Η Άνδρος είναι ένας αγαπημένος μου προορισμός. Κάθε καλοκαίρι την τιμάω για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η έντονη ομοιότητά της με την Χίο. Νησιά κοντινά με παρόμοια ιστορία και με πολλούς ναυτικούς και εφοπλιστές. Λογικό αυτοί οι δύο τόποι να χουν παρόμοιες επιρροές και στοιχεία τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στην συμπεριφορά των κατοικών. Φυσικά η Χώρα της Χίου δεν είναι τόσο αρχοντική όσο η Χώρα της Άνδρου. Αυτό είναι που μ΄αρέσει σ'αυτό το νησί. Η αυθεντικότητά του. Τα παλιά σπίτια που δείχνουν το πλούτο της οικογένειας που τα κατοικεί. Τα σοκάκια που σε κατεβάζουν στα βράχια, τα νησιωτικά χρώματα καθώς και η φθορά της αλμύρας πάνω στα χερούλια και στα παράθυρα των σπιτιών, οι γάτες που κυκλοφορούσαν άνετες στο δρόμο, η ησυχία του τόπου καθώς και η αληθινή και ανθρώπινη συμπεριφορά των κατοίκων (δεν είχαν την ψεύτικη συμπεριφορά των τουριστικών περιοχών της Ελλάδος).
Οι κάτοικοι του νησιού είναι πολύ κοντά στις τέχνες. Αυτό φαίνεται στις γκαλλερύ της οδού Εμπειρίκου αλλά και στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Πολύ όμορφα διακοσμημένες οι βιτρίνες σε προκαλούν να τις προσέχεις και γιατί όχι να τις φωτογραφίζεις μερικές φορές. Πολύ όμορφς δένεται μία ανθρώπινη παρουσία με το περιεχόμενο της βιτρίνας.
Η Άνδρος έχει μαγευτικές παραλίες. Φυσικά όμως επισκεφθήκαμε την γνωστή σε όλους παραλία με το περίεργο όνομα Της γριάς το πήδημα. Ο θρύλος λέει πως μία γριούλα μετανιωμένη για την προδοσία της στους Τούρκους για το πως να μπουν μέσα σε ένα μοναστήρι, πήδηξε από κει. Στην παραλία αυτή δεσπόζει ένας μεγάλος βράχος. Κολυμπάς από κάτω του και νιώθεις το δέος του όγκου. Η μέρα ήταν ιδανική. Η εθνική Ελλάδος έπαιζε με την Ν. Κορέα και η παραλία ήταν ήρεμη και όμορφη.
Η Ενδοχώρα της Άνδρου είναι περίεργη. Αρκετά ορεινό νησί με χωριά τα οποία είναι διασκορπισμένα και ελάχιστα βρίσκονται στους κεντρικούς δρόμους οπότε τα προσπερνάς χωρίς να τα παρατηρείς. Λάθος μεγάλο διότι η αυθεντικότητα ενός τόπου βρίσκεται σε αυτά τα μέρη.
Πανέμορφα ήταν τα ξεχασμένα πολυτελή αυτοκίνητα τα οποία βρίσκαμε σε κάθε στροφή του δρόμου. Στοιχεία του πλούτου των κατοίκων αυτού του τόπου. Ένα από αυτά μας άρεσε τόσο πολύ που σταματήσαμε να το φωτογραφίσουμε. Τις συγκεκριμένες φωτογραφίες δεν της έβγαλα εγώ.
Το τοπίο του νησιού πολύ άγριο και δύσκολα καλλιεργήσιμο. Ο σημαντικότερος λόγος που στράφηκαν όλοι στην ναυτιλία. Περίεργη παρέα οι μεγάλες σαύρες που διασχίζανε με αστραπιαία ταχύτητα τους δρόμους κάνοντάς με να πατάω συχνά φρένο για να μη της πατήσω.
Το αρνητικό της Άνδρου είναι ο συσκοτεισμός που επικρατεί στο νησί. Λες και βρισκόμαστε σε περίοδο πολέμου. Φυσικά η ετοιμοπόλεμη φρεγάτα που βρίσκεται στο Μπατσί μας θυμίζει τέτοιες καταστάσεις. Όμως είναι άσχημο να μη φωτίζεται ο Φάρος στην Χώρα. Φυσικά τα καλντερίμια είναι όμορφα φωταγωγημένα με τα λαμπάκια που είναι κρεμασμένα πάνω απο τα κεφάλια μας ταξιδεύοντάς μας σε μία άλλη εποχή...
Ήταν μία όμορφη απόδραση σε ένα από τα νησιά των βορείων Κυκλάδων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου