά σε μια μπάντα που έπαιζε μουσική. Είναι σίγουρα κάτι παραπάνω.

Το μόνο που μένει πλέον είναι να επιβεβαιωθεί η πληροφορία που θα δώσει τεράστια χαρά στους αμέτρητους fans παγκοσμίως. Δεν είναι και λίγο να σου δοθεί η ευκαιρία να δεις επί σκηνής ένα θρύλο της ροκ μουσικής. Τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Deux ans...




When I fall in love it will be forever
Or I'll never fall in love.
In a restless world like this is
Love is ended before its begun
And too many moonlight kisses
Seem to cool in the warmth of the sun.
When I give my heart it will be completely
Or I'll never give my heart.
And the moment I can feel that you feel that way too
That's when I fall in love with you.
And the moment I can feel that you feel that way too
That's when I fall in love with you.

η μελωδία είναι εδώ

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Το ταξίδι αρχίζει...



Κάθε νέο έτος είναι ένα ταξίδι με ένα τέλος. Το σίγουρο είναι πως θα φτάσεις στον προορισμό σου. Το θέμα είναι όμως με τι κέρδη ή τι απώλειες θα ολοκληρώσεις το ταξίδι αυτό...
Κάποιες φορές όμως και η αναμονή αυτού του ταξιδιού μπορεί να είναι πολύ δημιουργική.
Αρκεί να χεις φαντασία και τσαχπινιά.
Καλό μας ταξίδι λοιπόν στο φουρτουνιασμένο 2012 που θα βρούμε μπροστά μας.